Page 64 - antologiya
P. 64
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
mәmiş, insandan ürkәn heyvan balası kimi yaxınlaşaraq
üzümüzә baxa-baxa nәsә demәyimizi gözlәdi.
– Burada tәksәn, balaca?
Başını iki dәfә yellәyәrәk:
– Yox, babamla bacım da buradadı, – dedi.
– Kәnddә sizdәn başqa, heç kәs yoxdu?
Uşaq әtrafa baxdı:
– Getdilәr, hamı getdi.
– Burada üstübağlı bir ev varmı?
Uşaq heç vaxt yadımdan çıxmayan bir tәbәssümlә
çubuq kimi nazik qolunu irәli uzatdı:
– Orada bizim evimiz var.
– Göstәr görüm evinizi.
Qabağa düşәrәk bizi әlliaddımlıqda yerlәşәn, bir
hissәsi torpağın altında olan hinәoxşar bir evә apardı.
Otaqdan qәribә iy gәlirdi. Әvvәl elә bildik, içәridә heç kәs
64 yoxdu. Ancaq gözlәrimiz zülmәtә öyrәşdikdәn sonra iki
nәfәrin olduğunu gördük. Kölgәlәrindәn birinin qadın,
digәrinin qoca bir kişi olduğu anlaşılırdı. Üst-üstә yığılmış
şeylәrin arasında büzüşüb oturan bu iki adam bir müddәt
qımıldanmadı. Sonra qoca titrәk sәslә bizi salamladı:
– Xoş gәlmisiniz, buyurun!
Aramızdakılardan biri:
– Ay ata, sәn Allah, bağışla, narahat elәdik, uzun yol
gәlmişik, yaman yorulmuşuq, burada gecәlәmәyә icazә
versәniz, yaxşı olar, – dedi.
Getdikcә siması daha aydın görünәn qoca, hәm
yanındakı qadının, hәm dә uşağın üzünә baxaraq:
– Burada, necә? – soruşdu.
Qadın arxası biz tәrәfә oturmuşdu. Deyәsәn,
gәlişimiz ürәyincә deyildi. Ancaq hamımız bilirdik ki,
Anadoluda qadınlar yad kişi görәndә belә davranırlar.
– Ay ata, nә olar, biz dә müsәlmanıq, sizin dәrdinizә
çarә tapmaq üçün iyirmi gündür buralardayıq, birgecәlik
bir küncә qısılıb yatarıq.
mәmiş, insandan ürkәn heyvan balası kimi yaxınlaşaraq
üzümüzә baxa-baxa nәsә demәyimizi gözlәdi.
– Burada tәksәn, balaca?
Başını iki dәfә yellәyәrәk:
– Yox, babamla bacım da buradadı, – dedi.
– Kәnddә sizdәn başqa, heç kәs yoxdu?
Uşaq әtrafa baxdı:
– Getdilәr, hamı getdi.
– Burada üstübağlı bir ev varmı?
Uşaq heç vaxt yadımdan çıxmayan bir tәbәssümlә
çubuq kimi nazik qolunu irәli uzatdı:
– Orada bizim evimiz var.
– Göstәr görüm evinizi.
Qabağa düşәrәk bizi әlliaddımlıqda yerlәşәn, bir
hissәsi torpağın altında olan hinәoxşar bir evә apardı.
Otaqdan qәribә iy gәlirdi. Әvvәl elә bildik, içәridә heç kәs
64 yoxdu. Ancaq gözlәrimiz zülmәtә öyrәşdikdәn sonra iki
nәfәrin olduğunu gördük. Kölgәlәrindәn birinin qadın,
digәrinin qoca bir kişi olduğu anlaşılırdı. Üst-üstә yığılmış
şeylәrin arasında büzüşüb oturan bu iki adam bir müddәt
qımıldanmadı. Sonra qoca titrәk sәslә bizi salamladı:
– Xoş gәlmisiniz, buyurun!
Aramızdakılardan biri:
– Ay ata, sәn Allah, bağışla, narahat elәdik, uzun yol
gәlmişik, yaman yorulmuşuq, burada gecәlәmәyә icazә
versәniz, yaxşı olar, – dedi.
Getdikcә siması daha aydın görünәn qoca, hәm
yanındakı qadının, hәm dә uşağın üzünә baxaraq:
– Burada, necә? – soruşdu.
Qadın arxası biz tәrәfә oturmuşdu. Deyәsәn,
gәlişimiz ürәyincә deyildi. Ancaq hamımız bilirdik ki,
Anadoluda qadınlar yad kişi görәndә belә davranırlar.
– Ay ata, nә olar, biz dә müsәlmanıq, sizin dәrdinizә
çarә tapmaq üçün iyirmi gündür buralardayıq, birgecәlik
bir küncә qısılıb yatarıq.
