Page 209 - Danilenko
P. 209
ovetsdə futbol
motosiklet motorunun gurultusu eşidildi, birazdan motosik- 209
letin özü dә göründü. Kotelnyada yaşayan Joranın qırmızı
“Yava”sı tozu dumana qataraq, yanımızdan ötüb-keçdi. Lyuska
Vatskovskaya Joranın motosiklinin tәrkindә oturmuşdu. Onları
qәzәbli baxışlarla süzәn Busol tilovu tәlәm-tәlәsik yığışdır-
mağa başladı.
– Bәsdir, getmәk vaxtıdır! – O, gözünü tilovun qarovulun-
dan çәkmәyәn Lyodzikә acıqlandı.
Başımızın üzәrindәn uçub-keçәn danquşu qәribә, gülmәli
sәslәr çıxardı. Busol sәksәnib başını yellәdi.
– Kotelnyalıların sonu çatıb! Joranı vә onun futbol
komandasını nәzәrdә tuturam!
Jora Lapay Starı vә Novı Kotelnya futbol komandasının
kapitanı idi. Onları nә Luka, nә Leşşin, nә dә İvnitsa koman-
daları mәğlub edә bilmirdi. Kolka Busol yaxşı hücumçu idi,
amma o da Kotelnyalıların müdafiәsini yara bilmirdi.
– Sәndәn başqa, sәviyyәli oyunçumuz yoxdur axı, – ona
dedim.
– Bәs Viça?! – Busol tilovun çubuğuyla pıtraqların “papa-
ğını” vurub salırdı.
Aç Blyaç, Karbid, Barıt – bunların hamısı Viçanın aya-
maları idi.
– Viça canlara dәyәn oğlandır, – Qjes dayı onun haqqında
deyirdi.
Turovetsdә Qjes dayı qәdәr dәqiq adam yoxdur, üstәlik,
yalan danışmağı da sevmir.
Heç kәs bilmir, Viçinin neçә ayaması var. Bir dәfә Lyodzik
otuz ayama saymışdı. Onlardan yalnız “Aç Blyaç”, “Karbid”,
“Barıt”, “Baraban”, “Şampun” ayamaları yadımda qalıb. Bun-
dan başqa, ona “Tuman” lәqәbi dә qoşmuşdular. Çünki bir
dәfә hovuza atılanda nәyәsә ilişmiş, tumanını suda salıb itir-
mişdi. Ona hәr ay yeni lәqәb qoşurdular deyә onların sayını
itirmişdik.
Uşaqlardan kimsә onunla ağızlaşanda, albalı ağacına dır-
maşıb, oradan yanıq verirdi:
motosiklet motorunun gurultusu eşidildi, birazdan motosik- 209
letin özü dә göründü. Kotelnyada yaşayan Joranın qırmızı
“Yava”sı tozu dumana qataraq, yanımızdan ötüb-keçdi. Lyuska
Vatskovskaya Joranın motosiklinin tәrkindә oturmuşdu. Onları
qәzәbli baxışlarla süzәn Busol tilovu tәlәm-tәlәsik yığışdır-
mağa başladı.
– Bәsdir, getmәk vaxtıdır! – O, gözünü tilovun qarovulun-
dan çәkmәyәn Lyodzikә acıqlandı.
Başımızın üzәrindәn uçub-keçәn danquşu qәribә, gülmәli
sәslәr çıxardı. Busol sәksәnib başını yellәdi.
– Kotelnyalıların sonu çatıb! Joranı vә onun futbol
komandasını nәzәrdә tuturam!
Jora Lapay Starı vә Novı Kotelnya futbol komandasının
kapitanı idi. Onları nә Luka, nә Leşşin, nә dә İvnitsa koman-
daları mәğlub edә bilmirdi. Kolka Busol yaxşı hücumçu idi,
amma o da Kotelnyalıların müdafiәsini yara bilmirdi.
– Sәndәn başqa, sәviyyәli oyunçumuz yoxdur axı, – ona
dedim.
– Bәs Viça?! – Busol tilovun çubuğuyla pıtraqların “papa-
ğını” vurub salırdı.
Aç Blyaç, Karbid, Barıt – bunların hamısı Viçanın aya-
maları idi.
– Viça canlara dәyәn oğlandır, – Qjes dayı onun haqqında
deyirdi.
Turovetsdә Qjes dayı qәdәr dәqiq adam yoxdur, üstәlik,
yalan danışmağı da sevmir.
Heç kәs bilmir, Viçinin neçә ayaması var. Bir dәfә Lyodzik
otuz ayama saymışdı. Onlardan yalnız “Aç Blyaç”, “Karbid”,
“Barıt”, “Baraban”, “Şampun” ayamaları yadımda qalıb. Bun-
dan başqa, ona “Tuman” lәqәbi dә qoşmuşdular. Çünki bir
dәfә hovuza atılanda nәyәsә ilişmiş, tumanını suda salıb itir-
mişdi. Ona hәr ay yeni lәqәb qoşurdular deyә onların sayını
itirmişdik.
Uşaqlardan kimsә onunla ağızlaşanda, albalı ağacına dır-
maşıb, oradan yanıq verirdi:
