Page 17 - dailan
P. 17
Dailan Kifki
– Cәnab dülgәr! – tәlaşla dedim. – Axı ağac
böyüyәndә, üstündә quşlar oxuyanda o ağacı kәsmәyә
әlimiz gәlmәyәcәk. Bir dә ki, anamın o vaxta qәdәr
havada oturmaqdan ürәyi sıxılar.
– Heh, daha nә edәk, әgәr taxta istәyirsinizsә,
gәrәk toxumu әkәsiniz, – dülgәr dedi.
Sonra da qapını üzümә bağladı. Mәn әlimdә toxum,
qәmgin halda bayıra çıxdım vә anladım ki, toxumu
basdırıb, onun yetişmәyini gözlәmәkdәn başqa çarәm
yoxdur.
Evә çatan kimi mәni sual atәşinә tutdular.
– Yaxşı da, sәbriniz olsun bir az, bir gecәdә mebel
düzәltmәk olmur, bir az gözlәyin, – onlara cavab
verdim.
Toxumu basdırmaq üçün bağçaya getdim, onlar da
qanları qara halda havada oturub gözlәdilәr.
Dailan Kifki toxumu basdırmağıma kömәk elәdi,
ayaqları ilә asfaltbasan maşın kimi, torpağı әzib
yerinә basdı.
Toxumu basdırdıqdan sonra ot örtüyünün üstündә
oturub cücәrmәsini gözlәdik.
Mәn çalışırdım başımı qatam, toxumu әkdiyimiz
yerә baxmayam, çünki bilirdim ki, südә baxanda gec
qaynadığı kimi, torpağa da baxanda toxum gec
cücәrәr.
Bir az keçdi... heç nә bitmәdi.
Sonra bir az da keçdi... yenә dә heç nә bitmәdi.
Bir xeyli dә keçdi... amma heç bir dәyişiklik
olmadı.
Toxumu әkdiyimiz yerdә heç xırda cücәrti dә
görünmәdi.
Fikirlәşdim ki, yәqin, dülgәr mәnә kәlәk gәlib vә
vaxt itirmәdәn emalatxanasına getdim, saqqalından
tutub onu evimizә gәtirdim.
17
– Cәnab dülgәr! – tәlaşla dedim. – Axı ağac
böyüyәndә, üstündә quşlar oxuyanda o ağacı kәsmәyә
әlimiz gәlmәyәcәk. Bir dә ki, anamın o vaxta qәdәr
havada oturmaqdan ürәyi sıxılar.
– Heh, daha nә edәk, әgәr taxta istәyirsinizsә,
gәrәk toxumu әkәsiniz, – dülgәr dedi.
Sonra da qapını üzümә bağladı. Mәn әlimdә toxum,
qәmgin halda bayıra çıxdım vә anladım ki, toxumu
basdırıb, onun yetişmәyini gözlәmәkdәn başqa çarәm
yoxdur.
Evә çatan kimi mәni sual atәşinә tutdular.
– Yaxşı da, sәbriniz olsun bir az, bir gecәdә mebel
düzәltmәk olmur, bir az gözlәyin, – onlara cavab
verdim.
Toxumu basdırmaq üçün bağçaya getdim, onlar da
qanları qara halda havada oturub gözlәdilәr.
Dailan Kifki toxumu basdırmağıma kömәk elәdi,
ayaqları ilә asfaltbasan maşın kimi, torpağı әzib
yerinә basdı.
Toxumu basdırdıqdan sonra ot örtüyünün üstündә
oturub cücәrmәsini gözlәdik.
Mәn çalışırdım başımı qatam, toxumu әkdiyimiz
yerә baxmayam, çünki bilirdim ki, südә baxanda gec
qaynadığı kimi, torpağa da baxanda toxum gec
cücәrәr.
Bir az keçdi... heç nә bitmәdi.
Sonra bir az da keçdi... yenә dә heç nә bitmәdi.
Bir xeyli dә keçdi... amma heç bir dәyişiklik
olmadı.
Toxumu әkdiyimiz yerdә heç xırda cücәrti dә
görünmәdi.
Fikirlәşdim ki, yәqin, dülgәr mәnә kәlәk gәlib vә
vaxt itirmәdәn emalatxanasına getdim, saqqalından
tutub onu evimizә gәtirdim.
17
