Page 61 - antologiya

fiq Xalid Qaray 61

– Mәn dә oralardanam – İzmirdәn.
Kişinin saç-saqqalı bir-birinә qarışmışdı, sinәsi açıq
idi, rәngi, gözünün ağınadәk sapsarı idi. Türk dilindә
bildiyi vә İstanbul tәrәfdәn gәldiyi üçün Hәsәn artıq tәkcә
onun işinә yox, özünә dә diqqәtlә baxırdı. Sinәsinin
ortasında, eynilә çәnәsindә olduğu kimi, seyrәk tüklәr
vardı. Dişlәri töküldüyündәn sәsi birtәhәr çıxırdı:
– Sәn bu cәhәnnәmә necә gәlib düşmüsәn?
Hәsәn Kanlıca tәrәfdәki evlәrindәn, qonşunun oğlu
Mahmudla balıq tutmağa getmәklәrindәn, anası xәstәlә-
nәndә hәyәtlәrinә gәlәn tәcili yardım maşınından, o ma-
şının içindәki çarpayıdan xeyli danışandan sonra kişidәn
soruşdu:
– Bәs sәn niyә burdasan?
– Bir sәhv elәmişdim, ona görә qaçdım.
Altı aydır, demәk olar, heç nә danışmayan Hәsәn
bülbülә dönmüşdü. Sevindiyindәn yanaqları pörtmüşdü,
nәfәs almadan yadına düşәn hәr şeyi danışırdı. Kişi hәm
işlәyir, hәm dә arada “elәmi?”, “doğrudan?” deyәrәk
ünsiyyәt qururdu. Pinәçi söhbәti uzatmaq üçün lәng işlәsә
dә, ayaqqabının tәmiri artıq başa çatmış, iş qurtarmışdı.
Әşyalarını asta-asta yığışdıranda Hәsәn narahatlıqla
soruşdu:
– Gedirsәn?
– Hә, işimi qurtardım.
Uşaq ağlamağa başladı.
– Ağlama!
Pinәçi demәyә başqa söz tapa bilmәdi. Uşaq daha
türk dilindә danışmağa adam olmayacağını düşünüb için-
için ağlayırdı.
– Axı deyirәm, ağlama!
Bu zaman pinәçinin dә daşlaşmış ürәyi dözmәdi, göz
yaşları saqqalından, Әrәbistanın istisindәn yanan sinәsinә
bulaq suyu kimi axdı.