Page 204 - Danilenko
P. 204
Vladimir Danilenko
– Bilirsәn, kişi xeylağı – çox ehtiraslı, hәr şeylә
maraqlanan mәxluqdur, onu öz fikrindәn daşındırmaq müşkül
mәsәlәdir. Qatarlar, tәyyarәlәr, cürbәcür maşınlar – bunların
hamısını kişilәr fikirlәşib, düzәldib. Qadın da ehtiraslıdır,
amma onlar daha çox öz ailәsi vә әriylә maraqlanır.
– Siz dә göbәlәk yığmaqdan hәzz alırsınız.
– Hә, elәdir, – babam dedi. – İnsanlar çox az şeylәrdәn
hәzz alır, göbәlәk – onlardan biridir.
O, zәnbildәn zol-zol papaqlı göbәlәk götürüb, qabığını
soydu, cibindәn duzqabı çıxardı, göbәlәyi duzlayıb mәnә
uzatdı:
– Al, ye.
Göbәlәyi dişlәdim, mamır, çürümüş yarpaq, bataqlıq suyu-
nun tamını hiss etdim.
– Necәdir? Lәzzәtlidir? – babamın üzündәn mәmnunluq
yağırdı. – Bilirәm, ağ göbәlәkdәn dә lәzzәtlidir. Zol-zol
papaqlı göbәlәk – meşә qızının sevimli göbәlәyidir.
– Hansı qızın?.. Supәrisinin?
– Hә, supәrisinin.
Babam susub, meşәnin dәrinliklәrinә zillәndi – orada
hansısa meşә heyvanının qaraltısı görünürdü. Denis baba
oturduğumuz yerin bir addımlığında bitmiş zәhәrli göbәlәklәri
göstәrdi:
– Görürsәn? – o, göbәlәyi kәsib götürdü. – Hamı fikirlәşir
ki, bu zәhәrli göbәlәkdir, faydasızdır. Amma Marina nәnәnlә
mәhz bunun sayәsindә evlәnmişәm. – Babam susub nәyisә
xatırlamağa çalışırdı. – Bu dünyada yalnız qәrarlı, ehtiraslı
adamlar öz mәqsәdinә çata bilәr.
204 – Zәhәrli göbәlәyin sayәsindә evlәndiniz?
Yaxınlıqda sınan çır-çırpı sәsi eşidildi, nәsә bәrkdәn
fısıldadı. Qorxudan babama qısıldım.
– Qorxma, sığındır, – babam mәnә ürәk-dirәk verdi. –
Marinanın әrgәn vaxtlarıydı, qonşu xutorda yaşayan Paramon
ona vurulmuşdu, dәrdindәn dәli-divanәydi. Paramon iricüssәli,
pәhlәvan kimi adam idi. Yumruğu mәnim başım yekәlikdәydi.
Varlı ailәdәn idi, bataqlığın o tәrәfindә yaşayırdılar. Marina
– Bilirsәn, kişi xeylağı – çox ehtiraslı, hәr şeylә
maraqlanan mәxluqdur, onu öz fikrindәn daşındırmaq müşkül
mәsәlәdir. Qatarlar, tәyyarәlәr, cürbәcür maşınlar – bunların
hamısını kişilәr fikirlәşib, düzәldib. Qadın da ehtiraslıdır,
amma onlar daha çox öz ailәsi vә әriylә maraqlanır.
– Siz dә göbәlәk yığmaqdan hәzz alırsınız.
– Hә, elәdir, – babam dedi. – İnsanlar çox az şeylәrdәn
hәzz alır, göbәlәk – onlardan biridir.
O, zәnbildәn zol-zol papaqlı göbәlәk götürüb, qabığını
soydu, cibindәn duzqabı çıxardı, göbәlәyi duzlayıb mәnә
uzatdı:
– Al, ye.
Göbәlәyi dişlәdim, mamır, çürümüş yarpaq, bataqlıq suyu-
nun tamını hiss etdim.
– Necәdir? Lәzzәtlidir? – babamın üzündәn mәmnunluq
yağırdı. – Bilirәm, ağ göbәlәkdәn dә lәzzәtlidir. Zol-zol
papaqlı göbәlәk – meşә qızının sevimli göbәlәyidir.
– Hansı qızın?.. Supәrisinin?
– Hә, supәrisinin.
Babam susub, meşәnin dәrinliklәrinә zillәndi – orada
hansısa meşә heyvanının qaraltısı görünürdü. Denis baba
oturduğumuz yerin bir addımlığında bitmiş zәhәrli göbәlәklәri
göstәrdi:
– Görürsәn? – o, göbәlәyi kәsib götürdü. – Hamı fikirlәşir
ki, bu zәhәrli göbәlәkdir, faydasızdır. Amma Marina nәnәnlә
mәhz bunun sayәsindә evlәnmişәm. – Babam susub nәyisә
xatırlamağa çalışırdı. – Bu dünyada yalnız qәrarlı, ehtiraslı
adamlar öz mәqsәdinә çata bilәr.
204 – Zәhәrli göbәlәyin sayәsindә evlәndiniz?
Yaxınlıqda sınan çır-çırpı sәsi eşidildi, nәsә bәrkdәn
fısıldadı. Qorxudan babama qısıldım.
– Qorxma, sığındır, – babam mәnә ürәk-dirәk verdi. –
Marinanın әrgәn vaxtlarıydı, qonşu xutorda yaşayan Paramon
ona vurulmuşdu, dәrdindәn dәli-divanәydi. Paramon iricüssәli,
pәhlәvan kimi adam idi. Yumruğu mәnim başım yekәlikdәydi.
Varlı ailәdәn idi, bataqlığın o tәrәfindә yaşayırdılar. Marina
