Page 59 - antologiya

fiq Xalid Qaray

PİNӘÇİ 59

Gәmi Mәrmәrәyә doğru üzmәyә başlarkәn onu
yola salmağa gәlәnlәr ağır bir yükdәn xilas
olurmuş kimi yüngüllәşdilәr: “Yazıq uşaq, oralarda bir gün
görәr”, – deyәrәk evlәrinә qayıtdılar. Bu gün uzaq
qohumları atadan yetim olan balaca Hәsәni anası da
ölәndәn sonra bibisinin yanına – Fәlәstinin ucqar bir
qәsәbәsinә göndәrirdilәr.
Beş yaşlı bu pәltәk, şirindilli uşaq gәmidәki linglәrә,
üstüyazılı tәcili yardım kәmәrlәrinә baxaraq oynayır,
göyәrtәdәki sәrnişinlәri әylәndirirdi. Bәzi limanlarda
dayanaraq sәrnişinlәri düşürәndәn sonra yoluna davam
edәn gәmi isti ölkәlәrә yaxınlaşdıqca uşaq süstlәşib daha
çox susurdu. Sәrnişinlәr indiyәdәk heç vaxt eşitmәdiyi bir
dildә danışırdılar. Burada heç kәs ona İstanbuldakı kimi:
“Hәsәn gәl, Hәsәn, get!” – demirdi, elә bil adı da bir az
dәyişmişdi – “Hassәn” olmuşdu. Kimsә ona "Tә`al hunә
yә Hassәn...” – deyәndә yaxınlaşır, “Ruh yә Hassәn...”, –
deyәndә geri qayıdırdı.
Hayfaya çatanda onu bir qatara mindirdilәr. Artıq ana
dilindә bircә kәlmә dә danışan yox idi. Bir küncdә
büzüşür, nәsә soruşan olanda da cavab vermirdi. Elә bil
portağal oğurluğu başında tutulmuşdu. Qıpqırmızı pört-
müşdü, udquna da bilmirdi. Qatar yaşıl bağların, zey-
tunluqların, dağların arası ilә şütüyürdü. Dağlarda tüklәri
günәşin altında tәzәcә rәnglәnmiş maşın kimi par-par
parıldayan keçilәr mәlәşirdi. Sonra yolun elә bir hissәsinә
çıxdılar ki, әtrafda nә bir dağ, nә bir ağac, nә dә bir daxma
var idi. Arabir kürәyindә donqarı olan hündür heyvanlara
rast gәlirdilәr. Heyvanlar ağızları köpüklәnә-köpüklәnә
nәsә çeynәyir, yavaş-yavaş, sakit-sakit gedirdilәr.