Page 67 - antologiya

şad Nuri Güntəkin

MÜQӘDDӘS XATİRӘ 67

Qırx yaşı olardı. İfrat dәrәcәdә mәdәni, uşaq kimi
utancaq, bir kişiydi. Gәmidә biletlәri yığmağa
gәlәn nәzarәtçini görәndә ayağa durardı. Mәn bilәn, har-
dasa katib idi, sәhәrdәn axşamadәk qarışqa kimi işlә-
yәrkәn, Allah bilir, neçә dәfә gәlib-gedәn üçün ayağa
qalxmışdı.
Sübh tezdәn Hisar körpüsündәn gәmiyә minәr, gәmi-
nin salonuna keçәndә isә ona elә gәlәrdi ki, hamı ona baxır
vә utandığından qıpqırmızı olardı.
Bәzilәri gәmidә boş yer tapmayanda yanaşı oturan iki
nәfәrә yaxınlaşaraq: “Mümkünsә, icazә verin, mәn dә otu-
rum”, – deyәr, az qala adamların qucağında әylәşәrdilәr,
o isә adamların ona verdiyi yerdә dә oturmağa çәkinәr, boş
oturacaq axtarardı.
Günlәrin bir günü mәnim qarşımda oturmuşdu.
Çәkmәk üçün siqaret çıxarsa da, deyәsәn, kibriti yox idi.
Arada yanındakı bir kişinin siqaretinә baxır, ancaq alışqan
istәmәyә cәsarәt etmirdi. Kişi siqareti çәkib qurtardı, bir
ovuc fıstıq yedi, dәsmalıyla әvvәl eynәyini, sonra burnunu
sildi, cib dәftәrçәsinә nәsә yazdı, sonra ikinci siqareti
yandırdı. O isә hәlә dә getdikcә yumşalan siqaretini eyni
tәrәddüdlә әlindә tutub-qalmışdı.
Mәn әsәbi, sәbirsiz adamam, dözә bilmәdim vә
yanımdakının siqaretini alıb, qarşımdakına uzatdım. Utan-
caq kişi tәşәkkür etmәk üçün ayağa durub utana-utana
siqaretini yandırdı. Ancaq bu, yaxşı nәticәlәnmәdi: yan
qonşumun siqareti qarşı qonşumun әlindәn yerә düşdü.
Kişinin özündәn çıxacağını görüb qeyri-ixtiyari qollarımı
açdım.