Page 149 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 149
Cÿlal
gәlәndә, uşaqlar yuxarı mәrtәbәdә nahar yeyirlәrmiş. Uşaq anasının “İdris”, 149
– deyә sәsini eşitcәk, sevincәk eyvana qaçıb, mәhәccәrә dırmaşanda, tәpәsi
üstә yerә gәlib.
– Bir şey olmayıb ki? Salamatdırmı?
– Necә bir şey olmayıb? O hündürlükdә eyvandan daş sәkilәrә düşәn
necә salamat qalar? Uşaq yerә dәysә idi, o saat canı çıxacaqdı. Xoşbәxtlik
olub ki, Nazimә arvad görüb...
– Göydәn yerә gәlәn uşağı görmәyin bir faydası varmı?
– Arvadın igidliyinә bax da! Görüb dә, uşağı ölümdәn qurtarıb da!
– Kimi dediniz?
– Nazimә! Burada tәrbiyәçidir. Nazimә kәnardan bunlara baxırmış,
uşağın yıxıldığını görәndә, arvad özünü irәli atıb, göydә onu top kimi tutub.
Özü yıxılıbsa da, uşağa bir şey olmayıb.
– Demәli salamatdır?
– Bәli, salamatdır, ona heç nә olmayıb.
– Bәs gәlin nә üçün ağlayırdı?
– Necә ağlamasın? Uşağın düşdüyünü görәn kimi özündәn gedib.
Ağlamazmı? Mәnim ürәyim hәlә yerinә gәlmәyib. Uşaq salamat qurtaranda,
elә bil dünya bizim oldu. Adam istәyir yaxşılıq olsun, ürәklәr xoş olsun!
“Nazimә!” Bu ad mәnә tanış idi, ancaq mәn tanıdığım Nazimәnin bu-
ralarda olacağını güman etmәzdim. Tәrbiyәçi sözünü qurtarıbmış kimi,
әllәrini önlüyünün cibinә qoydu vә içәriyә baxıb, yavaşca mәnә işarә elәdi:
– Budur, Nazimә özü gәlir.
Mәn dönәndә gördüm ki, odur, özüdür.
– Nazimә, siz hara, bura hara? – deyә soruşdum.
O gülümsәdi:
– Mәnim әsl yerimdir, burada işlәdiyim az qala beş il olur.
– Bu gün, – dedim, – hamı sizin igidliyinizdәn danışır...
– Uşağı bir xoşbәxt tәsadüf saxladı, mәn dә bir sәbәb oldum.
Neçә il әvvәl, biz Ozan küçәsindә yaşayanda, hәmin bu Nazimә
qonşumuz idi. Ucaboy, üzü xallı, qarayanız, hәmişә yeyin yeriyәn bir qadın
idi. Bәzәn qapımızı bәrk-bәrk döyәr, sanki vacib bir iş üçün tәlәsik evә girib,
üzünü anama tutar, mәrhәmәt uman bir sәslә deyәrdi:
– Xeyransa, darıxıram, darıxıram, ay bacı!
Mәn tez patefonu götürәr, ya tarı әlimә alardım. Anam mәni danlardı
ki, sәn öz işinә get!
Sonralar bildim ki, Nazimә ancaq öz evlәrindә darıxır, anam da, başqa
qonşular kimi, uşaqlarını onun gözündәn yayındırır.
gәlәndә, uşaqlar yuxarı mәrtәbәdә nahar yeyirlәrmiş. Uşaq anasının “İdris”, 149
– deyә sәsini eşitcәk, sevincәk eyvana qaçıb, mәhәccәrә dırmaşanda, tәpәsi
üstә yerә gәlib.
– Bir şey olmayıb ki? Salamatdırmı?
– Necә bir şey olmayıb? O hündürlükdә eyvandan daş sәkilәrә düşәn
necә salamat qalar? Uşaq yerә dәysә idi, o saat canı çıxacaqdı. Xoşbәxtlik
olub ki, Nazimә arvad görüb...
– Göydәn yerә gәlәn uşağı görmәyin bir faydası varmı?
– Arvadın igidliyinә bax da! Görüb dә, uşağı ölümdәn qurtarıb da!
– Kimi dediniz?
– Nazimә! Burada tәrbiyәçidir. Nazimә kәnardan bunlara baxırmış,
uşağın yıxıldığını görәndә, arvad özünü irәli atıb, göydә onu top kimi tutub.
Özü yıxılıbsa da, uşağa bir şey olmayıb.
– Demәli salamatdır?
– Bәli, salamatdır, ona heç nә olmayıb.
– Bәs gәlin nә üçün ağlayırdı?
– Necә ağlamasın? Uşağın düşdüyünü görәn kimi özündәn gedib.
Ağlamazmı? Mәnim ürәyim hәlә yerinә gәlmәyib. Uşaq salamat qurtaranda,
elә bil dünya bizim oldu. Adam istәyir yaxşılıq olsun, ürәklәr xoş olsun!
“Nazimә!” Bu ad mәnә tanış idi, ancaq mәn tanıdığım Nazimәnin bu-
ralarda olacağını güman etmәzdim. Tәrbiyәçi sözünü qurtarıbmış kimi,
әllәrini önlüyünün cibinә qoydu vә içәriyә baxıb, yavaşca mәnә işarә elәdi:
– Budur, Nazimә özü gәlir.
Mәn dönәndә gördüm ki, odur, özüdür.
– Nazimә, siz hara, bura hara? – deyә soruşdum.
O gülümsәdi:
– Mәnim әsl yerimdir, burada işlәdiyim az qala beş il olur.
– Bu gün, – dedim, – hamı sizin igidliyinizdәn danışır...
– Uşağı bir xoşbәxt tәsadüf saxladı, mәn dә bir sәbәb oldum.
Neçә il әvvәl, biz Ozan küçәsindә yaşayanda, hәmin bu Nazimә
qonşumuz idi. Ucaboy, üzü xallı, qarayanız, hәmişә yeyin yeriyәn bir qadın
idi. Bәzәn qapımızı bәrk-bәrk döyәr, sanki vacib bir iş üçün tәlәsik evә girib,
üzünü anama tutar, mәrhәmәt uman bir sәslә deyәrdi:
– Xeyransa, darıxıram, darıxıram, ay bacı!
Mәn tez patefonu götürәr, ya tarı әlimә alardım. Anam mәni danlardı
ki, sәn öz işinә get!
Sonralar bildim ki, Nazimә ancaq öz evlәrindә darıxır, anam da, başqa
qonşular kimi, uşaqlarını onun gözündәn yayındırır.
