Page 232 - Danilenko
P. 232
Vladimir Danilenko
“Götürün! Bu yuvanı özüm düzәltmişәm. O, burada
yatmağı xoşlayır.”
Hәkim jiletdәn düzәldilmiş yuvanı alıb, maşının salonuna
atdı vә heç nә demәdәn qapını örtdü.
“O, meyvә ağaclarının yarpağını yemәyi xoşlayır… arabir
qulağının ardını qaşımaq lazımdır”. – Skoroxod maşının
arxasınca qışqırdı.
Amma artıq onu heç kәs eşitmirdi. Sürәt yığan avtomobil
tezliklә toranlıqda gözdәn itdi.
Gecә ilan vuran yatdı, Skoroxod yata bilmәdi. O tez-tez
gecә lampasını yandırıb, boş evә göz gәzdirir, yenidәn yatağa
uzanıb yuxulamağa çalışırdı. Arabir gözünә yuxu gedәndә ona
elә gәlirdi ki, dovşan şәhәrdәn qaçıb, Turovetsә gәlib, evә girib
onun әlini yalayır. Sәhәr yanaqları alışıb-yanırdı, elә bil kimsә
onun qeybәtini elәyirdi.
Günorta Qjeslә rastlaşdı.
“Doğrudur ki, dovşanı hәkimә vermisәn?”, – Qjes
kinayәylә soruşdu.
“Hә, vermişәm.”
O, meşәni vә azad hәyatı atıb, sәni seçmişdi, sәnsә onu
әlindәn verdin”, – Qjes dedi.
“Neylәyә bilәrdim? O, mәni ölümdәn qurtardı.”
“Pul verәydin.”
“Pul götürmәdi. Dovşanı istәdi.”
“Heç kәs bilmir, ölümdәn sonra başımıza nә gәlәcәk, –
Qjes başını aşağı salıb dedi. – Bәlkә, o dovşan rәhmәtә getmiş
arvadın Antoninanın ruhudur, sәnsә müalicәyә görә onunla
ödәniş elәdin.”
232 “Bununla nә demәk istәyirsәn?” – Skoroxod hirslәndi.
“Nә demәk istәdiyimi yaxşı bilirsәn, – Qjes dil-boğaza
qoymurdu. – Belә olmaz. Doğmaları, yaxınları satmaq olmaz!
Dovşan olsa belә.”
Skoroxod özünә yer tapa bilmirdi. Sәhәrә yaxın yuxuda
qaranlıq bir şәhәr gördü. Şәhәrin küçәlәrindә insanlar kor
kimi, әlhavasına yeriyirdilәr. Qәfildәn piyada keçidi gördü.
“Bura gәl!” – tanış sәs eşitdi.
“Götürün! Bu yuvanı özüm düzәltmişәm. O, burada
yatmağı xoşlayır.”
Hәkim jiletdәn düzәldilmiş yuvanı alıb, maşının salonuna
atdı vә heç nә demәdәn qapını örtdü.
“O, meyvә ağaclarının yarpağını yemәyi xoşlayır… arabir
qulağının ardını qaşımaq lazımdır”. – Skoroxod maşının
arxasınca qışqırdı.
Amma artıq onu heç kәs eşitmirdi. Sürәt yığan avtomobil
tezliklә toranlıqda gözdәn itdi.
Gecә ilan vuran yatdı, Skoroxod yata bilmәdi. O tez-tez
gecә lampasını yandırıb, boş evә göz gәzdirir, yenidәn yatağa
uzanıb yuxulamağa çalışırdı. Arabir gözünә yuxu gedәndә ona
elә gәlirdi ki, dovşan şәhәrdәn qaçıb, Turovetsә gәlib, evә girib
onun әlini yalayır. Sәhәr yanaqları alışıb-yanırdı, elә bil kimsә
onun qeybәtini elәyirdi.
Günorta Qjeslә rastlaşdı.
“Doğrudur ki, dovşanı hәkimә vermisәn?”, – Qjes
kinayәylә soruşdu.
“Hә, vermişәm.”
O, meşәni vә azad hәyatı atıb, sәni seçmişdi, sәnsә onu
әlindәn verdin”, – Qjes dedi.
“Neylәyә bilәrdim? O, mәni ölümdәn qurtardı.”
“Pul verәydin.”
“Pul götürmәdi. Dovşanı istәdi.”
“Heç kәs bilmir, ölümdәn sonra başımıza nә gәlәcәk, –
Qjes başını aşağı salıb dedi. – Bәlkә, o dovşan rәhmәtә getmiş
arvadın Antoninanın ruhudur, sәnsә müalicәyә görә onunla
ödәniş elәdin.”
232 “Bununla nә demәk istәyirsәn?” – Skoroxod hirslәndi.
“Nә demәk istәdiyimi yaxşı bilirsәn, – Qjes dil-boğaza
qoymurdu. – Belә olmaz. Doğmaları, yaxınları satmaq olmaz!
Dovşan olsa belә.”
Skoroxod özünә yer tapa bilmirdi. Sәhәrә yaxın yuxuda
qaranlıq bir şәhәr gördü. Şәhәrin küçәlәrindә insanlar kor
kimi, әlhavasına yeriyirdilәr. Qәfildәn piyada keçidi gördü.
“Bura gәl!” – tanış sәs eşitdi.
