Page 145 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 145
ölhÿsÿn
– Otur! – dedi. 145
Zәif bir inilti ilә çıxan bu sәs Zeynәb üçün kafi idi.
– Nә var, yoxsa kefsizsәn? Başını qaldır!
O, gözlәri yumulu dinlәyirdi.
– Yox, Zeynәb, belә rahatdır. Hә, kefsizәm!
Zeynәb sağ qolu ilә yastığa dirsәklәndi. Başını ovucuna söykәyib sol
әlilә qardaşının әtli alnını ovuşdurmağa başladı.
– Yoxsa başın ağrıyır?
– Hә.
Әlövsәt gözlәrini açdı. Üzәrinә әyilmiş bu açıq başdan gәlәn tәmiz
qoxunu ciyәrlәrinә çәkdi. Bir namәlum şәxsi xoşbәxt edәcәk olan gözәl
bacısının gözlәrindә bu vaxta qәdәr ağ vә göyçәk simada o qәdәr canıyanan
nәzәrlәrlә parlayırdı ki...
Bacısına diqqәtlә baxdı. Zeynәbin açıq yaxasından kәhrәba ipinin
boynunda salmış olduğu incә cizgilәrin dә fәrqinә vardı. Bu açıqlıq bir az
davam edir, sonra qara, gur saçlarla örtülürdü. Uzandığı yerdә hәrәkәt etdi.
Zeynәbin köksünün bütün ağırlığını vә yumşaqlığını gövdәsi üzәrindә
duydu.
Zeynәb dә hәrәkәt edib bir-birlәrinә daha da yaklaşdılar.
Gәnc qız qardaşının, birinci dәfә gördüyü bu qәribәliklәrini uzun
davamlı mәhzun baxışlarını xәstәliyinә hәml edirdi.
Әlövsәt bir müddәt gözlәrini yumdu. Qәlbini partlatmaq istәyәn bir
şeylәr hiss edir, nә yapacağını bilmәyirdi. Bacısının, başında dolaşaraq
alnını ovuşduran әlini aldı.
– Zeynәb, bacı!
– Nә var? Qardaşının toyu, alәm kefdә, kefiyyәtdә. Sәn gәlib yatmısan.
Doğrusunu de görüm, nә olub, haran ağrıyır?
Zeynәb cavab gözlәrkәn kәsik bir iç çәkişini duydu. Qardaşının üzünә
diqqәtlә baxdı; onun yumulu gözlәrinin kirpiklәri islanmışdı.
– Bu nәdir, ağlayırsan?
Әlövsәt gözlәrini açdı. Bәbәklәrindәki fırtına dalğaları arxasından
Zeynәbi o qәdәr mәhzun, o qәdәr gözәl gördü ki...
– Aman Allah, – deyә sağ әlini uzadıb bacısının başına qoydu.
– Qardaş, nә üçün, nә olub ağlayırsan?
Artıq kafi idi. O tutqun gözlәri ağlatmaq, odlu qәlbi yumşaltmaq üçün
bu, kafi idi. İndi o, bir çocuk, zәif bir mәxluq kimi ağlayırdı.
– Sofi, Sofi qardaş.
– Otur! – dedi. 145
Zәif bir inilti ilә çıxan bu sәs Zeynәb üçün kafi idi.
– Nә var, yoxsa kefsizsәn? Başını qaldır!
O, gözlәri yumulu dinlәyirdi.
– Yox, Zeynәb, belә rahatdır. Hә, kefsizәm!
Zeynәb sağ qolu ilә yastığa dirsәklәndi. Başını ovucuna söykәyib sol
әlilә qardaşının әtli alnını ovuşdurmağa başladı.
– Yoxsa başın ağrıyır?
– Hә.
Әlövsәt gözlәrini açdı. Üzәrinә әyilmiş bu açıq başdan gәlәn tәmiz
qoxunu ciyәrlәrinә çәkdi. Bir namәlum şәxsi xoşbәxt edәcәk olan gözәl
bacısının gözlәrindә bu vaxta qәdәr ağ vә göyçәk simada o qәdәr canıyanan
nәzәrlәrlә parlayırdı ki...
Bacısına diqqәtlә baxdı. Zeynәbin açıq yaxasından kәhrәba ipinin
boynunda salmış olduğu incә cizgilәrin dә fәrqinә vardı. Bu açıqlıq bir az
davam edir, sonra qara, gur saçlarla örtülürdü. Uzandığı yerdә hәrәkәt etdi.
Zeynәbin köksünün bütün ağırlığını vә yumşaqlığını gövdәsi üzәrindә
duydu.
Zeynәb dә hәrәkәt edib bir-birlәrinә daha da yaklaşdılar.
Gәnc qız qardaşının, birinci dәfә gördüyü bu qәribәliklәrini uzun
davamlı mәhzun baxışlarını xәstәliyinә hәml edirdi.
Әlövsәt bir müddәt gözlәrini yumdu. Qәlbini partlatmaq istәyәn bir
şeylәr hiss edir, nә yapacağını bilmәyirdi. Bacısının, başında dolaşaraq
alnını ovuşduran әlini aldı.
– Zeynәb, bacı!
– Nә var? Qardaşının toyu, alәm kefdә, kefiyyәtdә. Sәn gәlib yatmısan.
Doğrusunu de görüm, nә olub, haran ağrıyır?
Zeynәb cavab gözlәrkәn kәsik bir iç çәkişini duydu. Qardaşının üzünә
diqqәtlә baxdı; onun yumulu gözlәrinin kirpiklәri islanmışdı.
– Bu nәdir, ağlayırsan?
Әlövsәt gözlәrini açdı. Bәbәklәrindәki fırtına dalğaları arxasından
Zeynәbi o qәdәr mәhzun, o qәdәr gözәl gördü ki...
– Aman Allah, – deyә sağ әlini uzadıb bacısının başına qoydu.
– Qardaş, nә üçün, nә olub ağlayırsan?
Artıq kafi idi. O tutqun gözlәri ağlatmaq, odlu qәlbi yumşaltmaq üçün
bu, kafi idi. İndi o, bir çocuk, zәif bir mәxluq kimi ağlayırdı.
– Sofi, Sofi qardaş.
