Page 116 - anderson_Макет 1

Şervud Anderson

dükanda mexanik işlәmәyә başladım. Hәlә bilmirәm. Heç nә
vecimә deyil. Ancaq başımı aşağı salıb sakit-sakit işimi görmәk
istәyirәm. Tәk istәyim budur.
Ses ayağa qalxdı vә әlini cibindәn çıxardı. O, bu görüşün
sona çatmağını istәmirdi, amma demәyә başqa bir söz dә tapa
bilmirdi.
– Bu, axırıncı görüşümüzdür,– o, pıçıltıyla dedi.
Helenin ürәyini kәdәr dalğası bürüdü. Әlini Sesin çiyninә
qoyub, boyca ondan hündür olan oğlanın gözlәrinә baxa-baxa
onun üzünü öz üzünә tәrәf çәkdi. Qızın bu hәrәkәtindәki mәhәbbәt
elә saf, kәdәr elә acı idi ki, gecәnin ruhundakı o sirli macәra indi
daha heç vaxt baş tutmayacaqdı.
Qız:
– Yaxşısı budur, mәn gedim, – dedi vә әlini yanına saldı.
Sonra nә fikirlәşdisә:
– Sәn gәlmә. Tәk getmәk istәyirәm, – deyә әlavә elәdi. –
Sәn dә get ananla söhbәt elә. İndi söhbәt elәsәn, daha yaxşı olar.
Oğlan çaşıb qaldı vә tәrәddüd içindә gözlәyәrkәn Helen
üzünü çevirib qaça-qaça bağçadan çıxdı. Ürәyindәn qızın ardınca
qaçmaq keçdi, amma gözlәrini zillәyib çaşqınlıq vә müәmma
içindә baxmaqdan başqa heç nә edә bilmәdi. Vaynzburqdakı
hәyat kimi, bu hәyatın bir parçası olan Helen Vayt da onu mәәttәl
qoymuşdu. Asta-asta evә tәrәf gedib, böyük ağacın kölgәsi altında
dayandı. İşıqlı pәncәrәnin yanında tikişlә mәşğul olan anasına
baxdı. Axşamüstü bütün varlığına hakim kәsilәn tәnhalıq hissi
onun ürәyini yenidәn ilmә-ilmә öz ağuşuna aldı vә bu dәfә
tәnhalıq başına gәlәnlәri anlamaqda ona kömәk etdi.
– Ehh, – geri dönüb, gözlәrini Helen Vaytın getdiyi sәmtә
zillәyәrәk dәrin bir ah çәkdi. – Onsuz da, belә olmalıydı. Bu qız
da o birilәr kimi olmalıydı. İndi, yәqin, ürәyindә mәnә gülür.
Baxışlarını yerә dikib nәsә fikirlәşdi vә öz-özünә pıçıldadı:
– Bundan sonra mәni görәndә utanacaq, özünü qәribә hiss
elәyәcәk. Onsuz da, qalan şeylәr kimi bunun da axırı belә
olmalıydı. Sevgi mәnlik deyil, mәnim üçün deyil. Başqaları
üçündür, axmaqlar, gәvәzәlәr, Corc Villard kimi boşboğazlar
üçündür.

116