Page 101 - dailan
P. 101
Dailan Kifki
Cәnab Karoso birinci Babanı vә mәni içәri saldı. Biz
aşağı әyildik vә belәcә, qapıdan rahat keçә bildik.
Qapının kandarından içәri girәn kimi arxamızdan
bәrk ağlamaq sәsi eşitdik. Bu, Dailan Kifki idi, әhvalı
pozulmuşdu, çünki şübhәsiz, o heç cür içәri girә
bilmәzdi. Mәtbәxdәn gәlәn qәşәng şokolad qoxusunu
da hiss elәmişdi.
O qәdәr ağladı ki, әminәm, Qulubu poçtunun bütün
markaları qopub yerә düşdü.
Ağlağan vә әrköyün uşaqlar zırıldayanda gәrәk fikir
vermәyәsәn. Fikirlәşdim ki, Dailan Kifki ilә dә belә
davranım, ona baş qoşmayım vә qoy nә qәdәr istәyir,
ağlasın.
Baba, mәn vә bir-iki nәfәr dә başqa adam cırtdan
qәsrinin zalına girә bildik.
Zalın necә gözәl olduğunu sözlә ifadә edә bilmirәm.
Hәqiqәtәn, bu zalda oturmaq, ya qonaq qәbul elәmәyә
adamın heyfi gәlәrdi. Bu zalın gözәlliyinә ancaq oturub
tamaşa etmәk olardı. Zal hәr rәngdә şüşәdәn olan
böyük vә xırda pәncәrәlәrlә dolu idi. Maraqlısı da odur
ki, sanki pәncәrәlәr sabit dayanmamışdı, adam içәridә
hәrәkәt edәndә onlar da hәrәkәt edirdi. Şüşәlәrin
rәngi dayanmadan dәyişdiyinә görә belә görüntü
yaranırdı. Adam özünü bir kaleydoskopun içindә hiss
edirdi.
Tәsәvvür edirsiniz?
İçәridә nә stul, nә mebel var idi. Yalnız aynalar
vә bir dә bir küncdә, şüşә çarpayının üstündә gözәl
futbol topu vardı. Şübhәsiz, cәnab Karoso bu topun
sayәsindә çempion olmuşdu.
– İndi yatır, amma oyanan kimi qol vurur, – cәnab
Karoso ciddi sima ilә topunu göstәrib dedi.
– Bәs saat neçәdә oyanır? – soruşdum.
101
Cәnab Karoso birinci Babanı vә mәni içәri saldı. Biz
aşağı әyildik vә belәcә, qapıdan rahat keçә bildik.
Qapının kandarından içәri girәn kimi arxamızdan
bәrk ağlamaq sәsi eşitdik. Bu, Dailan Kifki idi, әhvalı
pozulmuşdu, çünki şübhәsiz, o heç cür içәri girә
bilmәzdi. Mәtbәxdәn gәlәn qәşәng şokolad qoxusunu
da hiss elәmişdi.
O qәdәr ağladı ki, әminәm, Qulubu poçtunun bütün
markaları qopub yerә düşdü.
Ağlağan vә әrköyün uşaqlar zırıldayanda gәrәk fikir
vermәyәsәn. Fikirlәşdim ki, Dailan Kifki ilә dә belә
davranım, ona baş qoşmayım vә qoy nә qәdәr istәyir,
ağlasın.
Baba, mәn vә bir-iki nәfәr dә başqa adam cırtdan
qәsrinin zalına girә bildik.
Zalın necә gözәl olduğunu sözlә ifadә edә bilmirәm.
Hәqiqәtәn, bu zalda oturmaq, ya qonaq qәbul elәmәyә
adamın heyfi gәlәrdi. Bu zalın gözәlliyinә ancaq oturub
tamaşa etmәk olardı. Zal hәr rәngdә şüşәdәn olan
böyük vә xırda pәncәrәlәrlә dolu idi. Maraqlısı da odur
ki, sanki pәncәrәlәr sabit dayanmamışdı, adam içәridә
hәrәkәt edәndә onlar da hәrәkәt edirdi. Şüşәlәrin
rәngi dayanmadan dәyişdiyinә görә belә görüntü
yaranırdı. Adam özünü bir kaleydoskopun içindә hiss
edirdi.
Tәsәvvür edirsiniz?
İçәridә nә stul, nә mebel var idi. Yalnız aynalar
vә bir dә bir küncdә, şüşә çarpayının üstündә gözәl
futbol topu vardı. Şübhәsiz, cәnab Karoso bu topun
sayәsindә çempion olmuşdu.
– İndi yatır, amma oyanan kimi qol vurur, – cәnab
Karoso ciddi sima ilә topunu göstәrib dedi.
– Bәs saat neçәdә oyanır? – soruşdum.
101
