Page 202 - Danilenko
P. 202
Vladimir Danilenko
Babamın addım sәslәri get-gedә uzaqlaşırdı. Hәyәtdәn
çıxıb, onun arxasınca düşdüm. Gecәyarısı olmasına baxma-
yaraq, sәmada nә ay, nә dә ulduzlar gözә dәyirdi. Hardasa
bayquş uladı. Babam Perşkovskaya küçәsiylә irәlilәyir,
dodağının altında nәsә mızıldanırdı. O, әlindә neft lampası
tutmuşdu. Körpünün üstünә qalxdıq. Çayda nәsә qımıldanır,
suyu şappıldadırdı. Qamışlıqda su siçovulları tәrpәşirdi.
Yaxınlıqda yaşılbaş ördәyin qaqqıltısı eşidildi. Ardınca
susamuru başını sudan çıxarıb, körpünün altıyla üzmәyә
başladı. Babam sonuncu evi arxada qoyub, gölә tәrәf getdi.
Bacardığım qәdәr sakit yerimәyә çalışırdım. Bәzәn ayağımın
altında qalan çör-çöp çırtıldayır, bu zaman qorxudan yerimdә
donub-qalırdım. Babam isә ayaq saxlayıb, sükutu dinlәyirdi.
O, bataqlığın yanından keçib meşәyә girdi. Söyüd ağaclarının
arasından qıvrılan cığırla irәlilәmәyә başladıq.
Qaranlıq meşәdә bütün sәslәr әks-sәda verir, qorxudan
damarımda qanım donurdu. Mәnә elә gәlirdi ki, kolluqların
arasından canavarların gözü işıldayır. Onlar bir neçә addımlıq-
daydılar.
“İndicә canavarlar hücum çәkib, babamı da, mәni dә
parçalayacaqlar”, – qorxudan tir-tir әsirdim. Amma babamın
vecinә dә deyildi – o, öz-özüylә danışa-danışa meşәnin
dәrinliklәrinә doğru irәlilәyirdi. Hәr tәrәfdә canavar gözlәri
işıldayırdı, amma babama dәymirdilәr. “Yәqin, ondan
çәkinirlәr, – fikirlәşdim, – axı babam köhnә kişidir”. Fındıq-
lığa çatanda canavarların gözü lap yaxında işıldamağa başladı.
Mәnә elә gәlirdi ki, әlimi uzatsam, onlara çatar. Qışqırıb
kömәyә çağırmaq istәdim, amma diqqәtlә baxanda gördüm ki,
202 bunlar sadәcә işıldaböcәkdir. Әtrafımda minlәrlә işıldaböcәk
görürdüm. Onlar qaranlıq sәmadan meşәnin üzәrinә sәpilәn
ulduzlara bәnzәyirdi.
Babam bir talaya çatıb dayandı, neft lampasını yerә qoydu
vә kötüyün üstünә oturdu. Hәrәkәtsiz oturmuşdu, mәnә elә
gәldi ki, mürgülәyir. Amma o, birdәn-birә hәrәkәtә gәldi,
başını qaldırıb әtrafı dinlәdi. Sonra ağcaqovaq ağacına
yaxınlaşıb, çubuq kәsdi. Çubuğu torpağa sancdı vә yerә çöküb
Babamın addım sәslәri get-gedә uzaqlaşırdı. Hәyәtdәn
çıxıb, onun arxasınca düşdüm. Gecәyarısı olmasına baxma-
yaraq, sәmada nә ay, nә dә ulduzlar gözә dәyirdi. Hardasa
bayquş uladı. Babam Perşkovskaya küçәsiylә irәlilәyir,
dodağının altında nәsә mızıldanırdı. O, әlindә neft lampası
tutmuşdu. Körpünün üstünә qalxdıq. Çayda nәsә qımıldanır,
suyu şappıldadırdı. Qamışlıqda su siçovulları tәrpәşirdi.
Yaxınlıqda yaşılbaş ördәyin qaqqıltısı eşidildi. Ardınca
susamuru başını sudan çıxarıb, körpünün altıyla üzmәyә
başladı. Babam sonuncu evi arxada qoyub, gölә tәrәf getdi.
Bacardığım qәdәr sakit yerimәyә çalışırdım. Bәzәn ayağımın
altında qalan çör-çöp çırtıldayır, bu zaman qorxudan yerimdә
donub-qalırdım. Babam isә ayaq saxlayıb, sükutu dinlәyirdi.
O, bataqlığın yanından keçib meşәyә girdi. Söyüd ağaclarının
arasından qıvrılan cığırla irәlilәmәyә başladıq.
Qaranlıq meşәdә bütün sәslәr әks-sәda verir, qorxudan
damarımda qanım donurdu. Mәnә elә gәlirdi ki, kolluqların
arasından canavarların gözü işıldayır. Onlar bir neçә addımlıq-
daydılar.
“İndicә canavarlar hücum çәkib, babamı da, mәni dә
parçalayacaqlar”, – qorxudan tir-tir әsirdim. Amma babamın
vecinә dә deyildi – o, öz-özüylә danışa-danışa meşәnin
dәrinliklәrinә doğru irәlilәyirdi. Hәr tәrәfdә canavar gözlәri
işıldayırdı, amma babama dәymirdilәr. “Yәqin, ondan
çәkinirlәr, – fikirlәşdim, – axı babam köhnә kişidir”. Fındıq-
lığa çatanda canavarların gözü lap yaxında işıldamağa başladı.
Mәnә elә gәlirdi ki, әlimi uzatsam, onlara çatar. Qışqırıb
kömәyә çağırmaq istәdim, amma diqqәtlә baxanda gördüm ki,
202 bunlar sadәcә işıldaböcәkdir. Әtrafımda minlәrlә işıldaböcәk
görürdüm. Onlar qaranlıq sәmadan meşәnin üzәrinә sәpilәn
ulduzlara bәnzәyirdi.
Babam bir talaya çatıb dayandı, neft lampasını yerә qoydu
vә kötüyün üstünә oturdu. Hәrәkәtsiz oturmuşdu, mәnә elә
gәldi ki, mürgülәyir. Amma o, birdәn-birә hәrәkәtә gәldi,
başını qaldırıb әtrafı dinlәdi. Sonra ağcaqovaq ağacına
yaxınlaşıb, çubuq kәsdi. Çubuğu torpağa sancdı vә yerә çöküb
