Page 223 - Danilenko
P. 223
baqların arasındakı iz
Zirzәmidә işığı yandırıb, dәyәnәyi hazır tutdu vә taxta 223
pillәkәnlә yavaş-yavaş aşağı enmәyә başladı. İndi onu
döşәmәdәn üç pillә ayırırdı. Nәmli döşәmә zәif elektrik işığın-
da parıldayırdı. Yaz aylarında zirzәmini su basırdı. O, hәr dәfә
suyu nasosla çәkib, bağa axıtmalı olurdu. Divar uzunu düzül-
müş kiçik çәllәklәrdә pomidor vә xiyar turşusu, alma qurusu,
tozağacı şirәsi saxlayırdılar. Dәyәnәklә çәllәklәrin әtrafını
yoxladı, ilan heç yerdә gözә dәymirdi.
Axşama kimi bütün evi yoxladı, bütün dәliklәri tutdu, boş
çәllәklәrin vә vedrәlәrin hamısını tәrsinә çevirdi – ilan onların
altında gizlәnә bilәrdi.
Axşam düşdü, qadın uşağı yedizdirib yatırtdı, sonra әr-
arvad yuyunub, yatağa girdilәr. Amma qadın çox gәrgin
görünürdü. Әri onun saçlarını tumarlamağa başlayanda, Ella
ilan vurmuş kimi qışqırıb, dik atıldı:
– Yenә gәlib! Öldür! Öldür onu!
Çılpaq kişi qalxıb çarpayıda oturdu, maraqla, qorxa-qorxa
ilana zillәndi. İlan otağın ortasında başını qaldırıb, onlara
baxırdı. Kişi çarpayıdan enәn kimi ilan sürünüb, harasa girdi.
– Maymaq!
– Neylәyim, yatağa dәyәnәk qoyum?
– Bәlkә, mәn çıxıb gedim, bәlkә, sәn ilanla yatıb qalxmaq
istәyirsәn?
Qadın bu sözlәri sükutu pozmaq üçün dedi.
– Nәdir, qısqanırsan?!
– Bilmirәm, – qadın dişini-dişinә sıxıb, hirslә dedi. – Ona
yazığın gәlmәsәydi, çoxdan vurub öldürәrdin.
Kişi yuxuya getdi. Qadın isә divara qısılıb gözünü tavana
zillәdi. Şәhәr hәyatını, xarkovlu tәlәbәylә yaşadığı mәhәbbәt
macәrasını xatırladı. O vaxtları xatırlayanda, özünü gülmәk-
dәn güclә saxlayırdı. Kәnddә onlara şübhәylә yanaşırdılar.
Әriylә qol-qola tutub, gәzmәyә çıxanda vә ağ әlcәk geyib,
bağda işlәyәndә hamı onlara maraqla baxırdı. Ella hәmişә
saçlarını arxaya tәrәf darayır, altmışıncı illәr üslubunda hazır-
lanmış qurşaq bağlayırdı. Rәngbәrәng qurşaqları vardı: qır-
mızı, yaşıl, yasәmәni, qara… Әyin-başına fikir verirdi, kәnddә
yaşamasına baxmayaraq, qadın zәrifliyini, lәtafәtini qoruyub
saxlamağa çalışırdı.
Zirzәmidә işığı yandırıb, dәyәnәyi hazır tutdu vә taxta 223
pillәkәnlә yavaş-yavaş aşağı enmәyә başladı. İndi onu
döşәmәdәn üç pillә ayırırdı. Nәmli döşәmә zәif elektrik işığın-
da parıldayırdı. Yaz aylarında zirzәmini su basırdı. O, hәr dәfә
suyu nasosla çәkib, bağa axıtmalı olurdu. Divar uzunu düzül-
müş kiçik çәllәklәrdә pomidor vә xiyar turşusu, alma qurusu,
tozağacı şirәsi saxlayırdılar. Dәyәnәklә çәllәklәrin әtrafını
yoxladı, ilan heç yerdә gözә dәymirdi.
Axşama kimi bütün evi yoxladı, bütün dәliklәri tutdu, boş
çәllәklәrin vә vedrәlәrin hamısını tәrsinә çevirdi – ilan onların
altında gizlәnә bilәrdi.
Axşam düşdü, qadın uşağı yedizdirib yatırtdı, sonra әr-
arvad yuyunub, yatağa girdilәr. Amma qadın çox gәrgin
görünürdü. Әri onun saçlarını tumarlamağa başlayanda, Ella
ilan vurmuş kimi qışqırıb, dik atıldı:
– Yenә gәlib! Öldür! Öldür onu!
Çılpaq kişi qalxıb çarpayıda oturdu, maraqla, qorxa-qorxa
ilana zillәndi. İlan otağın ortasında başını qaldırıb, onlara
baxırdı. Kişi çarpayıdan enәn kimi ilan sürünüb, harasa girdi.
– Maymaq!
– Neylәyim, yatağa dәyәnәk qoyum?
– Bәlkә, mәn çıxıb gedim, bәlkә, sәn ilanla yatıb qalxmaq
istәyirsәn?
Qadın bu sözlәri sükutu pozmaq üçün dedi.
– Nәdir, qısqanırsan?!
– Bilmirәm, – qadın dişini-dişinә sıxıb, hirslә dedi. – Ona
yazığın gәlmәsәydi, çoxdan vurub öldürәrdin.
Kişi yuxuya getdi. Qadın isә divara qısılıb gözünü tavana
zillәdi. Şәhәr hәyatını, xarkovlu tәlәbәylә yaşadığı mәhәbbәt
macәrasını xatırladı. O vaxtları xatırlayanda, özünü gülmәk-
dәn güclә saxlayırdı. Kәnddә onlara şübhәylә yanaşırdılar.
Әriylә qol-qola tutub, gәzmәyә çıxanda vә ağ әlcәk geyib,
bağda işlәyәndә hamı onlara maraqla baxırdı. Ella hәmişә
saçlarını arxaya tәrәf darayır, altmışıncı illәr üslubunda hazır-
lanmış qurşaq bağlayırdı. Rәngbәrәng qurşaqları vardı: qır-
mızı, yaşıl, yasәmәni, qara… Әyin-başına fikir verirdi, kәnddә
yaşamasına baxmayaraq, qadın zәrifliyini, lәtafәtini qoruyub
saxlamağa çalışırdı.
