Page 229 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 229
fÿddin Dàülû
– Nәdir? 229
– Hәdiyyә... Xalçanın sahibi, o qarabığ qafqazlı oğlan özü mәnә bağış-
layıb.
Qadının gözlәri hәdәqәsindәn çıxdı:
– Heç nә başa düşә bilmirәm. Axı o, dövlәt malını sizә necә bağışlaya
bilәr?
Kişinin gözlәri qadının gözlәrindәn daha yekә dairәdә oynadı:
– Nә?! Dövlәt malı?!
– Bәli, bәli, bu xalça sanatoriyanındır! – Qadın xalçanın ucunu qaldırıb,
sapla orada yazılmış rәqәmlәri göstәrdi. – Budur, baxın, bu da inventar nöm-
rәsi!
Kişinin qolları sustaldı, qoltuğundakı xalçanı buraxdı; tәr basmış
vücudunu әlindәn yerә düşmüş çamadanın üstünә saldı. Cibindәki “Kazbek”
qutusundan papiros çıxartdı, üçhәftәlik çarpayı qonşusundan onda yadigar
qalmış “Elbrus” alışqanı ilә yandırıb sümürdü, tüstünü ciyәrlәrinә çәkib
yavaşdan dillәndi:
– Bu da sәnә “Kavkaz” peşkәşi!
Tәsәrrüfatçı qadın qәhqәhә çәkdi:
– Ancaq unutmayın ki, Qafqazda peşkәş kimi, zarafat da böyük olur!
Onun gülüşü qapıya toplaşmış xәstәlәrlә bәrabәr peşkәş zarafatına
uğramış kişiyә dә sirayәt etdi... Hamı ilә bәrabәr o da divandakı lövhәdә,
sanatoriyada şәfa tapmış xәstәlәrin şәkillәri arasında, әsasını ortadan
sındırıb iki әlindә başı üzәrindә tovlayaraq ala-bәzәk köynәkdә hoppanaraq
rәqs edәn Zarafatcıl oğlana baxdı, gülmәyә mәcbur oldu. Lakin qonağın
gülüşü ev sahiblәrinin qәhqәhәlәrindәn çox fәrqli idi.
Әcnәbi qonaq heç cür başa düşә bilmirdi ki, sıravi zәhmәtkeşlәrin
müalicә olunduğu sanatoriyada divara belә qiymәtli xalça vurularmış!?
– Nәdir? 229
– Hәdiyyә... Xalçanın sahibi, o qarabığ qafqazlı oğlan özü mәnә bağış-
layıb.
Qadının gözlәri hәdәqәsindәn çıxdı:
– Heç nә başa düşә bilmirәm. Axı o, dövlәt malını sizә necә bağışlaya
bilәr?
Kişinin gözlәri qadının gözlәrindәn daha yekә dairәdә oynadı:
– Nә?! Dövlәt malı?!
– Bәli, bәli, bu xalça sanatoriyanındır! – Qadın xalçanın ucunu qaldırıb,
sapla orada yazılmış rәqәmlәri göstәrdi. – Budur, baxın, bu da inventar nöm-
rәsi!
Kişinin qolları sustaldı, qoltuğundakı xalçanı buraxdı; tәr basmış
vücudunu әlindәn yerә düşmüş çamadanın üstünә saldı. Cibindәki “Kazbek”
qutusundan papiros çıxartdı, üçhәftәlik çarpayı qonşusundan onda yadigar
qalmış “Elbrus” alışqanı ilә yandırıb sümürdü, tüstünü ciyәrlәrinә çәkib
yavaşdan dillәndi:
– Bu da sәnә “Kavkaz” peşkәşi!
Tәsәrrüfatçı qadın qәhqәhә çәkdi:
– Ancaq unutmayın ki, Qafqazda peşkәş kimi, zarafat da böyük olur!
Onun gülüşü qapıya toplaşmış xәstәlәrlә bәrabәr peşkәş zarafatına
uğramış kişiyә dә sirayәt etdi... Hamı ilә bәrabәr o da divandakı lövhәdә,
sanatoriyada şәfa tapmış xәstәlәrin şәkillәri arasında, әsasını ortadan
sındırıb iki әlindә başı üzәrindә tovlayaraq ala-bәzәk köynәkdә hoppanaraq
rәqs edәn Zarafatcıl oğlana baxdı, gülmәyә mәcbur oldu. Lakin qonağın
gülüşü ev sahiblәrinin qәhqәhәlәrindәn çox fәrqli idi.
Әcnәbi qonaq heç cür başa düşә bilmirdi ki, sıravi zәhmәtkeşlәrin
müalicә olunduğu sanatoriyada divara belә qiymәtli xalça vurularmış!?
