Page 418 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 418
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
“sol” notu üstündәki dillәrdәn daha çox Köçәrini dilxor edәn bu küçәnin
gölmәçәsi, palçığı idi.
Qız gölmәçәnin ortasında bir oğlanla qarşılaşdı. Oğlan pencәyinin
yaxasını qaldırmışdı, ayağında yay ayaqqabısı, әynindә açıq-mavi, qısa yay
şalvarı vardı. O, qızla üz-üzә gәlәndә ovqatını pozmadan suya girib yol
verdi, bir daha daşların üstünә çıxmadan gölmәçә boyu yeridi. Arxadan
gәlәn kişilәr gülüşürdü, onlardan biri:
– Ay bala, yay deyil ha, cavanlığına salma, dekabr ayıdı, soyuqla-
yarsan, – dedi.
Onlar tramvay dayanacağına çatdılar. Köçәrinin qanını qaraldan
şeylәrdәn biri dә şәhәrin hәr yerindәn çoxdan götürülmüş, ancaq onların
yolu üstündә işlәyәn sınıq-salxaq arabaları andıran tramvaylar idi. Qabaqlar
Köçәri öz dayanacaqlarına çatanda bu yöndәmsiz evlәrin yanında düşmәyә
utanırdı. İllah da ki, onun yanında gözәl, nazlı bir qız oturaydı vә bir neçә
418 yol gözlәri bir-birinә sataşaydı. Dayanacağa yaxınlaşanda Köçәri bu yerlәrә
birinci kәrә gәlәn adamlar tәkin pәncәrәdәn çölә boylanır, yanındakılardan
soruşardı:
– Bilmirsiz, xәstәxanaya çoxmu var?
Qabaq yerlәrdә әylәşmiş bazardan gәlәn qoca qadınlar:
– Elә burdadır, burda düş, bax, oradır...
Köçәri jurnalist idi. Uzaq kәndlәrin birindә dәrs deyәn qardaşı,
qonşuların yanında, yaxud hardasa ona kәlәk gәlmәk istәyәn satıcılarla
sözlәşәn anası, qadını, bacıları jurnalist Köçәriylә öyünürdülәr. Ancaq nә
onlar, nә qohum-qonşular, nә şәhәrin orta küçәsindәn keçib redaksiyaya
gedәrkәn mağazaların iri pәncәrәlәri arxasından Köçәrini salamlayan
yeniyetmә satıcı qızlar, yaxın-uzaq bütün tanışlar bu gün onun kağız
daşımağa getdiyini bilmirdilәr.
Beş il idi “Musiqi” jurnalı redaksiyasında texniki redaktor işlәyirdi.
Bu gün-sabah işini dәyişib başqa bir yerә keçmәk ümidiylә yaşadığından,
texniki redaktorun vәzifәsinә aid olan işi bugünәcәn öyrәnmәyi özünә
sığışdırmamışdı. İşinin öhdәsindәn gәlә bilmәdiyindәn, redaksiyada dili
qısaydı. Elә buna görә dә buyruqçu olduğundan redaksiyanın xırda-para
işlәrini ona tapşırırdılar. Kağızı mәtbәәyә redaksiyanın bütün işçilәri
aparırdı. Onda Köçәrinin vecinә deyildi. Çünki şöbә müdirlәri, mәsul kati-
bin özü onunla birgә kağızı yüklәyir, birgә taksiyә minib mәtbәәyә gәlir,
orada kağızı boşaldırdılar.
Sonuncu dәfә onlar yük maşınında gәldilәr. Şöbә müdirlәrindәn biri
sürücüdәn maşını qıraq, adamsız küçәlәrdәn sürmәyi xahiş etdi. Sürücünün
tәrs damarına düşdüyündәn, onu eşitmәdi. Şöbә müdirlәrinin yorğun,
“sol” notu üstündәki dillәrdәn daha çox Köçәrini dilxor edәn bu küçәnin
gölmәçәsi, palçığı idi.
Qız gölmәçәnin ortasında bir oğlanla qarşılaşdı. Oğlan pencәyinin
yaxasını qaldırmışdı, ayağında yay ayaqqabısı, әynindә açıq-mavi, qısa yay
şalvarı vardı. O, qızla üz-üzә gәlәndә ovqatını pozmadan suya girib yol
verdi, bir daha daşların üstünә çıxmadan gölmәçә boyu yeridi. Arxadan
gәlәn kişilәr gülüşürdü, onlardan biri:
– Ay bala, yay deyil ha, cavanlığına salma, dekabr ayıdı, soyuqla-
yarsan, – dedi.
Onlar tramvay dayanacağına çatdılar. Köçәrinin qanını qaraldan
şeylәrdәn biri dә şәhәrin hәr yerindәn çoxdan götürülmüş, ancaq onların
yolu üstündә işlәyәn sınıq-salxaq arabaları andıran tramvaylar idi. Qabaqlar
Köçәri öz dayanacaqlarına çatanda bu yöndәmsiz evlәrin yanında düşmәyә
utanırdı. İllah da ki, onun yanında gözәl, nazlı bir qız oturaydı vә bir neçә
418 yol gözlәri bir-birinә sataşaydı. Dayanacağa yaxınlaşanda Köçәri bu yerlәrә
birinci kәrә gәlәn adamlar tәkin pәncәrәdәn çölә boylanır, yanındakılardan
soruşardı:
– Bilmirsiz, xәstәxanaya çoxmu var?
Qabaq yerlәrdә әylәşmiş bazardan gәlәn qoca qadınlar:
– Elә burdadır, burda düş, bax, oradır...
Köçәri jurnalist idi. Uzaq kәndlәrin birindә dәrs deyәn qardaşı,
qonşuların yanında, yaxud hardasa ona kәlәk gәlmәk istәyәn satıcılarla
sözlәşәn anası, qadını, bacıları jurnalist Köçәriylә öyünürdülәr. Ancaq nә
onlar, nә qohum-qonşular, nә şәhәrin orta küçәsindәn keçib redaksiyaya
gedәrkәn mağazaların iri pәncәrәlәri arxasından Köçәrini salamlayan
yeniyetmә satıcı qızlar, yaxın-uzaq bütün tanışlar bu gün onun kağız
daşımağa getdiyini bilmirdilәr.
Beş il idi “Musiqi” jurnalı redaksiyasında texniki redaktor işlәyirdi.
Bu gün-sabah işini dәyişib başqa bir yerә keçmәk ümidiylә yaşadığından,
texniki redaktorun vәzifәsinә aid olan işi bugünәcәn öyrәnmәyi özünә
sığışdırmamışdı. İşinin öhdәsindәn gәlә bilmәdiyindәn, redaksiyada dili
qısaydı. Elә buna görә dә buyruqçu olduğundan redaksiyanın xırda-para
işlәrini ona tapşırırdılar. Kağızı mәtbәәyә redaksiyanın bütün işçilәri
aparırdı. Onda Köçәrinin vecinә deyildi. Çünki şöbә müdirlәri, mәsul kati-
bin özü onunla birgә kağızı yüklәyir, birgә taksiyә minib mәtbәәyә gәlir,
orada kağızı boşaldırdılar.
Sonuncu dәfә onlar yük maşınında gәldilәr. Şöbә müdirlәrindәn biri
sürücüdәn maşını qıraq, adamsız küçәlәrdәn sürmәyi xahiş etdi. Sürücünün
tәrs damarına düşdüyündәn, onu eşitmәdi. Şöbә müdirlәrinin yorğun,
