Page 136 - XX yuzilin Norvec hekay?si_Layout 1
P. 136

XX əsrin Norveç hekayələri

                   Amma uzun müddət dərdləşmək adamı bezdirir. İndi yağış
               səkilərdə təkbaşına rəqs edirdi. Xerdisi qəm basdı. Yağışla nə
               danışasan, dükan-dükan, ya da başqa oyun oynamaq olmur,
               bir də, necə başa salasan ki, səndən xoşum gəlir, onunla heç
               sevişmək də mümkün deyil. Küçəboyu sürüşə-sürüşə gedən
               damcılarla ötüşməyə girdi, yaş asfaltda ayaq izləri qalırdı,
               amma ora-bura sıçrayan damcılara çatmaq olar? Qız qaçıb
               hara gəlirdisə, damcılar ondan əvvəl peyda olurdu. Əslində,
               bu oyun o qədər də maraqlı deyildi.
                   Küçənin ortasında dayanıb, islanmış barmaqlarını yaladı,
               özünü tənha hiss edirdi. Sonra dərindən köks ötürüb yavaşca
               yoluna davam etdi, irəlilədikcə də yağışın islatdığı boz evlərin
               pəncərələrinə baxırdı. Matildagil küçənin o biri başında
               yaşayırdı, evlərinin qapısı yaşıl idi, üzərində də oyma üsulu ilə
               düzəldilmiş müxtəlif qoza və qızılgül fiqurları vardı. Eh, onsuz
               da, bu fiqurlarla oynamaq mümkün deyil! Təəssüf: qapının
               ağzında beşpilləli yaxşı pilləkən var, oynamaq üçün çox
               rahatdır! Yəqin, evdəkilər Matildanı gəzməyə buraxmaya-
               caqlar. Görüm kimi tapıram? Borqxildin yaşadığı evin qapısı
               qırmızı və hamar idi. Pilləkənin bir pilləsi vardı, o da çox alçaq.
         136   Başını qaldırıb Borqxildgilin eyvanına baxdı, gözlərini bir neçə
               dəfə dalbadal qırpdı – yağış göz açmağa qoymurdu. Eyvandakı
               dibçəklərdə ötənilki gül kollarının qurumuş çubuqları
               görünürdü, yağış da hirslə onları döyəcləyirdi. Azacıq götür-
               qoy eləyib qəti addımlarla qapıya yaxınlaşdı. Dəhlizin
               döşəməsinə ağ daşdan üzlük döşənmişdi, çirkli olanda
               ayaqqabının altından qəribə xışıltı gəlirdi. Elə indi də həmin
               səs eşidildi. Borqxildgilin mənzilinin qapısı ağzında qəribə qoxu
               duydu, evdən gəlirdi. Qırmızı-sarı qoxu idi, sobada bişən
               peçenyenin, divar sobası və tozun qoxusu bir-birinə qarışanda
               belə olur. Qapı açılanda bu qoxu sanki onu ağuşuna alıb isitdi.
                   – Borqxild gəzməyə çıxacaq?
                   Təzim edib mədəni tərzdə, yazıq səslə xəbər aldı. Küçədə
               yağışdan göz açmaq olmursa, gərək xahişi bu səslə eləyəsən...
   131   132   133   134   135   136   137   138   139   140   141