Page 560 - Patrik Modiano "Seçilmiş əsərləri"

dli kitablar olan rәflәrlә tutulmuşdu. Onların altında boz mәx-
mәr örtüklü divan dururdu. Rәflәrin birinә bәrkidilmiş qırmızı
abajurlu lampa divanı parlaq işığa qәrq etmişdi. Mәn fikirlәşdim
ki, yәqin Jenevyeva Perro kitab oxuyanda ora uzanır. Bәlkә lap
doktor Bodun özü dә, Parisdә olanda.

Nәhayәt, onlar durdular. Mişel Keruredan vә Canni Jenevyeva
Perronun әlini hörmәtlә sıxaraq dedilәr ki, növbәti yığıncağa
cümә günü axşam gәlәcәklәr. Mәn dә sağollaşıb getmәyә
hazılaşırdım ki, Jenevyeva Perro işarәylә mәni saxladı.

Mişel Keruredan mәnә dedi: “Hәlәlik... cümә gününәdәk,
bәlkә hәlә ondan da tez, kafedә görüşәnәdәk”. O, artıq qalın
qәhvәyi çantasını sinәsinә sıxmışdı. Xanım onları ötürürdü. Mәn
otağın ortasında tәk durub gözlәyirdim. Qapı bağlandı. Jenevyeva
Perro yenә yanımda idi, yenә mәni tәbәssümüylә, yaşıl gözlәrinin
yumşaq baxışıyla çulğayırdı.

– Bәdәninizi boşaldın, әzizim... Sizin elә qüssәli görünüşünüz
var ki... Uzanın divana görüm...

Mәn hәlә belә sakitlәşdirici sәs eşitmәmişdim. Divana uzandım.
O isә masa arxasında әylәşdi.

– Boşalın... Gözlәrinizi yumun...
Mәn masanın siyirtmәsini necә açıb-örtdüyünü eşitdim. Sonra
yaxınlaşdı vә divanın üstündәki lampanı söndürdü. İndi otaq
alaqaranlıq idi. Divana, yanıma oturdu vә alnımı, gicgahlarımı,
göz qapaqlarımı yüngülcә masaj elәmәyә başladı. Yuxuya getmәkdәn,
yataraq nә vaxtdan bәri yalnız özüm üçün saxladıqlarımı ona
etibar edәcәyimdәn qorxurdum: Reneni, iti, itmiş fotoşәkli,
sallaqxananı, sәni sübh çağı oyadan nal taqqıltısını. Bütün bunlara
görә indi bu divanda uzanmışdım, Dombal küçәsi, 7 nömrәli evdә.
Vә bu tәsadüfi deyildi. Vә әgәr mәn doktor Bodun dediyi kimi,
hәyatı özünün bütün qaranlıq vә işıqlı mәqamlarıyla, daha yaxşı
tanımaq istәyirdimsә, bu mәhәllәdә bir müddәt dә lәngimәliydim.