Page 364 - antologiya
P. 364
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
içimi tәlatüm bürümüşdü, fikirdәn ayıla bilmirdim.
Sevgiyә möhtac, yetim, kasıb, amma qürurlu bu qızın
ağrısı bütün varlığıma çökmüşdü. O sehrli gözlәrdәn
ürәyimә enәn gizli bir yol vardı. Bәli, mәn bu nәticәyә
xeyli fikirlәşәndәn sonra gәlmişdim: o qızda mәni özünә
çәkәn zahiri gözәllik deyildi, mәn onun ruhi varlığının
cazibәsinә düşmüşdüm, özüm dә elә o ruhun axtarışın-
daydım.
Sentyabrda mәktәbә qayıdanda Selini görmәdim. Elә
bildim, evlәnib gedib burdan. Sәn demә, nişanı qaytarıb,
Anadolunun bir qәsәbәsinә tәyinat istәyib. Bunu iş yolda-
şımdan öyrәndim.
– Niyә başqa yerdә işlәmәk istәdi – Soruşdum.
İş yoldaşım şübhәylә üzümә baxıb dedi:
– Bilmirәm, elә hey deyirdi ki, “Burada qalmaq
istәmirәm, insanların üzünә necә baxım axı?” Deyәsәn, o
364 oğlanda öz istәdiyini tapa bilmәyib, ya da ki, nә bilim...
Özün bilirsәn ki, çox hәssas qızdı.
Sonra Selinin ünvanını mәnә verdi.
Onsuz elә bir hala düşmüdüm ki, mәktәb mәnim
üçün soyuq zindana dönmüşdü, heç kimә qaynayıb-qarışa
bilmirdim. Neçә gün özümlә mübarizә apardım ki, ona
mәktub yazmayım. Axır ki, bir bayram gününü bәhanә
edib göndәrdiyim açıqçaya on gündәn sonra cavab gәldi.
Mәktubunun sәtirlәri hәyatın әzablarından bezib ağrıdan
qıvrılan adamın içinin aynasıydı. Biganә qalmayıb cavab
yazdığına görә çox sevindim. Bu dәfә ona uzun bir mәktub
yazdım:
“...Mәktubunuz çox sevindirdi. Mәni qaranlıq
dünyamdan çәkib aydınlığa çıxardınız. Sanki hәyatım
sizin әlinizdәdi, sәtirlәrinizlә mәnә yenidәn can verdiniz.
Xahiş edirәm, sәhv başa düşmәyәsiniz, yazdıqlarım bir
xәstәnin öz hәkiminә minnәtdarlıq hissindәn başqa, bir şey
deyil. Sizdәn sonra bu mәktәbin, bu hәyatın mәnası
içimi tәlatüm bürümüşdü, fikirdәn ayıla bilmirdim.
Sevgiyә möhtac, yetim, kasıb, amma qürurlu bu qızın
ağrısı bütün varlığıma çökmüşdü. O sehrli gözlәrdәn
ürәyimә enәn gizli bir yol vardı. Bәli, mәn bu nәticәyә
xeyli fikirlәşәndәn sonra gәlmişdim: o qızda mәni özünә
çәkәn zahiri gözәllik deyildi, mәn onun ruhi varlığının
cazibәsinә düşmüşdüm, özüm dә elә o ruhun axtarışın-
daydım.
Sentyabrda mәktәbә qayıdanda Selini görmәdim. Elә
bildim, evlәnib gedib burdan. Sәn demә, nişanı qaytarıb,
Anadolunun bir qәsәbәsinә tәyinat istәyib. Bunu iş yolda-
şımdan öyrәndim.
– Niyә başqa yerdә işlәmәk istәdi – Soruşdum.
İş yoldaşım şübhәylә üzümә baxıb dedi:
– Bilmirәm, elә hey deyirdi ki, “Burada qalmaq
istәmirәm, insanların üzünә necә baxım axı?” Deyәsәn, o
364 oğlanda öz istәdiyini tapa bilmәyib, ya da ki, nә bilim...
Özün bilirsәn ki, çox hәssas qızdı.
Sonra Selinin ünvanını mәnә verdi.
Onsuz elә bir hala düşmüdüm ki, mәktәb mәnim
üçün soyuq zindana dönmüşdü, heç kimә qaynayıb-qarışa
bilmirdim. Neçә gün özümlә mübarizә apardım ki, ona
mәktub yazmayım. Axır ki, bir bayram gününü bәhanә
edib göndәrdiyim açıqçaya on gündәn sonra cavab gәldi.
Mәktubunun sәtirlәri hәyatın әzablarından bezib ağrıdan
qıvrılan adamın içinin aynasıydı. Biganә qalmayıb cavab
yazdığına görә çox sevindim. Bu dәfә ona uzun bir mәktub
yazdım:
“...Mәktubunuz çox sevindirdi. Mәni qaranlıq
dünyamdan çәkib aydınlığa çıxardınız. Sanki hәyatım
sizin әlinizdәdi, sәtirlәrinizlә mәnә yenidәn can verdiniz.
Xahiş edirәm, sәhv başa düşmәyәsiniz, yazdıqlarım bir
xәstәnin öz hәkiminә minnәtdarlıq hissindәn başqa, bir şey
deyil. Sizdәn sonra bu mәktәbin, bu hәyatın mәnası
