Page 405 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 405
if Nÿsib
– Yox, elә birinci külfәtini xәbәr aldı. Dedim yaxşıdılar, şükür. 405
– Bә demәdinmi...
– Yox, hara deyirәm. Cınqırımı çıxara bilmәdim.
– Sonra nә gap elәdi?
– Mәmmәrzә kişini soruşdu.
– Mәmmәrzә hamıdan kişi çıxdı, gәnә sağ olsun. Özüm, dedi, şenliyә
gәlәcәyәm.
– Hә, dedi, bir-iki günә ordayam, Mәmmәrzәyә de, evdә-eşikdә olsun.
Qocaların dәrdli-azarlı günlәri başladı, nә başladı. Ev dustağı oldular,
idarәnin qabağına çıxıb doyunca gap elәyә bilmәdilәr o xәbәr gәlәndәn.
Axır ki, gәlib çıxdı Omaroğlu. Maşını birbaşa Mәmmәrzә kişinin
doqqazına sürdürdü. Mәmmәrzә kişi saç-saqqalı çallaşmış, bircә gözlәri
әvvәlki kimi zәhmli qalmış qaynına baxanda doluxsundu, irәli yeriyib bәrk-
bәrk qucaqladı. İkisinin dә gözünün seli-suyu bir-birinә qarışdı. İkisi dә
dözümdә qaya parçası kimi şey idi. Bunu hәyatın özü dә sınamışdı o ki var.
İndi damlalar parçalayırdı bu sal daşları. Sonra Mәmmәrzә qapıdan içәri
buraxmadı onu. Әlini döşünә qoyub işarәylә “bir az” dur dedi. Özünü
tövlәyә verib, üç-dörd gün bağlı saxladığı qoçu irәli çәkib yıxdı. Qaba-
ğındakının necә adam olduğunu bildiyindәn, sәsini çıxartmırdı Omaroğlu.
Qoçu onun ayağı altında boğazlayanda, yenә gözündәn sel-su axdı,
saqqalına süzüldü. Bu, o Mәmmәrzә idi ki, tutulmağından iki saat keçmәmiş
dalınca çay-çörәk gәtirmişdi. Mәhkәmә olana kimi dörd yanında әsir-yesir
olmuşdu... Söyüb qovluyan da olmuşdu onu, su dalınca, çay dalınca
göndәrәn dә. Әl buyruqçusu olub, әl çәkmәmişdi Omaroğlunun hәndә-
vәrindәn. Sonra ona isti tuman-köynәk, sırıxlı göndәrmişdi. Hәr ay da
xәrclik. Sәdr olan vaxtı, qamçısı kәndboyu şaqqıldayanda yeznәsi bu gözü-
tox Mәmmәrzә ondan heç nә ummamışdı. Verdiyi damazlıq düyәni zor-
güclә tövlәsinә buraxmışdı. Bacısı canını torpağa tapşırandan sonra da bu
Mәmmәrzә kişi tәzә arvad almamağı bir yana, onunla qohumluğu kәs-
mәmişdi.
İndi dә budu...
İçәri keçdilәr. Lap başda gәvә üstә Omaroğluna yer hazırlamışdı
Mәmmәrzә. Süfrә dә açmışdı.
– Mütәkkәyә dirsәklәn bir az, naştoylan, bu dәqiqә kabab hazır olacaq,
atam-anam.
Salam-kalam sәssiz keçmişdi. İlk sözlәri idi bu Mәmmәrzәnin.
Omaroğlu da heç fәrqinә varmadı bunun. Şişlәri gәtirib fәtirlә cәmә sıyırdı,
özü dә bardaş qurdu.
– Yox, elә birinci külfәtini xәbәr aldı. Dedim yaxşıdılar, şükür. 405
– Bә demәdinmi...
– Yox, hara deyirәm. Cınqırımı çıxara bilmәdim.
– Sonra nә gap elәdi?
– Mәmmәrzә kişini soruşdu.
– Mәmmәrzә hamıdan kişi çıxdı, gәnә sağ olsun. Özüm, dedi, şenliyә
gәlәcәyәm.
– Hә, dedi, bir-iki günә ordayam, Mәmmәrzәyә de, evdә-eşikdә olsun.
Qocaların dәrdli-azarlı günlәri başladı, nә başladı. Ev dustağı oldular,
idarәnin qabağına çıxıb doyunca gap elәyә bilmәdilәr o xәbәr gәlәndәn.
Axır ki, gәlib çıxdı Omaroğlu. Maşını birbaşa Mәmmәrzә kişinin
doqqazına sürdürdü. Mәmmәrzә kişi saç-saqqalı çallaşmış, bircә gözlәri
әvvәlki kimi zәhmli qalmış qaynına baxanda doluxsundu, irәli yeriyib bәrk-
bәrk qucaqladı. İkisinin dә gözünün seli-suyu bir-birinә qarışdı. İkisi dә
dözümdә qaya parçası kimi şey idi. Bunu hәyatın özü dә sınamışdı o ki var.
İndi damlalar parçalayırdı bu sal daşları. Sonra Mәmmәrzә qapıdan içәri
buraxmadı onu. Әlini döşünә qoyub işarәylә “bir az” dur dedi. Özünü
tövlәyә verib, üç-dörd gün bağlı saxladığı qoçu irәli çәkib yıxdı. Qaba-
ğındakının necә adam olduğunu bildiyindәn, sәsini çıxartmırdı Omaroğlu.
Qoçu onun ayağı altında boğazlayanda, yenә gözündәn sel-su axdı,
saqqalına süzüldü. Bu, o Mәmmәrzә idi ki, tutulmağından iki saat keçmәmiş
dalınca çay-çörәk gәtirmişdi. Mәhkәmә olana kimi dörd yanında әsir-yesir
olmuşdu... Söyüb qovluyan da olmuşdu onu, su dalınca, çay dalınca
göndәrәn dә. Әl buyruqçusu olub, әl çәkmәmişdi Omaroğlunun hәndә-
vәrindәn. Sonra ona isti tuman-köynәk, sırıxlı göndәrmişdi. Hәr ay da
xәrclik. Sәdr olan vaxtı, qamçısı kәndboyu şaqqıldayanda yeznәsi bu gözü-
tox Mәmmәrzә ondan heç nә ummamışdı. Verdiyi damazlıq düyәni zor-
güclә tövlәsinә buraxmışdı. Bacısı canını torpağa tapşırandan sonra da bu
Mәmmәrzә kişi tәzә arvad almamağı bir yana, onunla qohumluğu kәs-
mәmişdi.
İndi dә budu...
İçәri keçdilәr. Lap başda gәvә üstә Omaroğluna yer hazırlamışdı
Mәmmәrzә. Süfrә dә açmışdı.
– Mütәkkәyә dirsәklәn bir az, naştoylan, bu dәqiqә kabab hazır olacaq,
atam-anam.
Salam-kalam sәssiz keçmişdi. İlk sözlәri idi bu Mәmmәrzәnin.
Omaroğlu da heç fәrqinә varmadı bunun. Şişlәri gәtirib fәtirlә cәmә sıyırdı,
özü dә bardaş qurdu.
