Page 408 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 408
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Bircә Ağamalıyevin gәlişi açmırdı onu. Üzündәn-gözündәn kәmfür-
sәtlik yağan, ayağını nәrdivanın yuxarısına qoyub hamıya meydan oxuyan
prokurorun. Hәr şenliyә gәlәndә bir-iki dәfә çәrtmәsә olmazdı onu.
Bu dәrәyә ovdan-ova yolu düşәrdi Ağamalıyevin. Hәmişә dә başının
dәstәsilә. Tanımadığı adamların yanında Omaroğluya sataşardı çatan kimi.
– Salam, ay ayrım, necәsәn ә?
Sonra üzünü qonaqlarına tutub ayrımların zırramalığından gülmәcәlәr
danışardı.
– Daha siçan dәliyi dә yoxdu, içәcәksәn, a ayrım.
Omaroğluya elә bil şillә vurdular. Yenә heç cınqırını çıxarmadı.
– Götür görәk, sәnә nә kar elәyәcәk, maşallah, ayı kimi şeysәn.
İç görәk.
Qonaqlar gülüşdülәr. Omaroğluya bir tәrs şillә dә dәydi. Nә desin bu
408 mәnsәbsizә.
– Di tәrpәn görәk, yaxşı, kefimizә soğan doğrama.
– İçmәyәcәyәm, atamın goru haqqı.
– Yıxıb boğazına tökәcәyik.
– Elә şey elәmәzsәn.
– Durun görәk.
Ağamalıyevin işarәsilә sürücüylә işçilәrindәn biri Omaroğlunun üstünә
cumdular.
– Yaxın gәlmәyin, hәrәnizi bir dәrәyә sәlbәlәyәrәm.
Dediyi kimi dә elәdi. İtәlәyib yıxdı qolundan tutanları. Ağamalıyev
bilmirdi neylәsin. Әvvәl istәdi naqanını çәkib qorxutsun, fikirlәşdi ki, Sü-
leymanovun qulağına çatar. Qabağındakı ayrım olanda nә olar, kolxozun
sәdridi.
Fikrindәn vaz keçib dedi:
– Getdik, oturun yoldaş Şahniyarov. Gәda süfrәsi belә olar.
Bu söz Omaroğlunu Novruz yumurtası kimi qıpqırmızı elәdi. Bir
istәdi... Dәli şeytanı lәnәtlәyib dişilә dilini kәsdi. Maşına doluşub getdilәr.
Süfrәnin başında tәk qoydular kabab çәkmәkdәn üst-başı his qoxuyan
Omaroğlunu. Hәlә maşın tәrpәnәndә qulağı bir söz dә çaldı.
– Ayrım köpәyoğlu.
Sözü, söhbәti hәdә-qorxu, tutub damlamaq idi elә. Hәr dәfә dә mәclisin
axırında, guya ki, Omaroğluya xoş söz deyәrdi:
– Salamat qal, ә, ayrım. Sәnnәn dә şikayәt-zad gәlir. Atını bir az yavaş
sәyirt. Gәlib bizim tövlәyә girmәsin.
Omaroğlu öyrәnmişdi ki, dәdәsi dә mәrdimazar olub bu tula yosunlu-
nun. Onu-bunu qapmaqla ömür sürüb.
Bircә Ağamalıyevin gәlişi açmırdı onu. Üzündәn-gözündәn kәmfür-
sәtlik yağan, ayağını nәrdivanın yuxarısına qoyub hamıya meydan oxuyan
prokurorun. Hәr şenliyә gәlәndә bir-iki dәfә çәrtmәsә olmazdı onu.
Bu dәrәyә ovdan-ova yolu düşәrdi Ağamalıyevin. Hәmişә dә başının
dәstәsilә. Tanımadığı adamların yanında Omaroğluya sataşardı çatan kimi.
– Salam, ay ayrım, necәsәn ә?
Sonra üzünü qonaqlarına tutub ayrımların zırramalığından gülmәcәlәr
danışardı.
– Daha siçan dәliyi dә yoxdu, içәcәksәn, a ayrım.
Omaroğluya elә bil şillә vurdular. Yenә heç cınqırını çıxarmadı.
– Götür görәk, sәnә nә kar elәyәcәk, maşallah, ayı kimi şeysәn.
İç görәk.
Qonaqlar gülüşdülәr. Omaroğluya bir tәrs şillә dә dәydi. Nә desin bu
408 mәnsәbsizә.
– Di tәrpәn görәk, yaxşı, kefimizә soğan doğrama.
– İçmәyәcәyәm, atamın goru haqqı.
– Yıxıb boğazına tökәcәyik.
– Elә şey elәmәzsәn.
– Durun görәk.
Ağamalıyevin işarәsilә sürücüylә işçilәrindәn biri Omaroğlunun üstünә
cumdular.
– Yaxın gәlmәyin, hәrәnizi bir dәrәyә sәlbәlәyәrәm.
Dediyi kimi dә elәdi. İtәlәyib yıxdı qolundan tutanları. Ağamalıyev
bilmirdi neylәsin. Әvvәl istәdi naqanını çәkib qorxutsun, fikirlәşdi ki, Sü-
leymanovun qulağına çatar. Qabağındakı ayrım olanda nә olar, kolxozun
sәdridi.
Fikrindәn vaz keçib dedi:
– Getdik, oturun yoldaş Şahniyarov. Gәda süfrәsi belә olar.
Bu söz Omaroğlunu Novruz yumurtası kimi qıpqırmızı elәdi. Bir
istәdi... Dәli şeytanı lәnәtlәyib dişilә dilini kәsdi. Maşına doluşub getdilәr.
Süfrәnin başında tәk qoydular kabab çәkmәkdәn üst-başı his qoxuyan
Omaroğlunu. Hәlә maşın tәrpәnәndә qulağı bir söz dә çaldı.
– Ayrım köpәyoğlu.
Sözü, söhbәti hәdә-qorxu, tutub damlamaq idi elә. Hәr dәfә dә mәclisin
axırında, guya ki, Omaroğluya xoş söz deyәrdi:
– Salamat qal, ә, ayrım. Sәnnәn dә şikayәt-zad gәlir. Atını bir az yavaş
sәyirt. Gәlib bizim tövlәyә girmәsin.
Omaroğlu öyrәnmişdi ki, dәdәsi dә mәrdimazar olub bu tula yosunlu-
nun. Onu-bunu qapmaqla ömür sürüb.
