Page 422 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 422
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Anbarda fәhlә yox idi. Onları başqa yerә göndәrmişdilәr. Köçәri
hövsәlәdәn çıxdı, istәdi çıxıb getsin, başqa gün gәlib aparsın. Sonra
avtoparkın direktorunun soyuq, saymazyana üzünü, sürücülәri, sәhәr
obaşdan yuxudan qalxmağı, arvadını aldadıb: “Bu gün mәtbәәdә işimiz var” –
demәsi, Qәzәnfәrin iliyә işlәyәn atmacaları yadına düşdü. Bir yandan da
sevindi. “Fәhlәnin pulu da özümә qalar, bir günlük işdir, sınıyım özümü?” –
düşündü.
Köçәri kağızların әllisini yüklәdi. Soyuq olsa da, kürәyindәn tәr
süzülürdü.
Yorulmuşdu, ancaq inanırdı ki, yerdә qalan kağızı yüklәmәyә gücü
çatacaq. Mәtbәәdә fәhlәlәr ona hörmәt edirdilәr. “Uzaqbaşı hamısını onlara
boşaltdıraram, sabah pulu alacam, gәtirib pullarını verәrәm...”
Köçәri yorulsa da, sevinirdi. Çünki onun işlәdiyini görәn yox idi. An-
422 bardar qadın öz yerindә әylәşib çay içirdi. O, gәlib kağızları maşında
sayacaqdı. Sonuncu arabanı yüklәyib aparanda Qәzәnfәr gәldi.
– Pay atonnan, tәk yüklәdün?! Mәn ölüm, öldürsәlәr dә, mәn
bacarmazdım. Belә jurnalist olar? Әjdahasan!
Qәzәnfәr kömәk elәmәk istәdi. Köçәri qoymadı. O, acıqdan Qәzәn-
fәrin yanında oturmadı, plaşını geyib maşının üstünә qalxdı.
– Özünnәn küs, gör hava necә soyuyub, tәrlüsәn, soyuq olacey, özü dә
yağış çilәyür. Ancaq sәn hirslәnәndә mәә yaman lәzzәt elәyür.
Soyuq külәk Köçәrinin tәrli başını üşüdürdü. O, özünü qalaqlanmış
kağızın arxasına verib aşağı әyildi. Çömәltmә oturdu. “Bir az dözsәydim...”
düşündü.
Redaksiya, şöbә müdirlәri, oraya gәlәn xanım-xatın qızlar, onların nazı,
musiqili sәslәri Modilyani, Cülyetta Mazina ağrısı, Antonioni, Karbüze,
stradivarius skripkasının sirri, Kafka anlaşılmazlığı, bütün elita danışığı, bu
danışıq zamanı özlәrini oxşarsız göstәrmәk istәmәsi Köçәrinin yadına
düşdü. Hamıdan, hәr şeydәn, özündәn belә zәhlәsi getdi. Başı üşüyürdü.
Papaq qoymadığına peşman oldu. “Mәnә bu da azdır, әsl yükdaşıyanam”
qәzәblә düşündü. Şöbә müdirlәrindәn birinin tez-tez aralığa “Mayakovski,
ömrünün sonunacan әdәbi işçi işlәyib” demәsi yadına düşdü. “Bәlkә,
mәnnәn yana deyir, bәlkә, mәnә toxtaxlıq vermәk istәyir, bәlkә dә, әlә
salır?..” fikirlәşdi.
Maşın dayandı. Köçәri sәsә başını yuxarı qaldırdı. İkinci qatın balko-
nunda üç qız әllәrini narın yağışa uzadıb ona baxırdılar. Qızlar Köçәrini
üzdәn tanıyır, Gülgәzin yoldaşı olduğunu bilirdilәr. Köçәri bir an özünü
itirdi, nә edәcәyini bilmәdi. Birdәn ayağa qalxıb şax dayandı.
Anbarda fәhlә yox idi. Onları başqa yerә göndәrmişdilәr. Köçәri
hövsәlәdәn çıxdı, istәdi çıxıb getsin, başqa gün gәlib aparsın. Sonra
avtoparkın direktorunun soyuq, saymazyana üzünü, sürücülәri, sәhәr
obaşdan yuxudan qalxmağı, arvadını aldadıb: “Bu gün mәtbәәdә işimiz var” –
demәsi, Qәzәnfәrin iliyә işlәyәn atmacaları yadına düşdü. Bir yandan da
sevindi. “Fәhlәnin pulu da özümә qalar, bir günlük işdir, sınıyım özümü?” –
düşündü.
Köçәri kağızların әllisini yüklәdi. Soyuq olsa da, kürәyindәn tәr
süzülürdü.
Yorulmuşdu, ancaq inanırdı ki, yerdә qalan kağızı yüklәmәyә gücü
çatacaq. Mәtbәәdә fәhlәlәr ona hörmәt edirdilәr. “Uzaqbaşı hamısını onlara
boşaltdıraram, sabah pulu alacam, gәtirib pullarını verәrәm...”
Köçәri yorulsa da, sevinirdi. Çünki onun işlәdiyini görәn yox idi. An-
422 bardar qadın öz yerindә әylәşib çay içirdi. O, gәlib kağızları maşında
sayacaqdı. Sonuncu arabanı yüklәyib aparanda Qәzәnfәr gәldi.
– Pay atonnan, tәk yüklәdün?! Mәn ölüm, öldürsәlәr dә, mәn
bacarmazdım. Belә jurnalist olar? Әjdahasan!
Qәzәnfәr kömәk elәmәk istәdi. Köçәri qoymadı. O, acıqdan Qәzәn-
fәrin yanında oturmadı, plaşını geyib maşının üstünә qalxdı.
– Özünnәn küs, gör hava necә soyuyub, tәrlüsәn, soyuq olacey, özü dә
yağış çilәyür. Ancaq sәn hirslәnәndә mәә yaman lәzzәt elәyür.
Soyuq külәk Köçәrinin tәrli başını üşüdürdü. O, özünü qalaqlanmış
kağızın arxasına verib aşağı әyildi. Çömәltmә oturdu. “Bir az dözsәydim...”
düşündü.
Redaksiya, şöbә müdirlәri, oraya gәlәn xanım-xatın qızlar, onların nazı,
musiqili sәslәri Modilyani, Cülyetta Mazina ağrısı, Antonioni, Karbüze,
stradivarius skripkasının sirri, Kafka anlaşılmazlığı, bütün elita danışığı, bu
danışıq zamanı özlәrini oxşarsız göstәrmәk istәmәsi Köçәrinin yadına
düşdü. Hamıdan, hәr şeydәn, özündәn belә zәhlәsi getdi. Başı üşüyürdü.
Papaq qoymadığına peşman oldu. “Mәnә bu da azdır, әsl yükdaşıyanam”
qәzәblә düşündü. Şöbә müdirlәrindәn birinin tez-tez aralığa “Mayakovski,
ömrünün sonunacan әdәbi işçi işlәyib” demәsi yadına düşdü. “Bәlkә,
mәnnәn yana deyir, bәlkә, mәnә toxtaxlıq vermәk istәyir, bәlkә dә, әlә
salır?..” fikirlәşdi.
Maşın dayandı. Köçәri sәsә başını yuxarı qaldırdı. İkinci qatın balko-
nunda üç qız әllәrini narın yağışa uzadıb ona baxırdılar. Qızlar Köçәrini
üzdәn tanıyır, Gülgәzin yoldaşı olduğunu bilirdilәr. Köçәri bir an özünü
itirdi, nә edәcәyini bilmәdi. Birdәn ayağa qalxıb şax dayandı.
