Page 86 - Danilenko
P. 86
Vladimir Danilenko
– Bu isә “Cümә axşamı” tablosudur. Yanan şamlara,
insanların işıqlı çöhrәsinә, üzünün ifadәsinә bax. Gör, şamların
işığı qaranlığı necә qovur…
Qadın bir anlığa onun nәfәsini üzündә hiss etdi. Başını
döndәrәndә, dodaqları bir-birinә dәydi. Elә bu vaxt arxadan
parketin cırıltısı eşidildi, qonşu zaldan yaşlı qadın çıxdı.
Kişinin ehtiraslı öpüşündәn Allanın bütün vücudu lәrzәyә
gәldi. Muzey işçisinin qәfildәn peyda olması da, onları
dayandırmadı.
Dinib-danışmadan tәsviri sәnәt muzeyini tәrk edib,
Denisin maşınına әylәşdilәr. Alla öz maşınını muzeyin yanında
unutdu. Qadın hara getdiklәrini bilmirdi. Bu dәqiqәlәrdә o, heç
nә haqqında fikirlәşmir, sadәcә oturub musiqidәn zövq alırdı.
Alla, nәhayәt, elә bir yerә getmәk istәyirdi ki, orada onu
keçmişlә bağlayan heç nә olmasın; heç nә ona әriylә birgә
keçirdiyi fәrәhsiz gecәlәri xatırlatmasın. Gecәlәr üzünü divara
çevirib, xorna çәkәn әrinin varlığını, heç olmasa, bir neçә
saatlığa unutmaq istәyirdi. Troyeşino küçәsindә Pulenko
maşını köhnә bir evin qarşısında saxladı. Onlar liftlә yeddinci
mәrtәbәyә qalxdılar. Kişi mәnzilin qapısını açdı. İçәri keçәn
kimi bir-birinә sarılıb, öpüşmәyә başladılar. Tәlәm-tәlәsik
paltarlarını çıxardılar. Kişi onu qucağına götürüb, enli
çarpayıya sarı apardı. Onu ehtiyatla çarpayıya qoyub, yanına
uzandı… Alla hәr şeyi unutmuşdu, buraya necә gәlib çıxdığını,
bu böyük çarpayıya nә vaxt uzandığını xatırlaya bilmirdi.
İstәr-istәmәz, fikirlәşdi ki, Denis Pulenko bu çarpayıda çox
qadınlarla vaxt keçirib, amma onların heç biri aktyorun ürә-
yindә özünә yuva qura bilmәyib.
86 Bir müddәt sonra hәlә dә yanaşı uzanıb, bir-birinә qısıl-
mışdılar. Denis onun sәliqәylә, kiçik kol şәklindә kәsilmiş
saçlarını tumarladı.
– Xoşuna gәlir? – qadın soruşdu.
– Bu, mәnim bağçamda bitәn әn gözәl gül koludur.
– İçmәyә nә var? – Alla bütün vücuduyla ona qısıldı. –
Qәhvә içmәk pis olmazdı.
– Bu isә “Cümә axşamı” tablosudur. Yanan şamlara,
insanların işıqlı çöhrәsinә, üzünün ifadәsinә bax. Gör, şamların
işığı qaranlığı necә qovur…
Qadın bir anlığa onun nәfәsini üzündә hiss etdi. Başını
döndәrәndә, dodaqları bir-birinә dәydi. Elә bu vaxt arxadan
parketin cırıltısı eşidildi, qonşu zaldan yaşlı qadın çıxdı.
Kişinin ehtiraslı öpüşündәn Allanın bütün vücudu lәrzәyә
gәldi. Muzey işçisinin qәfildәn peyda olması da, onları
dayandırmadı.
Dinib-danışmadan tәsviri sәnәt muzeyini tәrk edib,
Denisin maşınına әylәşdilәr. Alla öz maşınını muzeyin yanında
unutdu. Qadın hara getdiklәrini bilmirdi. Bu dәqiqәlәrdә o, heç
nә haqqında fikirlәşmir, sadәcә oturub musiqidәn zövq alırdı.
Alla, nәhayәt, elә bir yerә getmәk istәyirdi ki, orada onu
keçmişlә bağlayan heç nә olmasın; heç nә ona әriylә birgә
keçirdiyi fәrәhsiz gecәlәri xatırlatmasın. Gecәlәr üzünü divara
çevirib, xorna çәkәn әrinin varlığını, heç olmasa, bir neçә
saatlığa unutmaq istәyirdi. Troyeşino küçәsindә Pulenko
maşını köhnә bir evin qarşısında saxladı. Onlar liftlә yeddinci
mәrtәbәyә qalxdılar. Kişi mәnzilin qapısını açdı. İçәri keçәn
kimi bir-birinә sarılıb, öpüşmәyә başladılar. Tәlәm-tәlәsik
paltarlarını çıxardılar. Kişi onu qucağına götürüb, enli
çarpayıya sarı apardı. Onu ehtiyatla çarpayıya qoyub, yanına
uzandı… Alla hәr şeyi unutmuşdu, buraya necә gәlib çıxdığını,
bu böyük çarpayıya nә vaxt uzandığını xatırlaya bilmirdi.
İstәr-istәmәz, fikirlәşdi ki, Denis Pulenko bu çarpayıda çox
qadınlarla vaxt keçirib, amma onların heç biri aktyorun ürә-
yindә özünә yuva qura bilmәyib.
86 Bir müddәt sonra hәlә dә yanaşı uzanıb, bir-birinә qısıl-
mışdılar. Denis onun sәliqәylә, kiçik kol şәklindә kәsilmiş
saçlarını tumarladı.
– Xoşuna gәlir? – qadın soruşdu.
– Bu, mәnim bağçamda bitәn әn gözәl gül koludur.
– İçmәyә nә var? – Alla bütün vücuduyla ona qısıldı. –
Qәhvә içmәk pis olmazdı.
