Page 137 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)

i Vÿliyev

– Qazanı kimin ümidinә qoyub gәlmisәn? 137
– İsfәndiyar dayı gәlib çıxıb.
Abıhәyat xala elә bil yuxudan ayıldı. Tәlәsdiyindәn sәnәyi doldur-
mayıb ağzını qapadı. Çiyninә alanda boş olduğunu duyub yerә qoydu. Tez
doldurub götürdü, bir yerdә getdik.
Mәn ciddi fikirlәşdiyim vaxt Abıhәyat xala dedi:
– Bir tikә boyunla utanmırsan yalan danışırsan? Bәs hanı kişi? İndi dә
anan yaşda arvada kәlәk gәlmәyә başlamısan?
Mәn dinib-danışmırdım. Abbasla öküzlәr yanımızdan ötәndә Abıhәyat
xala gördü. Abbasdan soruşdu:
– Bәs kişi hanı?
Abbas narazı halda cavab verdi:
– Getdi evinizә.
Abbas öz öküzlәrini, mәn özümüzkülәri evimizә apardıq.
Anam mәni görcәk tәşvişlә sual elәdi:
– Bu nә sir-sifәtdi düşmüsәn?
Mәn әhvalatı tәfsilatı ilә danışdım.
Anam başını bulaya-bulaya dedi:
– Yazıq vasvasıdır.
Mәn dedim:
– Mis sәnәyin tıxacını yumaq, gövdәsini qumla sürtmәk tәmizlikdir!
Anam razılaşmayıb izah elәdi:
– Tәmizlik sağlamlıq, vasvasılıq xәstәlikdir.
Bir neçә gündәn sonra öyrәndim ki, Abıhәyat xalanın adı üstündә imiş:
“Vasvası Abıhәyat”.