Page 9 - Yuri Trifonov
P. 9
Qoca
üzgün vә әlbәttә, xәstәyәm. Çәtinliklә yeriyirәm, amma bütün ev
işlәrini görürәm, çünki kömәkçi tapmaq çox çәtindi. Hәr ehtimala
qarşı sәnә nәvәmin vә onun arvadı Svetlananın hәyatdakından
xeyli sadәlövh vә gәnc görünәn şәklini göndәrirәm. Onlar il
yarımdır ki, evlidirlәr. Pavel, mәn hәmişә xatırlayıram ki,
Mixaylinskdә mәnә birinci yaxınlaşan sәn olmusan, sәnin söz-
lәrini, üzünü yadımda saxlamışam, hamı fikirlәşirdi ki, huşumu
itirmişәm, mәn isә görürdüm dә, eşidirdim dә, ancaq heç nә hiss
etmirdim, tәbii. Pavel, sәn mәni – qoca qarını bağışla vә sәsimә
sәs ver”.
Pavel Yevqrafoviç fotoşәkli o üz-bu üzünә çevirdi, saqqallı,
dombagöz cavan oğlana nәzәr yetirdi, görmәdәn, dәrk etmәdәn,
ancaq hissiyyatıyla ürәk sancısı kimi bir şeyә ürcah olduğunu
bildi, yaddaşının dәrinliklәrinә nüfuz edәn bir narahatlıq, bir
üşütmәli hiss içini sıxıb-sıxcaladı, bütün bunlara görә onu bir
qәdәr dә qorxu sardı. Elә olurdu ki, gecә özünü düşüncәlәrindә
әlә almağa çalışırdı: “Rahat ol, artıq әhvalın yaxşılaşır, xeyli
yaxşılaşmısan, ağrı keçir, keçib-gedir artıq.” Keçib-getdi dә.
“Fövqәladә bir şey yoxdur, adi mәktubdu, hәyәcan keçirmәyә
dәymәz. Nә olsun ki, әlli beş ildi görüşmürük!”
Asya İqumnovanı dәrhal xatırladı. Hәm dә On beşinci xәtti,
sütunları yonma çıxıntılı evi, dәmir çubuqlardan düzәldilmiş
darvazanı yadına saldı. Gedib uşaqlara söylәmәk lazımdı! – deyә
qәfil sevindi. Axı әlli beş ildәn sonra bu, maraqlıdı. Elә o anda,
bunu söylәmәk olmaz qәnaәtinә gәldi, çünki savaşmışdılar. Dünәn
çox pis ağızlaşmışdılar, yenә onların qanmazlıqlarıyla üzlәşmişdi,
yox, әslindә hәr şeyi qanırlar, amma әksinә hәrәkәt edirlәr. Bu,
düşüncәsizlikdәn dә pisdi, hissiyyatsızlıqdan da. Sanki özgә qan-
dandılar. Heç kimә – Ruskaya da, Veraya da, baldızıma da danış-
mağa hәvәs yoxdu. Kaş Qalya sağ olaydı.
O, mәktubu götürüb bir dә oxudu, yenә ürәyi sancdı vә cәld
onu masanın siyirtmәsinә, kağızların altına soxdu – lap dәrinә
qoydu. Dünәn praktiki olaraq üzücü vә kәdәrli bir söhbәt oldu.
Qәribәdir, tam fәrqli olsalar da, hәmişә hәr şey haqda mübahisә
edәn Vera vә Ruska bu söhbәtdә bir an içindә hәmfikirә çevrildilәr.
Onlar necә dә qәzәblә, necә dә amansızcasına dәlillәr irәli sürür-
9
üzgün vә әlbәttә, xәstәyәm. Çәtinliklә yeriyirәm, amma bütün ev
işlәrini görürәm, çünki kömәkçi tapmaq çox çәtindi. Hәr ehtimala
qarşı sәnә nәvәmin vә onun arvadı Svetlananın hәyatdakından
xeyli sadәlövh vә gәnc görünәn şәklini göndәrirәm. Onlar il
yarımdır ki, evlidirlәr. Pavel, mәn hәmişә xatırlayıram ki,
Mixaylinskdә mәnә birinci yaxınlaşan sәn olmusan, sәnin söz-
lәrini, üzünü yadımda saxlamışam, hamı fikirlәşirdi ki, huşumu
itirmişәm, mәn isә görürdüm dә, eşidirdim dә, ancaq heç nә hiss
etmirdim, tәbii. Pavel, sәn mәni – qoca qarını bağışla vә sәsimә
sәs ver”.
Pavel Yevqrafoviç fotoşәkli o üz-bu üzünә çevirdi, saqqallı,
dombagöz cavan oğlana nәzәr yetirdi, görmәdәn, dәrk etmәdәn,
ancaq hissiyyatıyla ürәk sancısı kimi bir şeyә ürcah olduğunu
bildi, yaddaşının dәrinliklәrinә nüfuz edәn bir narahatlıq, bir
üşütmәli hiss içini sıxıb-sıxcaladı, bütün bunlara görә onu bir
qәdәr dә qorxu sardı. Elә olurdu ki, gecә özünü düşüncәlәrindә
әlә almağa çalışırdı: “Rahat ol, artıq әhvalın yaxşılaşır, xeyli
yaxşılaşmısan, ağrı keçir, keçib-gedir artıq.” Keçib-getdi dә.
“Fövqәladә bir şey yoxdur, adi mәktubdu, hәyәcan keçirmәyә
dәymәz. Nә olsun ki, әlli beş ildi görüşmürük!”
Asya İqumnovanı dәrhal xatırladı. Hәm dә On beşinci xәtti,
sütunları yonma çıxıntılı evi, dәmir çubuqlardan düzәldilmiş
darvazanı yadına saldı. Gedib uşaqlara söylәmәk lazımdı! – deyә
qәfil sevindi. Axı әlli beş ildәn sonra bu, maraqlıdı. Elә o anda,
bunu söylәmәk olmaz qәnaәtinә gәldi, çünki savaşmışdılar. Dünәn
çox pis ağızlaşmışdılar, yenә onların qanmazlıqlarıyla üzlәşmişdi,
yox, әslindә hәr şeyi qanırlar, amma әksinә hәrәkәt edirlәr. Bu,
düşüncәsizlikdәn dә pisdi, hissiyyatsızlıqdan da. Sanki özgә qan-
dandılar. Heç kimә – Ruskaya da, Veraya da, baldızıma da danış-
mağa hәvәs yoxdu. Kaş Qalya sağ olaydı.
O, mәktubu götürüb bir dә oxudu, yenә ürәyi sancdı vә cәld
onu masanın siyirtmәsinә, kağızların altına soxdu – lap dәrinә
qoydu. Dünәn praktiki olaraq üzücü vә kәdәrli bir söhbәt oldu.
Qәribәdir, tam fәrqli olsalar da, hәmişә hәr şey haqda mübahisә
edәn Vera vә Ruska bu söhbәtdә bir an içindә hәmfikirә çevrildilәr.
Onlar necә dә qәzәblә, necә dә amansızcasına dәlillәr irәli sürür-
9
