Page 96 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Görcö nÿsri antologiyası

mәdәn necә dağılışaydılar? Onları hәr şeydәn çox mayorun
hәrәkәti tәәccüblәndirirdi. Yaxşı, qahmar çıxma – amma başını
çadırdan çıxar, öyrәn gör mәsәlә nә yerdәdi, әtrafında nә baş
verir! Dul qadının evindәki sәs-küydәn tәkcә Urukinin deyil,
әtraf kәndlәrin itlәri belә duyuq düşmüşdü, hürüşmә sәslәri
dünyanı başına götürmüşdü, mayorun isә heç nә vecinә deyil -
di. “Bәlkә, yatır… xәbәri yoxdur?” – kimsә çәkinә-çәkinә dil -
lәn di. Amma mayor qalxıb qonşulara dişinin dibindәn çıxanı
deyә dә bilәrdi: necә deyәrlәr, dul qadınla yetimә ürәyiniz
yanırsa, özünüz onlara qahmar çıxın! Mәn, ümumiy yәtlә, sizin
kәndinizdә olmaya bilәrdim… Nә isә, o gecә mayor da, kәnd
camaatı da rüsvay oldu. Borçalı öz işini gördü – acığını tökdü,
anayla oğulu tәnbeh elәdi, sakitcә çıxıb getdi… Әslindә,
mayor oyaq idi, o gecә baş verәnlәrin heç biri diqqәtindәn
yayınmamışdı. Hәtta dul qadının evindә lampa şüşәsinin necә
sındığını da eşitmişdi. Hay-küyü eşidәn kimi dikәlib yerindә
oturmuş, onun nәhәng, kәlә-kötür kölgәsi düz dan yeri
ağaranacan tәrpәnmәmişdi. O, azca irәli әyilәrәk, dirsәklәrini
dizlәrinә dayayıb oturmuşdu, – oturur, qulaq asır, fikirlәşirdi.
Ortada urukililәrin tәsәvvür etdiklәrindәn dә ciddi şeylәr vardı.
Adәtәn, lampanı yandırıb, mığmığa vә gecә kәpәnәklәriylә
dolan bürkülü çadırında (lampasız daha betәr idi – çadırın qatı
qaranlığında hey gözünә ilanlar görünürdü) yatağa uzanan
kimi gözlәri qarşısında kazarma peyda olurdu; o, yalnız indi
başa düşürdü ki, barmaqlarının arasından süzülәn, hәmişәlik
ötüb-keçәn bu iyirmi beş il ömrünün әn xoşbәxt çağlarıymış.
Әvvәla, hәmin vaxtlar ona vә bir-birinә hәtta doğma analarının
da tanıya bilmәyәcәyi qәdәr oxşayan adamlar arasında etibarlı
96 şәkildә daldalanıb maskalanmışdı; ikincisi, o vaxt onun
әvәzinә başqaları fikirlәşirdilәr, belә ki, hәmişә necә hәrәkәt
elәyәcәyini, kimә nә deyәcәyini sәhvsiz bilirdi. Tәk qalanda,
hәtta hansısa sarsağı belә öz çaldığı havaya oynamağa mәcbur
elәyә bilmirdi…
Uruki gecәlәri qurtarmaq bilmirdi. O, yalnız uzaq tәpәlәr
mavi rәngә çalanda, ilk xoruz banında, dan yeri ağarmağa
başlayanda lampanı söndürürdü, – bu zaman dueldәn sonra