Page 36 - Sholom_Aleyhem_Макет 1

Şolom Aleyxem

keçәcәk – boş şeydir, köhnә söhbәtdir – danışdıqca bir gözü
sobanın üstündәdir, dәqiqәbaşı soruşur ki, yemәk hazırdır, ya
yox?
– Siz, – ona deyirәm, – cәnab alman, görünür, yemәk üçün
әldәn gedirsiniz, hә?
Alman dodağının altında nәsә mızıldanır, yәqin, sualı anlamayıb.
Nәhayәt, süfrә açıldı, yemәk gәldi – qızardılmış çörәk tikәlәri ilә
bulyon, yanında manna yarması, yerkökü, cәfәri qatılmış soyutma
toyuq... (Arvadın әli qızıldır da!)
– Süfrә arxasında әylәşәnlәrә Allah cansağlığı, evә isә bol
bәrәkәt bәxş elәsin! – qәdim yәhudi dilindә dua oxuyuram.
Alman isә bir kәlmә dә danışmır, zalım oğlu, toyuğa elә
girişib ki, sanki aclıqdan çıxıb.
– Әylәşәnlәrә Allahın xeyir-duası! Nuş olsun! – tәkrar edirәm.
Qonaq bulyonun suyundan lәzzәtlә içir, susur, heç “sağ ol”
da demir...
“Kobud oğlu! – düşünürәm. – Üstәlik, hәm dә qarınqulu!”
Uzun sözün qısası, qarnını doldurdu, qәlyanını tüstülәtdi, indi
oturub gülümsәyir. Görürәm ki, alman qonağım әtrafa göz
gәzdirir, yәqin, mürgülәmәyә yastıq axtarır. Gözlәri xumarlanır,
yuxu onu bişirir.
Arvadıma göz vurdum: “Onun yerini harda salaq?” “Necә
yәni, harda? Mәnim çarpayımda!” Arvadım ürәyindә nәsә götür-
qoy elәyib yataq hazırlamağa başlayır, yastığı rahlayır (zalımın
qızı, istәyәndә bacarır da!). Görürәm ki, alman nәdәnsә narazıdır,
yәqin, yastığın tüklәrinin havada uçuşması xoşuna gәlmir, burnunu
ovur vә dalbadal sәbir gәtirir!
– Sağlam olun, cәnab alman! – deyirәm.
Heç vecinә almır, gör bir “çox sağ ol” deyir? “Kobudun biri, –
ürәyimdә fikirlәşirәm, – vәhşi öküz!”
Arvadım ona bir yataq düzәldib ki! Döşәklәri yığıb üst-üstә!
Әsl şahlara layiq! (Arvad istәyәndә tәkәdәn pendir dә tutar!)
Bir-birimizә әdәb-әrkanla şirin yuxu arzulayıb ayrıldıq, yatmağa
getdik.

36