Page 98 - Danilenko

Vladimir Danilenko

Qәhqәhә sәslәri otağı başına götürdü.

– İlahi, Anfisa kimdir?! – anam gülә-gülә dedi. – Alisa!

Onun adı Alisadır. Neçә ildir, onun adını yadında saxlaya bil-

mirsәn?

– Nә fәrqi var? Hamınız bilirsiniz ki, mәn onu nәzәrdә tu-

turam, – atam pәrt oldu.

– O, mәni başqa adlarla da çağırır: Alina, Albina, Alvina, –

Alisa Sisalyuk qәdәhini atamın qәdәhi ilә toqquşdurdu.

Oturub lәzzәtlә qarpız, yemiş, üzüm yeyirdik. Sonra anam

işıqları söndürüb, şam yandırdı. Atam şam işığında piano

çalmağa başladı. Nәdәnsә Alisanın üzündә kәdәrli ifadә

yarandı, anamın gözlәri isә alşıb-yanmağa başladı.

Anam bütün pәncәrәlәri vә eyvanın qapısını açmışdı.

Bürkülü iyun axşamı idi. Pәncәrәdәn işığa qәrq olmuş şәhәrә

baxır, havanın xәfif titrәyişini hiss edirdim. Gün әrzindә

qızmış torpaq yavaş-yavaş soyuyur, yuxarıya doğru istiqamәt-

lәnәn isti hava axını yuxarı mәrtәbәlәrdә oturanların sifәtini

yalayırdı. Sәmadan sanki görünmәz iplәrlә aypara asılmışdı.

Evdә nәfәs almaq olmurdu. Sanki Kiyevdә yox, Kabildә

oturmuşduq. Evimizin üzәrindәn hava yolu keçirdi, tez-tez

ötüb-keçәn tәyyarәlәrin yanıb-sönәn işıqlarını görürdük.

Bayırda cırcıramaların sәsindәn qulaq tutulurdu. Bürkülü

havada maşınların açılıb-örtülәn qapılarının boğuq sәsi

eşidilirdi. Küçә fәnәrlәrinin üzәrindә pәrvanәlәr uçuşurdu. Bu,

fәnәrlәrin işığına qәrq olmuş küçәnin tamaşa dekorasiyası yox,

әsl şәhәr peyzajı olduğunu göstәrәn yeganә gerçәklik idi.

– Nәsә Alisa gözümә birtәhәr dәyir, – anam şәrab süzә-

süzә dedi. – Qoy ona bir әhvalat danışım, kefi açılsın. Mәsәlәn,

98 vaxtilә mәnim Lunyom gәlib, pәncәrәmin önündә romans
oxuyardı.

– Doğrudan? Belә şeylәr dә әlindәn gәlir?! – Alisa

Sisalyukun gözlәri bәrәldi.

– Onun әlindәn çox şey gәlir! – anam gülә-gülә әhvalatı

danışmağa başladı. Özümü bilәndәn, bu әhvalatı, bәlkә dә,

min dәfә eşitmişәm.