Page 206 - Danilenko

Vladimir Danilenko

Amma Qapanın dediklәrindәn xәbәrim yox idi. Axşam

tәrәfi meşәyә gedib, milçәkqıran göbәlәyi tapdım. Çiy

göbәlәkdәn yeyib, daşın üstündә oturdum vә Paramonun yolu-

nu gözlәmәyә başladım.

Birazdan başım hәrlәndi, gözlәrim alacalandı, birdәn-birә

içimdә qәzәb hissi baş qaldırdı. Dözә bilmәdim, ata minib,

Marinagilә çapdım. Axşam düşmüşdü, Ay işığı hәr tәrәfi nura

boyamışdı. Milçәkqıran yedikdәn sonra gözlәrim daha iti

görür, qulaqlarım daha yaxşı eşidirdi. Özümü vәhşi heyvan

kimi hiss edirdim: mәnә elә gәlirdi ki, uzaqda otlayan

dovşanları, ora-bura qaçışan siçanları görürәm, onların

qoxusunu hiss edirәm. Qәfildәn at ayaqlarının tappıltısını

eşitdim. Diqqәtlә baxıb gördüm ki, Paramondur, Marinanın

yanından qayıdır. Onu görәndә qan beynimә vurdu, bağıra-

bağıra atı mahmızladım. Paramon atı ona tәrәf çapdığımı

görüb, qorxudan sarısını uddu.

– Denis, sәnsәn?

– Hә, mәnәm! – üstünә atılıb, onu yerә yıxdım.

Әslindә, o mәnim yumruqlarımdan yox, qırımımdan

qorxmuşdu. Son dәrәcә qәzәbli olduğumu görüb, vahimәyә

düşmüşdü, necә deyәrlәr, iradәsi iflic olmuşdu. Paramon güc-

bәla әlimdәn qurtulub, atın belinә hoppandı vә kolluqların

arasıyla uzaqlaşmağa başladı. Mәn dә atlandım, bir dәqiqә

sonra ona çatıb, әlimdәki dәyәnәklә kürәyindәn zәrbәlәr

endirdim.

Bundan sonra Paramon mәni görәndә yolunu dәyişdirirdi.

O, bir daha Marinagilә gәlmәdi. Bir müddәt sonra mәn Mari-

nayla evlәndim.

206 Denis baba susub, әlindә tutduğu zәhәrli göbәlәyi razı
baxışlarla süzdü, hiss etdim ki, olub-keçәnlәri mәmnunluqla

xatırlayır.

– Gedәk, – nәhayәt, babam ayağa qalxıb, zәnbilini götürdü

vә qabağa düşüb, yalnız özünün tanıdığı dar cığırla addım-

lamağa başladı. – Burada gördüklәrini heç kәsә danışmayasan

ha, – bәrk-bәrk tapşırdı, – yoxsa meşәdә göbәlәk qalmaz. Yer

üzündә әn acgöz mәxluq insandır, heç vaxt gözü doymur.