Page 365 - antologiya

id Fəhmi Sorqunlu 365

qalmayıb. Sizi tәlәsik getmәyә mәcbur edәn sәbәblәr mәni
çox kәdәrlәndirdi, onlara lәnәt olsun. Başa düşürәm ki,
sevgiyә vә tәsәlliyә mәndәn dә çox ehtiyacınız var. Az da
olsa, özümü düşündüyüm üçün çox utanıram, xahiş
edirәm, mәni bağışlayın. Fikir elәmәyin, özünüzü
üzmәyin, atdığınız addım sәhv deyildi; heç kim evlәnmәk
tәklifinә laqeyd qala bilmәzdi. Buna görә özünüzü
günahlandırmayın. Hәyatı vә insanları sevin, sevgisiz
hәyat mәnasızdı. Sevgi yaxşılıqdı. Sevgi mәrhәmәtdi,
ürәklәrdә sonsuzluğa açılan bir çiçәkdi...Sevgi bütün ağrı-
acını әridib yox edәr. Bax bu hәqiqәti düşünüb tәsәlli
tapın. Mәktublarla bir-birimizә hәyan olaq, dәrdimizi bu
sәtirlәrlә әridib yox edәk...”

Yazdığım mәktuba cavab gәldi:
“Mәktubunuz mәnә deyil, birbaş ruhuma yazılıb.
Bilirәm ki, sizә yazmasam, ruhum incidәcәk mәni. Bәlkә
dә, әn xeyirlisi elә budu...”
Belәcә, bu mәktubların hәyatımızın ağrılarını
unutduracağını, üzümüzә bir ümid qapısının açılacağını
gözlәyirdim. Ancaq hәyatın amansız reallığını bir şillә
kimi üzümә vuran onun son mәktubu oldu:
“...Yox, nahaq özümüzü yoruruq. Biz qәm-qüssәdәn
nә qәdәr qaçsaq da, qara bulud kimi başımızın üstünü
kәsdirәcәk. Dünәn anamı itirdim. Bu gün dәfn edәcәyik.
Qonşularım cәnazәylә mәşğuldu, mәn dә otağıma çәkilib
bu sәtirlәri yazıram. Tәk qaldım. Qorxuram, ölümümü
düşünürәm. Çarәsizәm, bilmirәm, nә edim. Hәyatı
sevdirmәyә çalışan, dәrdlәrin sevgiylә unudulacağını
vurğulayan mәktublarınız mәnә tәsәlli verә bilmәz.
Bilmirәm, bәlkә dә, o müqәddәs sevgini hәlә dә tapa
bilmәdiyim üçün belә düşünürәm. Bu…”
O gecә yata bilmәdim. Nәsә elәmәk, bu çarәsiz-
likdәn qurtulmaq, çәrçivәlәri, divarları dağıtmaq istәdim.
Nәhayәt, oturub bir-iki sәtir yazdım ona: “…Axı niyә