Page 139 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1
P. 139
Quram Do÷anaøvili
– Ana, sәnin qadan alım, ana, niyә öldürdü quşu?
– Sakitlәş, bala.
– Ana, niyә atәş açdı, niyә öldürdü?
– Yaxşı, bala, ağlama, kişi deyilsәnmi?
Oğlan göz yaşlarını sildi.
– Niyә öldürdü, ana?
– Rahat ol, bala, bәlkә heç öldürmәyib.
– Bәlkә, sağalacaq, hә? Bәlkә, sağalacaq, ana, axı bir dәfә
sağaldı.
– Hә, mәnim balam, sağalacaq, әlbәttә, sağalacaq.
Oğlan mal damının qapısını açdı.
Dağ çox uzaqda idi vә qırğının düşdüyü kolları zorla ayırd
edirdi. Gözlәrini yumdu vә hәmin an qırğını gördü; o, tikanlı
kolun yanına düşmüşdü, qәmli-qәmli harasa baxırdı, sanki
qırılmış qanadından damcı-damcı axan qanını da hiss etmirdi.
Sonra qanadını yellәtdi.
Oğlan gözlәrini açdı.
O, dağa baxır, gülümsәyirdi.
139
