Page 210 - Danilenko
P. 210
Vladimir Danilenko
– Ey, Viça, Yekәqarın, Aç Blyaç, Karbid, Tuman, Baraban,
Şampun, Barıt!
Viça onu tәhqir edәn oğlanı çәkib yerә salmaq istәyir,
bәzәn özü dә ağaca dırmaşıb, onun ayağından yapışır, birlikdә
gicitkәn kollarının içinә yıxılırdılar. Bir dәfә Lyodzik yetiş-
mәmiş gavalını quşatana qoyub atmış, Viçin gözünün altını
qaraltmışdı. Bundan sonra onun ayamalarına “Qaragöz” lәqәbi
dә әlavә olundu.
Viça yaxşı qapıçı kimi ad çıxarmışdı.
– İkiniz onlara qalib gәlә bilmәyәcәksiniz, – Sanya dedi.
– Eybi yoxdur, mәşqçi tutarıq, – Kolka Busol dişini dişinә
sıxıb dedi.
Alyamdan savayı, heç kәs bu tәşәbbüsün uğur qazana-
cağına inanmırdı. Busol onunla gölün yanında görüşdü. Alyam
tutduğu balıqları vedrәyә yığıb, evә getmәyә hazırlaşırdı.
– Nә var, nә yox, Busol? – kefikök Alyam soruşdu.
Busol hәr şeyi açıb danışdı. Alyam Busolun hәvәsә
düşdüyünü görüb, Nikolay Marçenkoya danışacağına söz
verdi.
Süni gölә qarovul çәkәn Kolya dayı Alyamla vә vağlarla
mübarizә aparmaqdan bezmişdi. Әslindә, Alyam quşlardan da
çox ziyan vururdu. Kolya dayı bir neçә quş vurub, cәsәdlәrini
sahil boyu yerә sancdığı payalara keçirmişdi. Onun qәddar
davranışından qorxuya düşәn quşlar gölün üzәrindә dövrә
vurur, qonmağa cәsarәt etmәyib, bataqlığa doğru uçurdular.
Amma Alyamı qorxutmaq mümkün deyildi. Kolya dayı
dәfәlәrlә pusquya yatıb, balıq oğurlayan Alyamı cinayәt
başında yaxalamaq istәmiş, amma buna müyәssәr olmamışdı.
210 Alyam it, pişik kimi iy bilirdi. Kolya dayının gizlicә
yaxınlaşdığını hiss edәn kimi tilovu yığışdırıb, aradan çıxırdı.
Yalnız Kolya dayı çıxıb gedәndәn sonra geri qayıdırdı.
– Alik, – bir dәfә Kolya dayı ona dedi, – sәn әsgәrliyә
gedәndә kilsәdә, Müqәddәs Nikolayın ikonası önündә böyük
bir şam yandıracağam, düz bir ay dua edәcәyәm ki, sәni
hәmişәlik әsgәrlikdә saxlasınlar.
– Ey, Viça, Yekәqarın, Aç Blyaç, Karbid, Tuman, Baraban,
Şampun, Barıt!
Viça onu tәhqir edәn oğlanı çәkib yerә salmaq istәyir,
bәzәn özü dә ağaca dırmaşıb, onun ayağından yapışır, birlikdә
gicitkәn kollarının içinә yıxılırdılar. Bir dәfә Lyodzik yetiş-
mәmiş gavalını quşatana qoyub atmış, Viçin gözünün altını
qaraltmışdı. Bundan sonra onun ayamalarına “Qaragöz” lәqәbi
dә әlavә olundu.
Viça yaxşı qapıçı kimi ad çıxarmışdı.
– İkiniz onlara qalib gәlә bilmәyәcәksiniz, – Sanya dedi.
– Eybi yoxdur, mәşqçi tutarıq, – Kolka Busol dişini dişinә
sıxıb dedi.
Alyamdan savayı, heç kәs bu tәşәbbüsün uğur qazana-
cağına inanmırdı. Busol onunla gölün yanında görüşdü. Alyam
tutduğu balıqları vedrәyә yığıb, evә getmәyә hazırlaşırdı.
– Nә var, nә yox, Busol? – kefikök Alyam soruşdu.
Busol hәr şeyi açıb danışdı. Alyam Busolun hәvәsә
düşdüyünü görüb, Nikolay Marçenkoya danışacağına söz
verdi.
Süni gölә qarovul çәkәn Kolya dayı Alyamla vә vağlarla
mübarizә aparmaqdan bezmişdi. Әslindә, Alyam quşlardan da
çox ziyan vururdu. Kolya dayı bir neçә quş vurub, cәsәdlәrini
sahil boyu yerә sancdığı payalara keçirmişdi. Onun qәddar
davranışından qorxuya düşәn quşlar gölün üzәrindә dövrә
vurur, qonmağa cәsarәt etmәyib, bataqlığa doğru uçurdular.
Amma Alyamı qorxutmaq mümkün deyildi. Kolya dayı
dәfәlәrlә pusquya yatıb, balıq oğurlayan Alyamı cinayәt
başında yaxalamaq istәmiş, amma buna müyәssәr olmamışdı.
210 Alyam it, pişik kimi iy bilirdi. Kolya dayının gizlicә
yaxınlaşdığını hiss edәn kimi tilovu yığışdırıb, aradan çıxırdı.
Yalnız Kolya dayı çıxıb gedәndәn sonra geri qayıdırdı.
– Alik, – bir dәfә Kolya dayı ona dedi, – sәn әsgәrliyә
gedәndә kilsәdә, Müqәddәs Nikolayın ikonası önündә böyük
bir şam yandıracağam, düz bir ay dua edәcәyәm ki, sәni
hәmişәlik әsgәrlikdә saxlasınlar.
