Page 371 - antologiya

dülqadir Heybər 371

İstanbula sәslәnib yerinә qayıtdı. Bu zaman emalat-
xananın düz qabağına, asfalt yola nәsә düşdü. Dönüb bax-
dım: heç kim yox idi. Birdәn gözüm bir qaraltıya sataşdı:
kirli, qara bir qarğa qanadlarını açaraq yolda gәzişirdi.
Yoldan keçәn maşınlardan qaçaraq nәyinsә üstünә şığıdı
vә onu götürüb havaya qalxdı. Hәlә Şabi usta öz yerinә
keçib oturmamışdı ki, yenә eyni sәs gәldi. Yenә hәmin
qarğa idi: qanadlarını açıb uçmağa hazırlaşırdı. Yerdә
parçalanmış bir qoz görüb mәsәlәni başa düşdüm: qarğa
qozu götürüb havaya qalxır, sonra yuxarıdan yerә atıb
qırırdı. Mәn onun ilin bu mövsümündә qozu haradan
tapdığını düşünәndә axmaq qarğa yenidәn asfalt yola
qondu. Qırılmış qozun parçalarını götürüb cökә
ağaclarının üstündәn uçub-getdi. Şabi usta üzümә baxıb
gülümsәdi:

– Qarğalardı da.
– Hә, qoz qırıb yeyir.
– Yeyәr, lap canın da alar.
– Heç nә qoymadı qalsın, hamısını silib-süpürdü.
– Әlbәttә, ağıllıdı da.
– Heç buraxar?!
Elә bilirdim ki, Şabi usta mәni başa düşmәz. İçini
çәkәrәk: “buraxmaz, buraxmaz” – dedi vә göz-gözә gәldik.
– Әhvәli-ruhiyyә vacib şeydi, – dedim.
– Hәvәsim dә var, pulum da...
Dediyinә nә mәn, nә dә özü inandı. “Әmilik elәmәk
asan iş deyil” – demәk istәdim, ancaq susdum. Elә
oturduğu yerdәcә bir az yana әyilib mәnә bir alma uzatdı.
Alsam, bir ayıb, almasam... tәrәddüd içindә almanı götür-
düm.
Şabi usta, bir bilsәn bu alma nә qәdәr әzizdi! Yaxşı
bilirәm ki, bu almanın timsalında var-yoxunu, ürәyini
mәnә verdin. Mәnә yaxşı dost olduğunu göstәrmәk üçün
on-on beş alma vermәyә hazır olanları da çox görmüşdüm.