Page 234 - Danilenko
P. 234
Vladimir Danilenko
“Dovşan yoxdur”, – hәkim әlini ağzına tutub әsnәdi.
“Necә yәni?..” – Skoroxodun ürәyi tez-tez vurmağa baş-
ladı, yanaqlarının qızardığını hiss etdi.
“Heç nә yemirdi, – hәkim narazılıqla bәyan etdi. – Evi alt-
üst elәmişdi, divar kağızını pis günә qoymuşdu. Dünәn
arvadım qapını aralı qoydu, o da qaçıb mәktәbin hәyәtinә
girdi; avara itlәr onu orada parçaladı. İtini gәzdirmәyә çıxaran
qonşu qadın hәr şeyi öz gözlәriylә görüb”.
Skoroxod tәәccüblә hәkimin üzünә zillәnmişdi.
“Bağışlayın”, – o, bir ayağını götürüb, o birini qoydu.
Pronyuk onu kandardan çölә ötürüb, qapını arxadan bağ-
ladı.
Musiy Skoroxod Qoqolevski küçәsindә ayaq saxladı.
Maşınların sәsindәn qulaq tutulurdu. Gözlәrini yumub, baş
verәnlәri gözlәri önündә canlandırmağa çalışdı. Maryan
Pronyukun evi… Hәkimin arvadı sәsini başına atıb qışıqırır:
“Gör dovşan divar kağızını nә günә qoyub?”
Siqar tüstülәdәn Pronyuk tәlәsmәdәn divara yaxınlaşıb,
әliylә qopmuş kağızı yoxlayır.
“Bunu yerinә yapışdırmaq olar.”
“Bu, vәhşi heyvandır. Bunu niyә gәtirmisәn?”
“Turovetsdә özünü pişik kimi aparırdı”, – Pronyuk divar
kağızını yerinә yapışdırmağa çalışır.
“Onun yeri kәnddir, – qadın mәtbәxdәn sәslәnir. – Qәhvә
içәcәksәn?”
“Hә.”
Mәtbәxdәn qәhvә qoxusu gәlir. Elә bu vaxt sınıb-tökülәn
şüşә sәsi vә qadının çığırtısı eşidilir:
234 “Görüm sәni lәnәtә gәlәsәn!”
“Yenә neylәdi?”
“Vazı sındırdı.”
Qorxmuş dovşan güllә kimi mәtbәxdәn çıxıb, yataq
otağında çarpayının altına tәpilir.
“Qudurub, nәdir?” – Pronyuk mәtbәxә keçir.
Qadın döşәmәdәn sınmış vazanın qırıntılarını toplayır.
“Bu dovşanın nә xeyri var axı, – qadın hirslәnib özündәn
“Dovşan yoxdur”, – hәkim әlini ağzına tutub әsnәdi.
“Necә yәni?..” – Skoroxodun ürәyi tez-tez vurmağa baş-
ladı, yanaqlarının qızardığını hiss etdi.
“Heç nә yemirdi, – hәkim narazılıqla bәyan etdi. – Evi alt-
üst elәmişdi, divar kağızını pis günә qoymuşdu. Dünәn
arvadım qapını aralı qoydu, o da qaçıb mәktәbin hәyәtinә
girdi; avara itlәr onu orada parçaladı. İtini gәzdirmәyә çıxaran
qonşu qadın hәr şeyi öz gözlәriylә görüb”.
Skoroxod tәәccüblә hәkimin üzünә zillәnmişdi.
“Bağışlayın”, – o, bir ayağını götürüb, o birini qoydu.
Pronyuk onu kandardan çölә ötürüb, qapını arxadan bağ-
ladı.
Musiy Skoroxod Qoqolevski küçәsindә ayaq saxladı.
Maşınların sәsindәn qulaq tutulurdu. Gözlәrini yumub, baş
verәnlәri gözlәri önündә canlandırmağa çalışdı. Maryan
Pronyukun evi… Hәkimin arvadı sәsini başına atıb qışıqırır:
“Gör dovşan divar kağızını nә günә qoyub?”
Siqar tüstülәdәn Pronyuk tәlәsmәdәn divara yaxınlaşıb,
әliylә qopmuş kağızı yoxlayır.
“Bunu yerinә yapışdırmaq olar.”
“Bu, vәhşi heyvandır. Bunu niyә gәtirmisәn?”
“Turovetsdә özünü pişik kimi aparırdı”, – Pronyuk divar
kağızını yerinә yapışdırmağa çalışır.
“Onun yeri kәnddir, – qadın mәtbәxdәn sәslәnir. – Qәhvә
içәcәksәn?”
“Hә.”
Mәtbәxdәn qәhvә qoxusu gәlir. Elә bu vaxt sınıb-tökülәn
şüşә sәsi vә qadının çığırtısı eşidilir:
234 “Görüm sәni lәnәtә gәlәsәn!”
“Yenә neylәdi?”
“Vazı sındırdı.”
Qorxmuş dovşan güllә kimi mәtbәxdәn çıxıb, yataq
otağında çarpayının altına tәpilir.
“Qudurub, nәdir?” – Pronyuk mәtbәxә keçir.
Qadın döşәmәdәn sınmış vazanın qırıntılarını toplayır.
“Bu dovşanın nә xeyri var axı, – qadın hirslәnib özündәn
