Page 235 - Danilenko
P. 235
şan
çıxır. – Evi bir-birinә vurub. Quyruq әlә vermir. Әlimә keç- 235
sәydi, vurub öldürәrdim. Heç olmasa, doyunca qızartma
yeyәrdik”.
Dovşan öz yuvasına girib, burnunu jiletә dayamışdı.
Jiletdәn uzaqda qalmış evin, Musinin, onun isti әllәrinin
qoxusu gәlirdi. Dovşanın balaca ürәyi sevdiyi adamın, öz
evinin, bağın, pişiyin, hәtta qırmızı xoruzun hәsrәtindәn
göynәyirdi. O, bu yad evi görmәmәk, yad qoxuları hiss
etmәmәk üçün yuvasına daha çox qısılırdı – bu şәhәrdә yeganә
doğma yer yuvası idi. Hiss edirdi ki, evi hardasa, şәhәrin
kәnarındadır. Evin hansı tәrәfdә olduğunu da müәyyәn-
lәşdirmişdi. İndi sәbirlә gözlәyirdi.
Çox gözlәmәli oldu. Nәhayәt, qadın harasa hazırlaşmağa
başladı. O, güzgünün qarşısında özünә bәzәk-düzәk verir,
qaşlarını qaraldırdı. Qadın paltosunu geydi, әl çantasını
götürdü, әlini uzadıb qapını açdı… Elә bu an dovşan yerindәn
sıçradı, açıq qapıdan elә cәldliklә sivişib çıxdı ki, qadın
gözünü yumub açmağa macal tapmadı. Bir an sonra küçәdәn
qıcırtılı tormoz sәsi gәldi, ardınca sürücünün qışqırtısı eşidildi:
“Dovşanı kim çölә buraxıb?”
Dovşan hoppana-hoppana yolun o tәrәfinә keçdi. Haçansa
Musiy Skoroxod orada dayanmışdı. Heyvan şәrqә doğru
qaçırdı, mәkan duyğusu onu mәhz bu istqamәtә yönlәndirirdi.
Döngәdә bir dәstә sahibsiz it gördü. İrәlidә qaçan
quyruğukәsik it hürә-hürә onun üstünә cumdu. Dovşan cәld
tәrpәnib, özünü yaxınlıqdakı hәyәtә saldı. Yasәmәn kolluq-
larının arasından keçib, әtrafına tor çәkilmiş idman meydan-
çasına çıxdı. Arxasına baxmağa qorxurdu, hiss edirdi ki, itlәr
bir addımlıqdadır. Sola döndü, orada bir qadın itini gәzdirirdi.
Onda mәcbur qalıb arxaya döndü vә bir sürü itlә üz-üzә gәldi.
İtlәr onu mühasirәyә alıb, çәpәrlәnmiş meydançadan qaçış
yolunu kәsmişdilәr. Gözlәri qan çanağına dönmüş itlәrin
başçısı mırıldayaraq, iti dişlәriylә onun belindәn yapışdı.
Dovşan ağrıdan qıvrılıb әtrafına boylandı: hәr tәrәfdә itlәrin
geniş açılmış ağzını, iti dişlәrini gördü.
çıxır. – Evi bir-birinә vurub. Quyruq әlә vermir. Әlimә keç- 235
sәydi, vurub öldürәrdim. Heç olmasa, doyunca qızartma
yeyәrdik”.
Dovşan öz yuvasına girib, burnunu jiletә dayamışdı.
Jiletdәn uzaqda qalmış evin, Musinin, onun isti әllәrinin
qoxusu gәlirdi. Dovşanın balaca ürәyi sevdiyi adamın, öz
evinin, bağın, pişiyin, hәtta qırmızı xoruzun hәsrәtindәn
göynәyirdi. O, bu yad evi görmәmәk, yad qoxuları hiss
etmәmәk üçün yuvasına daha çox qısılırdı – bu şәhәrdә yeganә
doğma yer yuvası idi. Hiss edirdi ki, evi hardasa, şәhәrin
kәnarındadır. Evin hansı tәrәfdә olduğunu da müәyyәn-
lәşdirmişdi. İndi sәbirlә gözlәyirdi.
Çox gözlәmәli oldu. Nәhayәt, qadın harasa hazırlaşmağa
başladı. O, güzgünün qarşısında özünә bәzәk-düzәk verir,
qaşlarını qaraldırdı. Qadın paltosunu geydi, әl çantasını
götürdü, әlini uzadıb qapını açdı… Elә bu an dovşan yerindәn
sıçradı, açıq qapıdan elә cәldliklә sivişib çıxdı ki, qadın
gözünü yumub açmağa macal tapmadı. Bir an sonra küçәdәn
qıcırtılı tormoz sәsi gәldi, ardınca sürücünün qışqırtısı eşidildi:
“Dovşanı kim çölә buraxıb?”
Dovşan hoppana-hoppana yolun o tәrәfinә keçdi. Haçansa
Musiy Skoroxod orada dayanmışdı. Heyvan şәrqә doğru
qaçırdı, mәkan duyğusu onu mәhz bu istqamәtә yönlәndirirdi.
Döngәdә bir dәstә sahibsiz it gördü. İrәlidә qaçan
quyruğukәsik it hürә-hürә onun üstünә cumdu. Dovşan cәld
tәrpәnib, özünü yaxınlıqdakı hәyәtә saldı. Yasәmәn kolluq-
larının arasından keçib, әtrafına tor çәkilmiş idman meydan-
çasına çıxdı. Arxasına baxmağa qorxurdu, hiss edirdi ki, itlәr
bir addımlıqdadır. Sola döndü, orada bir qadın itini gәzdirirdi.
Onda mәcbur qalıb arxaya döndü vә bir sürü itlә üz-üzә gәldi.
İtlәr onu mühasirәyә alıb, çәpәrlәnmiş meydançadan qaçış
yolunu kәsmişdilәr. Gözlәri qan çanağına dönmüş itlәrin
başçısı mırıldayaraq, iti dişlәriylә onun belindәn yapışdı.
Dovşan ağrıdan qıvrılıb әtrafına boylandı: hәr tәrәfdә itlәrin
geniş açılmış ağzını, iti dişlәrini gördü.
