Page 117 - Danilenko
P. 117
nim qarayanız, qıvrımsaç günəşim
maşının üstünә atılmaq istәyir, amma mәsafәni düzgün götür- 117
mәdiyinә görә döşәmәyә yıxılır vә xәcalәtdәn qaçıb aradan
çıxırdı. Çünki insanların onu lağa qoyub gülmәsini istәmirdi.
– Artıq gecdir, yat, – anam yataq otağından sәslәndi.
Gecә lampasını söndürdüm, yorğanı üstümә çәkib, böyrü
üstә çevrildim. Divarın o üzündә çarpayı cırıldadı vә anam
yenidәn danışmağa başladı:
– Әvvәllәr hәr il tәzә yay ayaqqabıları alırdım, amma artıq
üç ildir ki, eyni ayaqqabıda gәzirәm. Mәcburam ayaqqabıla-
rıma ağ krem çәkim ki, kәnardan bir az abırlı görünsün.
Әvvәllәr adamlarda pul daha çox idi, hamının üzü gülürdü.
İndi adamların üzünә baxırsan, elә bil hamı yasa batıb.
– Yat, – atam yuxulu sәslә dedi.
Nәhayәt, mәnzilә sükut çökdü. Baxus pәncәsiylә qapını
aralayıb, lociyaya girdi vә uçuşan mәxluqları açıq pәncәrәdәn
marıtlamağa başladı.
“İçәri yenә yarasa girsә, Baxus yuxunu bizә haram
elәyәcәk”, – gözlәrimi yumub fikirlәşdim.
Atamla anamın ağızlaşması, Baxusun çıxardığı hoqqalar,
dibçәyin sınması – bütün bunlar mәni yormuşdu, odur ki,
tezliklә dәrin yuxuya getdim. Yuxuda köhnә, qәdimi bir ev
gördüm. Anamla mәn liftlә yuxarı qalxıb, zala girdik. Zalda
musiqi çalınır, әynindә bal paltarı olan qadınlarla frak geymiş
kişilәr rәqs edirdilәr.
– Bu kimin evidir? – soruşdum.
– Nujnının evidir, – anam cavab verdi.
– Nujnı kimdir?
– Nujnını tanımırsan?! – anam tәәccüblәndi. – Bu, qırt
yatıb, cücә çıxaran adamdır. Görürsәn?
Anam göstәrdiyi sәmtә baxıb, qırmızı lәlәklәri olan gonbul
bir kişi gördüm. Qızıl sağanaqlı gözlük taxmış kişi frakının
әtәyini döşәmәyә sәrib, yumurtaların üstündә oturmuşdu.
Fortepianoda kimsә, necә gәldi, “İt valsı”nı çalırdı.
– Fortepianonun dillәrini yumruqlayan kimdir? – soruş-
dum.
maşının üstünә atılmaq istәyir, amma mәsafәni düzgün götür- 117
mәdiyinә görә döşәmәyә yıxılır vә xәcalәtdәn qaçıb aradan
çıxırdı. Çünki insanların onu lağa qoyub gülmәsini istәmirdi.
– Artıq gecdir, yat, – anam yataq otağından sәslәndi.
Gecә lampasını söndürdüm, yorğanı üstümә çәkib, böyrü
üstә çevrildim. Divarın o üzündә çarpayı cırıldadı vә anam
yenidәn danışmağa başladı:
– Әvvәllәr hәr il tәzә yay ayaqqabıları alırdım, amma artıq
üç ildir ki, eyni ayaqqabıda gәzirәm. Mәcburam ayaqqabıla-
rıma ağ krem çәkim ki, kәnardan bir az abırlı görünsün.
Әvvәllәr adamlarda pul daha çox idi, hamının üzü gülürdü.
İndi adamların üzünә baxırsan, elә bil hamı yasa batıb.
– Yat, – atam yuxulu sәslә dedi.
Nәhayәt, mәnzilә sükut çökdü. Baxus pәncәsiylә qapını
aralayıb, lociyaya girdi vә uçuşan mәxluqları açıq pәncәrәdәn
marıtlamağa başladı.
“İçәri yenә yarasa girsә, Baxus yuxunu bizә haram
elәyәcәk”, – gözlәrimi yumub fikirlәşdim.
Atamla anamın ağızlaşması, Baxusun çıxardığı hoqqalar,
dibçәyin sınması – bütün bunlar mәni yormuşdu, odur ki,
tezliklә dәrin yuxuya getdim. Yuxuda köhnә, qәdimi bir ev
gördüm. Anamla mәn liftlә yuxarı qalxıb, zala girdik. Zalda
musiqi çalınır, әynindә bal paltarı olan qadınlarla frak geymiş
kişilәr rәqs edirdilәr.
– Bu kimin evidir? – soruşdum.
– Nujnının evidir, – anam cavab verdi.
– Nujnı kimdir?
– Nujnını tanımırsan?! – anam tәәccüblәndi. – Bu, qırt
yatıb, cücә çıxaran adamdır. Görürsәn?
Anam göstәrdiyi sәmtә baxıb, qırmızı lәlәklәri olan gonbul
bir kişi gördüm. Qızıl sağanaqlı gözlük taxmış kişi frakının
әtәyini döşәmәyә sәrib, yumurtaların üstündә oturmuşdu.
Fortepianoda kimsә, necә gәldi, “İt valsı”nı çalırdı.
– Fortepianonun dillәrini yumruqlayan kimdir? – soruş-
dum.
