Page 667 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"

Óíóäóëìàíûí ÿí äÿðèí ãàòûíäàí 667

Qapılar tәzәdәn bağlandı. O, sanki plafonun parlaq işığından
qorunurmuş kimi, başını aşağı saldı,

– Necә bilirsәn, mәn dәyişmişәm? – soruşdu.
Onun sәsi indicә terrasda eşitdiyim sәsinә qәtiyyәn bәnzәmirdi.
İndi bu sәs xırıltılı idi. Əvvәlki kimi.
– Yox… Saçlarından vә adından başqa…
Küçәdә sakitlik idi. Ağacların xışıltısı eşidilirdi.
– Sәn bu mәhәllәni tanıyırsan? – soruşdu.
– Hә.
Amma mәn buna әmin deyildim. İndi o, yanımda gedәndә
mәnә elә gәlirdi ki, bu küçәdә ilk dәfәdir oluram. Yox, bu yuxu
deyildi. Maşınım әvvәlki yerindә, ağacların altında dayanmışdı.
Mәn maşını әlimlә göstәrib dedim:
– İcarәyә götürmüşәm… Sürmәyi güclә bacarıram…
– Bu mәni tәәccüblәndirmir…
O, mәnim qoluma girdi. Sonra dayanıb tәbәssümlә dedi:
– Sәn yәqin әylәclә akseleratorun yerini sәhv salırsan, yaxşı
tanıyıram sәni…
Mәndә dә elә tәәssürat vardı ki, onu yaxşı tanıyıram, halbuki
on beş ildir görüşmürdük vә onun hәyatı barәdә heç nә bilmirdim.
Bugünәcәn görüşdüyüm adamların arasında fikrimi әn çox mәşğul
edәn o idi. Qol-qola nә qәdәr uzağa gedirdiksә, bir-birimizdәn
yalnız dünәn ayrılmış olduğumuzu daha çox düşünmәyә başlayırdım.
Belәcә, gәlib bağa çatdıq.
– Belә düşünürәm ki, sәni özüm apаrsam xatasız ötüşәrdik…
– Mәmnun olardım, amma sәni әrin gözlәyir…
Sözümü tamamlamağa macal tapmamış onun saxta sәslәndiyini
hiss etdim.
– Yox… yәqin, o artıq yatır.
Biz maşında yanaşı oturduq.
– Sәn harda yaşayırsan? – sakitcә soruşdu.
– Yaxınlıqda, sahilyanı Passinin yaxınlığındakı hoteldә.