Page 361 - antologiya
P. 361
id Fəhmi Sorqunlu
CӘFASIZ SEVGİ OLMAZ
Onunla müәllimlәr otağında tanış oldum. Parlaq 361
sentyabr günәşi pәncәrәdәn içәri düşüb divar-
dakı Türkiyә xәritәsini işıqlandırırdı. Mәn isә dәri kresloda
yorğun halda oturmuşdum. Alnımdakı tәr damcılarını dә-
qiqәbaşı dәsmalımla silirdim. Mәktәbә yeni tәyin olun-
duğumdan xamlığımı gizlәtmәyә çalışırdım, amma başqa
müәllimlәrin mәnә yuxarıdan-aşağı, istehzayla bax-
masından xilas ola bilmirdim ki, bilmirdim. Doğma, gülәr
gözlәrlә mәnә yaxınlaşıb: “Xoş gәldiniz, xeyirli olsun”, –
dedi. Onun sәsindәn, az da olsa, rahatlıq tapdım. Solğun
payız yarpağı rәngindә uzun saçları, balaca burnunun
yuxarısındakı kaman kimi әyri qaşlarının altında ilk ba-
xışdan mavi, yoxsa yaşıl olduğu bilinmәyәn gözlәri adamı
heyran edirdi.
Çәhrayı pencәyinin içindә oynayan körpә bәdәnini
yanımdakı kresloya söykәyәndә belә, içimdәki xamlıq
hәyәcanı mәni tәrk etmәdi. Әslindә müәllimlik tәcrübәm
vardı: neçә il kәnd vә rayon mәktәblәrindә dәrs demişdim.
Ancaq kәnd hәyatının verdiyi utancaqlıqdan belә asanlıqla
yaxa qurtarmaq olmur. Axı ilk dәfәdir ki, şәhәr mәrkәzin-
dәki mәktәbdә işlәyirәm.“Hansı mәktәbdә işlәmisiz,
haranın mәzunusuz?” kimi standart suallara utanaraq,
sıxılaraq cavab verirdim. Ondәqiqәlik tәnәffüs boyunca
tәkcә onunla söhbәtlәşәndә rahatlaşırdım, gözlәrimi
lәkәsiz, ağappaq sifәtindәn ayıra bilmirdim. Gözlәrini hәr
dәfә yana qaçırırdı. Gözlәrindәki hәyәcan, yanaqlarındakı
qızartı baxışlarımdan utandığını göstәrirdi. Amma bu şәn,
sәs-küylü aurasının arxasında gizlәnәn kәdәrli varlığını
görә bilmişdim.
Zәng vurulanda siniflәrdәn birinә girәnә qәdәr ilk
baxışdan mavi, yoxsa yaşıl olduğu bilinmәyәn gözlәriylә
CӘFASIZ SEVGİ OLMAZ
Onunla müәllimlәr otağında tanış oldum. Parlaq 361
sentyabr günәşi pәncәrәdәn içәri düşüb divar-
dakı Türkiyә xәritәsini işıqlandırırdı. Mәn isә dәri kresloda
yorğun halda oturmuşdum. Alnımdakı tәr damcılarını dә-
qiqәbaşı dәsmalımla silirdim. Mәktәbә yeni tәyin olun-
duğumdan xamlığımı gizlәtmәyә çalışırdım, amma başqa
müәllimlәrin mәnә yuxarıdan-aşağı, istehzayla bax-
masından xilas ola bilmirdim ki, bilmirdim. Doğma, gülәr
gözlәrlә mәnә yaxınlaşıb: “Xoş gәldiniz, xeyirli olsun”, –
dedi. Onun sәsindәn, az da olsa, rahatlıq tapdım. Solğun
payız yarpağı rәngindә uzun saçları, balaca burnunun
yuxarısındakı kaman kimi әyri qaşlarının altında ilk ba-
xışdan mavi, yoxsa yaşıl olduğu bilinmәyәn gözlәri adamı
heyran edirdi.
Çәhrayı pencәyinin içindә oynayan körpә bәdәnini
yanımdakı kresloya söykәyәndә belә, içimdәki xamlıq
hәyәcanı mәni tәrk etmәdi. Әslindә müәllimlik tәcrübәm
vardı: neçә il kәnd vә rayon mәktәblәrindә dәrs demişdim.
Ancaq kәnd hәyatının verdiyi utancaqlıqdan belә asanlıqla
yaxa qurtarmaq olmur. Axı ilk dәfәdir ki, şәhәr mәrkәzin-
dәki mәktәbdә işlәyirәm.“Hansı mәktәbdә işlәmisiz,
haranın mәzunusuz?” kimi standart suallara utanaraq,
sıxılaraq cavab verirdim. Ondәqiqәlik tәnәffüs boyunca
tәkcә onunla söhbәtlәşәndә rahatlaşırdım, gözlәrimi
lәkәsiz, ağappaq sifәtindәn ayıra bilmirdim. Gözlәrini hәr
dәfә yana qaçırırdı. Gözlәrindәki hәyәcan, yanaqlarındakı
qızartı baxışlarımdan utandığını göstәrirdi. Amma bu şәn,
sәs-küylü aurasının arxasında gizlәnәn kәdәrli varlığını
görә bilmişdim.
Zәng vurulanda siniflәrdәn birinә girәnә qәdәr ilk
baxışdan mavi, yoxsa yaşıl olduğu bilinmәyәn gözlәriylә
