Page 406 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 406
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Az-az, isti-isti yeyәk deyirәm. Omaroğlu әl uzatmayıb ona baxdı.
– Kәprәtiv yenә idarәnin altındadımı?
– Nәdi ki?
– Deyirәm bir az boğazı da...
Bu sözlәr nә hala saldı yazıq Mәmmәrzә kişini. Boğazında qәhәr
düyün saldı, gözündә yaş. Özü qәsdәn ortaya heç şey qoymamışdı. Bilirdi
ki, Omaroğlu dilinә vuran deyil. Elә çoxusu onun üstә dalaşmadımı bu sağ
olmuş. İndi gör, yazıq Omaroğlu “zәhrimarsız” çörәk yeyә bilmirdi.
– Bu dәqiqә, dәrdin alım.
Әlini taxçaya atıb başı xamırlı iki zoğal arağı çıxartdı. Omaroğlunun
harda olduğu elә bil yadına indi düşdü.
– Әskipara dәrәsindә olduğumu gör necә dә yadımdan çıxarmışam...
Daha heç nә demәdi, böyüklәrә bu ağzı xamırlılardan, cüyür әtindәn
hәftә sәkkiz yolladığını xatırladı.
406 – Aç görәk. Qorxuram, әlim tutmaya.
Fikir verdi, arağı görәndә әllәri әsirdi dağ boyda Omaroğlunun.
– Çappa stәkanları doldur. Bu balacalardan kal boğazı islanmaz.
Vuruşdurdular. Stәkanı birinci başına çәkdi Omaroğlu. Әlinin әsmәsi-zadı
da uçub-getdi. Mәmmәrzә kişi dә içdi. İçdikcә bildi ki, neçә ildә birinci
dәfәdi ki, belә stәkanla zoğal arağı vurur.
Kababdan ikicә tikә yedi Omaroğlu. Bir loğma da pendir dürmәyi
ötürdü.
– Bir dә süz, ay yeznә, görәk.
Bir stәkan da içdi hәr ikisi. Sonra stәkanını ağzı üstә qoydu Mәm-
mәrzә.
– Mәndә o nәfәs hardandı, dәrdin alem. Bunu da söyündüyümdәn heç
bilmәdim harama içdim. Sәn istәyirsәn döşә, mәn bir çay qoyum deyirәm.
Kәkotu çayı.
– Qoy, qoy, sәn Allah. Bunlar hamısı, sәn deyirsәn, yadıma düşür.
Omaroğlunun hәr sözü Mәmmәrzәnin ürәyini kövrәldir, xamır kimi
yoğururdu. Bu gözütox, ağayana kişi gör nә hala düşmüşdü, sәn sәnin
Allahın.
– Hәlә sabah xәngәl bişirdәcәyәm. Üstü cücәli. Sonra da öynә ilә
ürәyin nә istәsә.
Omaroğlu fikrә getmişdi. Saçıçal kişi elә bil Qazança dağının, otağın
küncündә balaca qәlibi idi. Mәmmәrzә kişi onun dağdan ağır fikrini bilirdi.
İndi qorxurdu ki, sualların ağzı açıla. Nә cavab versin, ürәkaçan nә desin
bu biçarәyә.
Bir azdan “Qazança dağı” hәrәkәtә gәldi. Bir stәkan da ötürdü.
– Az-az, isti-isti yeyәk deyirәm. Omaroğlu әl uzatmayıb ona baxdı.
– Kәprәtiv yenә idarәnin altındadımı?
– Nәdi ki?
– Deyirәm bir az boğazı da...
Bu sözlәr nә hala saldı yazıq Mәmmәrzә kişini. Boğazında qәhәr
düyün saldı, gözündә yaş. Özü qәsdәn ortaya heç şey qoymamışdı. Bilirdi
ki, Omaroğlu dilinә vuran deyil. Elә çoxusu onun üstә dalaşmadımı bu sağ
olmuş. İndi gör, yazıq Omaroğlu “zәhrimarsız” çörәk yeyә bilmirdi.
– Bu dәqiqә, dәrdin alım.
Әlini taxçaya atıb başı xamırlı iki zoğal arağı çıxartdı. Omaroğlunun
harda olduğu elә bil yadına indi düşdü.
– Әskipara dәrәsindә olduğumu gör necә dә yadımdan çıxarmışam...
Daha heç nә demәdi, böyüklәrә bu ağzı xamırlılardan, cüyür әtindәn
hәftә sәkkiz yolladığını xatırladı.
406 – Aç görәk. Qorxuram, әlim tutmaya.
Fikir verdi, arağı görәndә әllәri әsirdi dağ boyda Omaroğlunun.
– Çappa stәkanları doldur. Bu balacalardan kal boğazı islanmaz.
Vuruşdurdular. Stәkanı birinci başına çәkdi Omaroğlu. Әlinin әsmәsi-zadı
da uçub-getdi. Mәmmәrzә kişi dә içdi. İçdikcә bildi ki, neçә ildә birinci
dәfәdi ki, belә stәkanla zoğal arağı vurur.
Kababdan ikicә tikә yedi Omaroğlu. Bir loğma da pendir dürmәyi
ötürdü.
– Bir dә süz, ay yeznә, görәk.
Bir stәkan da içdi hәr ikisi. Sonra stәkanını ağzı üstә qoydu Mәm-
mәrzә.
– Mәndә o nәfәs hardandı, dәrdin alem. Bunu da söyündüyümdәn heç
bilmәdim harama içdim. Sәn istәyirsәn döşә, mәn bir çay qoyum deyirәm.
Kәkotu çayı.
– Qoy, qoy, sәn Allah. Bunlar hamısı, sәn deyirsәn, yadıma düşür.
Omaroğlunun hәr sözü Mәmmәrzәnin ürәyini kövrәldir, xamır kimi
yoğururdu. Bu gözütox, ağayana kişi gör nә hala düşmüşdü, sәn sәnin
Allahın.
– Hәlә sabah xәngәl bişirdәcәyәm. Üstü cücәli. Sonra da öynә ilә
ürәyin nә istәsә.
Omaroğlu fikrә getmişdi. Saçıçal kişi elә bil Qazança dağının, otağın
küncündә balaca qәlibi idi. Mәmmәrzә kişi onun dağdan ağır fikrini bilirdi.
İndi qorxurdu ki, sualların ağzı açıla. Nә cavab versin, ürәkaçan nә desin
bu biçarәyә.
Bir azdan “Qazança dağı” hәrәkәtә gәldi. Bir stәkan da ötürdü.
