Page 136 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 136
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Fikir mәni aparmışdı: “Birdәn arvadın başına bir iş gәlәr”.
İstәdim yerә enәm. Ayağımı tәrpәdәndә az qaldı xurcun düşsün.
Dәrhal ayağımı yerinә qoyub әvvәlki vәziyyәtdә saxladım.
Yәqin ki, kәndә gәldiyim vaxtdan dörd-beş saat keçmişdi.
Fikrimә gәldi ki, bәlkә, Abıhәyat xalanı gözlәmәyib çıxım gedim.
Cәsarәtim çatmadı. Gözlәdim, ancaq gözlәmәk nә qәdәr uzanar?
Nәhayәt, tab gәtirmәyib atın başını geri çevirdim. Söyüdlәrin üst tәrәfi
ilә uzanmış arxın qırağı ilә gedib el yolunun yoxuşuna dırmaşanda gördüm
İsfәndiyar dayı ilә Abbas öküzlәri qatıb qabaqlarına, mәlul halda mәnә sarı
gәlirlәr.
Utandığımdan nә deyәcәyimi bilmirdim. Bu sәbәbdәn dә atın başını
yığıb saxladım. Öküzlәr böyrümdәn ötdü. Abbas mәnә yaxınlaşıb eyhamlı
şәkildә dedi:
136 – Çox sağ ol!
Özümü günahkar bilmәsәm dә, cavab qaytarmadım. İsfәndiyar dayı
atın cilovundan tutub yavaşca dedi:
– Bacıoğlu! Bütün günahlar mәndәdir. Gәrәk sәni kәndә göndәrәndә
arvadımın xasiyyәtini deyәydim.
Mәn bir şey başa düşmәdim. İsfәndiyar dayı xәbәr aldı.
– Abıhәyat xalan bulağa gedib?
Dilimi yox, başımı tәrpәtdim.
İsfәndiyar dayının dodağı qaçdı. Bığları tәrpәndi. Astaca deyindi:
– Zalım qızı, yәqin, sәnәyi yuyub suya çәkir.
Abbas öküzlәri bulağa sarı sürdü. İsfәndiyar dayı atın cilovundan
yapışıb yedәyinә aldı, birlikdә hәyәtlәrinә getdik.
İsfәndiyar dayı xurcunun dolu gözündәn yapışıb dedi:
– Düş aşağı.
Atdan düşdüm, addım ata bimәdim, qıçım keyimiş, heydәn düş-
müşdüm.
İsfәndiyar dayı gülümsәyib dedi:
– Get, xalanı çağır, gәlsin.
Ayaqlarımı ağır-ağır atıb getdim. Bulağa yaxınlaşanda gözlәrimә
inanmadım: Abıhәyat xala mis sәnәyi doldurub-boşaldır, sәnәyin qulpunu,
tıxacını yuyur, gövdәsini narın qumla sürtürdü.
Lap böyründә gedib astadan öskürdüm. Eşitmәdi, bәrkdәn çağıranda
dik atıldı. Üzümә baxıb qәrarından dönmәdi. Soyuqqanlılıqla dedi:
– Demәdim gözlә, bu saat gәlirәm?
Birdәn qazan yadına düşdü, mәni sorğu-suala tutdu.
Fikir mәni aparmışdı: “Birdәn arvadın başına bir iş gәlәr”.
İstәdim yerә enәm. Ayağımı tәrpәdәndә az qaldı xurcun düşsün.
Dәrhal ayağımı yerinә qoyub әvvәlki vәziyyәtdә saxladım.
Yәqin ki, kәndә gәldiyim vaxtdan dörd-beş saat keçmişdi.
Fikrimә gәldi ki, bәlkә, Abıhәyat xalanı gözlәmәyib çıxım gedim.
Cәsarәtim çatmadı. Gözlәdim, ancaq gözlәmәk nә qәdәr uzanar?
Nәhayәt, tab gәtirmәyib atın başını geri çevirdim. Söyüdlәrin üst tәrәfi
ilә uzanmış arxın qırağı ilә gedib el yolunun yoxuşuna dırmaşanda gördüm
İsfәndiyar dayı ilә Abbas öküzlәri qatıb qabaqlarına, mәlul halda mәnә sarı
gәlirlәr.
Utandığımdan nә deyәcәyimi bilmirdim. Bu sәbәbdәn dә atın başını
yığıb saxladım. Öküzlәr böyrümdәn ötdü. Abbas mәnә yaxınlaşıb eyhamlı
şәkildә dedi:
136 – Çox sağ ol!
Özümü günahkar bilmәsәm dә, cavab qaytarmadım. İsfәndiyar dayı
atın cilovundan tutub yavaşca dedi:
– Bacıoğlu! Bütün günahlar mәndәdir. Gәrәk sәni kәndә göndәrәndә
arvadımın xasiyyәtini deyәydim.
Mәn bir şey başa düşmәdim. İsfәndiyar dayı xәbәr aldı.
– Abıhәyat xalan bulağa gedib?
Dilimi yox, başımı tәrpәtdim.
İsfәndiyar dayının dodağı qaçdı. Bığları tәrpәndi. Astaca deyindi:
– Zalım qızı, yәqin, sәnәyi yuyub suya çәkir.
Abbas öküzlәri bulağa sarı sürdü. İsfәndiyar dayı atın cilovundan
yapışıb yedәyinә aldı, birlikdә hәyәtlәrinә getdik.
İsfәndiyar dayı xurcunun dolu gözündәn yapışıb dedi:
– Düş aşağı.
Atdan düşdüm, addım ata bimәdim, qıçım keyimiş, heydәn düş-
müşdüm.
İsfәndiyar dayı gülümsәyib dedi:
– Get, xalanı çağır, gәlsin.
Ayaqlarımı ağır-ağır atıb getdim. Bulağa yaxınlaşanda gözlәrimә
inanmadım: Abıhәyat xala mis sәnәyi doldurub-boşaldır, sәnәyin qulpunu,
tıxacını yuyur, gövdәsini narın qumla sürtürdü.
Lap böyründә gedib astadan öskürdüm. Eşitmәdi, bәrkdәn çağıranda
dik atıldı. Üzümә baxıb qәrarından dönmәdi. Soyuqqanlılıqla dedi:
– Demәdim gözlә, bu saat gәlirәm?
Birdәn qazan yadına düşdü, mәni sorğu-suala tutdu.
