Page 91 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Tamaz ×iladze

Yağış kәsmişdi, azca çisәlәyirdi. Uça öz yağmurluğunu
onun çiyninә saldı, evkalipt ağaclarının arasıyla addımlamağa
başladılar. Yolda gölmәçәlәr әmәlә gәlmişdi. Ay buludlarla
birlikdә onların arxasınca gәlirdi. Birdәn Tsira onun әlindәn
çıxıb qaçdı... sonra dayandı, ayaqqabılarını soyunub әlinә aldı
vә yenә qaçmağa başladı.
– Dayan! – Uça çağırdı.
Tsira nә geri döndü, nә dә dayandı.
Durna uçurdu. Rütubәtli, kirpi kimi pırpız, tikanlı
buludların içindәn keçib gedirdi. Aşağıda dumana bürünmüş,
uzaq vә biganә dәniz vardı. O uçur, amma heç nә görmürdü.
Görә dә bilmәzdi, çünki әtrafını buludlar sarmışdı. Bilirdi ki,
yaşamaq istәyirsә, yorulmadan, dayanmadan, nәfәs dәrmәdәn
uçmalıdır. Yorulmamalıydı, ya da yorulduğunu buludlara
bildirmәmәliydi. Bilirdi ki, ona heç nә kömәk edә bilmәz, o
bu kor tәnhalıqdan yalnız uçmaqla xilas ola bilәr. O külәklә,
ulduzlarla birgә uçurdu. Çünki külәk zamanın axını, axar suyu,
arabir bәrq vuran çayı idi; bu çayın dalğalarında hәrdәnbir
qanadlarını dincәldir, belәcә ürәyi ağzından çıxmış halda
axının üstünә uzanırdı, zaman da onu göz yenilmәyәn dәnizin
üzәrindәn uzaqlara, Ayla işıqlandırdığı otlar vә sakitlik
alәminә uçurur, yenә içini hәmin susuzluq yandırırdı, sonra
hәmin axın onu zülmәt vә qorxulu yolla geri aparacaq,
axıracan da belә olacaqdı. Ona görә dә yaşamaq istәyirdisә,
yorulmamalı idi.

91