Page 236 - talesiz

İMRE KERTES

addım atırdım, özü dә tәkcә Birkenauda yox, hәm dә
evimizdә. Atama tәrәf addım atırdım, anama tәrәf addım
atırdım, müqәddәs Annamariyaya tәrәf vә onun mәnimlә
tanış elәdiyi bacılardan böyüyünә tәrәf (әn çәtini dә elә bu
idi) addım atırdım. İndi mәn onun “yәhudi nә demәkdir?”
sualına cavab verә bilәrdim. Addım atmağa başlamamış
bütün bunların heç bir mәnası yoxdur; hәr halda, mәnimçün
belәdir. Hamısı yalandır, başqa insan qanı olmur, ayrı heç
nә yoxdur, ancaq...” Bu yerdә dilim dolaşdı, fikirlәrim
qırıldı, amma qәfildәn jurnalistin sözlәri yadıma düşdü:
yalnız onların içindә mövcud situasiya vә yeni imkanlar
var. Mәn dә alnıma yazılan taleyi yaşamışam. Bu, mәnim
236 taleyim deyildi, amma mәn onu axıra qәdәr yaşadım. Heç
cür başa düşmürdüm ki, axı bunu necә anlaya bilmirlәr. İndi
bu taleyә nәsә elәmәliyәm, onu harasa, kimәsә uyğunlaş-
dırmalıyam. Axı özümü bu fikirlә ovuda bilmәrәm ki, bütün
baş verәnlәr sәhv imiş, tәsadüfmüş, anlaşılmazlıqmış.
Özümü bütün bunlar yerli-dibli olmayıbmış kimi, baş
vermәyibmiş kimi apara da bilmәrәm.

Çox yaxşı görürdüm ki, onlar mәnim dediklәrimi başa
düşmürlәr, sözlәrim dә ürәklәrincә deyil. Hәtta bәzi
sözlәrim onları qıcıqlandırır. Görürdüm ki, Şteyner dayı
hәrdәn sözümü kәsmәyә hazırlaşır, bәzәn yerindәn qalxıb
qәzәblә çığırmaq istәyir. Fleyşman dayının onu sakitlәş-
dirmәsi dә gözümdәn qaçmırdı, nә dediyini dә eşidirdim:
“Dinmә, görmürsәn, ürәyini boşaltmaq istәyir? Qoy
danışsın”. Vә mәn danışırdım. Hәrçәnd boş-boşuna, bir az
da dolaşıq, rabitәsiz cümlәlәrlә, amma, hәr halda,
danışırdım. Bununla belә, onları başa sala bildim ki, yeni
hәyata başlamaq prinsipcә mümkün deyil, ancaq köhnә
hәyatı davam etmәk olar. Axı addımları mәnim yerimә
başqası atmırdı, özüm addımlayırdım. Buna görә dedim ki,
alnıma yazılan taleyi sona qәdәr vicdanla yaşamışam.
Vicdanımdakı yeganә yanlış, yeganә lәkә, onların mәni
qınaya bilәcәklәri yeganә zәiflik indi burada oturub bütün