Page 419 - antologiya

mi Şimşək 419

qalmışdılar. Bu ayrılıq asan olmamışdı. Hәlә dә gәliniylә
nәvәlәrinin fәryadı qulaqlarında cingildәyir. Bu acı
fәryada ürәk tab gәtirmәz, amma insan hәr şeyә öyrәşir.

Mәdinә nәnә nә gecәnin soyuğundan, nә dә gündü-
zün istisindәn şikayәt edirdi. Onun yeganә dәrdi nazlı
gәlinindәn, şirin nәvәlәrindәn ayrı düşmәyi idi. Allaha bir
can borcu var: sonu bilinmәyәn bir yolda, bir qaya altında
qurda-quşa yem olmaq, ya da... nә fәrqi var ki?!

İlk gecәni şalına bürünüb yatdı. Yorğun vә ümidsiz
idi. Kәnardan gәlә bilәcәk tәhlükәlәri düşünmәyә belә halı
qalmamışdı.

Günlәr sürәtlә keçir, Mәdinә nәnәnin hәyatında heç
nә dәyişmirdi. Vaxtının çoxunu yatmaqla keçirirdi. Yatmaq
vaxt öldürmәk, dünyadan uzaqlaşmaq üçün әn qısa yol idi.
Bu dәfә yuxusunda nәvәlәrini gördü – sevincәk, şәn-
şadyanalıqla oynayırdılar. Bu uşaq sәs-küyünün içindә
tәzәcә rahatlıq tapmışdı ki, birdәn oyandı. Başının üstündә
dayanmış saqqallı, yekәbaş bir adam әlindәki çubuqla onu
dürtmәlәyib deyirdi:

– Nәnә, ay nәnә! Nә yatmısan bu dağ başında? Yolu-
nu azmısan?

Mәdinә nәnә yuxudan tez oyandığı üçün qanı
qaraldı. Qaşlarını çatıb dedi:

– Sәn kimsәn, ay kişi? Mәni rahat burax! Gül kimi
nәvәlәrimlә oynayırdım, oyatdın mәni.

– Nә nәvә, ay ana? Burada bizdәn başqa, heç kim
yoxdu.

– Oyatmasaydın, tәk deyildim, sәnin işin-gücün yox-
du, bala?

Әslindә tәk qaldığını bilirdi, amma boynuna almaq
istәmirdi. Adamın suallarına cavab vermәyә dә hәvәsi yox
idi.

Bu namәlum adam arxaya dönüb kәnarda dayanmış
arvadını çağırdı. Qadın yaxınlaşdı vә kişi onun qulağına