Page 369 - antologiya

dülqadir Heybər 369

usta hәr axşam qabağındakı dәzgahı, oturduğu stulu kәnara
çәkәrәk, buradan keçib evinә gedәrdi.

Emalatxananın önündәki küçәnin hәr iki yanı cökә
ağaclarıyla әhatә olunmuşdu. Ağaclar hәr bahar yaşıllaşıb
çiçәklәnәr, sarı güllәrinin mәstedici qoxusu Vardar
sahilindә gәzәn mavigözlü gözәllәrdәn daha cazibәdar
olardı.

Yetmişindәn xeyli yaşlı görünәn Şabi usta gündüzlәr
emalatxananın qabağında, gecәlәr arxasında ömrünü
xәrclәyib tükәdәcәkdi.

Ona baxıb kәdәrlәnmişdim, ancaq mәyusluğum
ağzını açana qәdәr davam elәdi. Sanki fikirlәrimi oxudu,
әlindәki işi bir kәnara qoyub başını qaldırdı, yaşıla çalan
qıyıq gözlәri parıldadı. Sağ tәrәfindә divara yapışdırılmış
fotoşәkillәr diqqәtimi çәkdi: gәncliyini, ahıl vaxtlarını әks
etdirәn şәkillәr... hamısında da saçları sәliqәylә daranıb tağ
ayrılmışdı. Başı sol çiyninә әyilmiş vәziyyәtdә profildәn
çәkilmiş şәkillәri dә vardı.

– Bax, bunları deyirәm, bu şәkillәri...
– Mәnim şәkillәrimdi, – sözümü kәsdi.
– Hamısı sәnindi?
Şabi usta fikrә getdi. Şәkillәrdәn birini göstәrәrәk:
– Bax burada iyirmi bir yaşındayam, – deyib mәnә
baxdı. Hiss elәdi ki, maraq mәni bürüyüb. Amma susur-
dum. – Artistlik edirәm, elә deyil?
Gözümün qabağından gәnclik illәrimdә gördüyüm
kino ulduzlarının şәkillәri keçdi.
Dediyinin mәnasını tam başa düşә bilmәdim. Bey-
nimdә suallar canlandı: görәsәn, Üsküpün köhnә bazla-
rındandı? Geydiyi makasinlәr necә olub, görәsәn? Onları
özü tikirmiş? Cırıltılı ayaqqabı geyirdimi? Şәkillәr
suallarıma dәqiq cavab verә bilmәsә dә, hiss edirdim ki,
cavanlığında az aşın duzu olmayıb. Bilirdim ki, cökә