Page 196 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1
P. 196

Görcö nÿsri antologiyası



                                       QAR


                       yola düşmәyә hazırlaşan kişiyә göz qoya-qoya, çiy -
                   Onindә sırıqlı, qapının çәrçivәsinә söykәnib dayan mış -
               dı. Bayır soyuq vә qaranlıq idi, sulu qardan adamın sümüyünә
               işlәyәn rütubәt duyulurdu.
                   Kişi qarınaltıları çәkә-çәkә geri döndü:
                   – Allah elәsin, burada hәr şey yaxşı olsun, mәn dә sabah
               pendiri anbara tәhvil verib günortaya qayıdaram.
                   – Narahat olma, hәr şey yaxşı olacaq, başqa necә ola bilәr
               axı... – Qapının arasında dayanmış yeniyetmә dillәndi. – Özün
               hamilә qadının necә olduğunu bilirsәn.
                   Sonra bu sözlәri çox asanlıqla vә düşünüb-daşınmadan
               söylәdiyini duyub qızardı, guya ailә başçısı olmuşdu. Yüngül -
               lәşmiş halda utancını gizlәdәn qaranlığa tәrәf dönәrәk, sol
               әliylә boynunun ardını qaşıyıb dillәndi:
                   – Mütlәq oğlan olacaq.
                   – Allah kömәyin olsun! – arabanın yanında dayanmış kişi
               dillәndi. –  Qardaş, mәn yaxşılıqdan başqa, bir şey elәmәmi -
               şәm, Allahın niyә mәnә qәzәbi tutsun axı?
                   Oğlan yenә gülümsündü ki, bәs yenә Allahdan gileylәn -
               mәyә başladı, üşümüş әllәrini şalvarının ciblәrinә soxdu:
                   – Bәs necә, – kefikök halda yola düşәn adama ürәk-dirәk
               verdi. “Harada görünüb ki, haqlı olasan, ac qalasan”?
                   – Yaxşı, mәn getdim, sәnsә daha kişisәn, özün hәr şeyi
               yolu na qoyarsan!
        196        – Narahat olma! – Oğlan “kişi” adlandırıldığına görә qüru-
               rundan yerә-göyә sığmadı, yaşlı adamın yoğun sәsi qәlbini
               qızdırdı: “Kişisәn, özün yoluna qoyarsan!”
                   – Sәhәr silos verәrsәn! – gedәn adam addımlarını yava -
               şıtdı.  – Ya da saman, qayıdanda heşәnini özüm tәmizlәrәm.
                   – Yaxşı görәk, a kişi! – Oğlan istәr-istәmәz sәsini qaldırdı.
               – Nәdir, özüm samanı apara bilmәrәm? Mәsәlә onda deyil, o
               qarğıdalı gövdәlәrindәn vermәk lazım idi.
   191   192   193   194   195   196   197   198   199   200   201