Page 170 - Danilenko
P. 170
Vladimir Danilenko
kildim.
Evә gәlәndә gördüm ki, anamla Alisa Sisalyuk divanda
oturub, nә barәdәsә sakitcә söhbәt edirlәr. Paltarımı dәyişib
mәtbәxә keçdim. Elә bu vaxt qapının zәngi çalındı. Anam
qapını açdı, Anton Ptuxa içәri keçdi. O, çox hәyәcanlıydı,
rәngi qaçmışdı.
– Oğlunun çıxardığı hoqqadan xәbәrin var?
– Nә olub? – anam qorxuya düşdü.
– Mәnim qapımın üzәrinә, divarlara iri hәrflәrlә yazıb:
“Ptuxa başqasının bostanında yemlәnir”. Bütün günü onun
yazılarını silmәklә mәşğul olmuşam.
– Hardan bilirsәn ki, bunu Slava elәyib?
Әvvәllәr Ptuxanı görәndә sevincini gizlәtmәyәn anamın
gözlәrindә qәzәb qığılcımları parladı.
– Başqa kim elәyә bilәrdi ki?
– Bura gәl, – anam mәni yanına çağırdı. – Söhbәti eşitdin?
– Eşitdim.
– Sәnin işindir?
– Hә.
– Ona neylәmişәm axı? – Ptuxa qeyzlәndi. – Ona nә pis-
liyim keçib?
O gah mәnә, gah da anamın üzünә baxır, çaşqınlığını
gizlәdә bilmirdi.
– Yaxşı, sәninlә sonra danışarıq, – anam soyuq sәslә dedi.
Anam susub, Ptuxanın çıxıb getmәsini gözlәmәyә başladı.
– Başqa heç nә demәk istәmirsәn?
– Yox, – Ptuxa bir ayağını qaldırıb, o birini qoydu. – Yaxşı,
mәn gedim.
170 – Get, – anam onun arxasınca qapının cәftәsini vurdu.
Pәncәrәdәn çölә baxdım. Ptuxa öz nәhәng “Vepr”inә
әylәşib, hәyәtimizdәn vә hәyatımızdan birdәfәlik çıxıb getdi.
Axşam atam işdәn qayıtdı, paltarını dәyişib, әllәrini yudu.
Anam şam süfrәsi hazırladı. Stolun üstündә soyutma kartof
buğlanırdı. Üstünә zeytun yağı tökülmüş kәlәm tutması, qızar-
dılmış tinqa balığı, sәliqәylә doğranmış qara çörәk vә kartof
soyutması – atamın sevdiyi yemәk idi. Atam sakitcә yemәk
kildim.
Evә gәlәndә gördüm ki, anamla Alisa Sisalyuk divanda
oturub, nә barәdәsә sakitcә söhbәt edirlәr. Paltarımı dәyişib
mәtbәxә keçdim. Elә bu vaxt qapının zәngi çalındı. Anam
qapını açdı, Anton Ptuxa içәri keçdi. O, çox hәyәcanlıydı,
rәngi qaçmışdı.
– Oğlunun çıxardığı hoqqadan xәbәrin var?
– Nә olub? – anam qorxuya düşdü.
– Mәnim qapımın üzәrinә, divarlara iri hәrflәrlә yazıb:
“Ptuxa başqasının bostanında yemlәnir”. Bütün günü onun
yazılarını silmәklә mәşğul olmuşam.
– Hardan bilirsәn ki, bunu Slava elәyib?
Әvvәllәr Ptuxanı görәndә sevincini gizlәtmәyәn anamın
gözlәrindә qәzәb qığılcımları parladı.
– Başqa kim elәyә bilәrdi ki?
– Bura gәl, – anam mәni yanına çağırdı. – Söhbәti eşitdin?
– Eşitdim.
– Sәnin işindir?
– Hә.
– Ona neylәmişәm axı? – Ptuxa qeyzlәndi. – Ona nә pis-
liyim keçib?
O gah mәnә, gah da anamın üzünә baxır, çaşqınlığını
gizlәdә bilmirdi.
– Yaxşı, sәninlә sonra danışarıq, – anam soyuq sәslә dedi.
Anam susub, Ptuxanın çıxıb getmәsini gözlәmәyә başladı.
– Başqa heç nә demәk istәmirsәn?
– Yox, – Ptuxa bir ayağını qaldırıb, o birini qoydu. – Yaxşı,
mәn gedim.
170 – Get, – anam onun arxasınca qapının cәftәsini vurdu.
Pәncәrәdәn çölә baxdım. Ptuxa öz nәhәng “Vepr”inә
әylәşib, hәyәtimizdәn vә hәyatımızdan birdәfәlik çıxıb getdi.
Axşam atam işdәn qayıtdı, paltarını dәyişib, әllәrini yudu.
Anam şam süfrәsi hazırladı. Stolun üstündә soyutma kartof
buğlanırdı. Üstünә zeytun yağı tökülmüş kәlәm tutması, qızar-
dılmış tinqa balığı, sәliqәylә doğranmış qara çörәk vә kartof
soyutması – atamın sevdiyi yemәk idi. Atam sakitcә yemәk
