Page 363 - antologiya
P. 363
id Fəhmi Sorqunlu 363
bilmirdim. Bir tәrәfdә cazibәdar sehrli gözlәrin qanad-
landırdığı xoş xәyallar, bir tәrәfdә isә utanıb gizlәtdiyim
arvad-uşaq...
Semestr tәtilinin sonuna yaxın dözә bilmәyib,
mәktәbә sәhәr erkәn getdim. İçimdә qәribә fırtınalar әsir,
qәribә bir sıxıntı nәfәsimi kәsirdi. Nәhayәt, tәnәffüs zәngi
çalındı vә Selin qapıda göründü. Ürәyimin ona tәrәf
uçduğunu hiss elәdim. Әynindә çәhrayı pencәk, әlindә bir
neçә dәftәr vardı. Mәni görüb qızardı.
– Günaydın! – Dedi.
– Günaydın! – Pıçıltıyla cavab verdim.
Gözlәyirdim ki, “Haralardasız, çoxdandı görün-
mürsüz”, – desin, amma demәdi. Yavaşca kresloda oturdu.
Bir müddәt danışmadı, sonra birdәn:
– Sizә xәbәrim var, – dedi. Baxışlarını mәndәn qa-
çırmağa çalışırdı. – Әrә gedirәm.
Birdәn ürәyimdәn nәyinsә qopub, harasa uzağa düş-
düyünü hiss etdim.
– Nә yaxşı! – dedim, amma sәsim titrәk, ürkәk, bo-
ğuq çıxdı. – Kiminlә?
– İstanbulda tikintidә mühәndis işlәyir. Toydan sonra
İstanbula köçәcәyik. Anasını da aparmaq istәyir.
“Axır ki, hәyat üzünә güldü, daha bәxtәvәrdi”, –
düşündüm. Evliliklә bağlı ağlıma gәlәn bәzi şeylәr dedim,
güldü. Gülәndә dişlәri arasından günәş parlayırdı elә bil.
Zәng çalındı vә tәlәsik otaqdan çıxdı.
O gündәn sonra onu çox az görürdüm. Bәlkә dә,
vәziyyәtin bu yerә gәlib çatması mәnim xeyrimәydi.
Düzü, bilmirәm... Aylar keçdi. İki dәfә nişanlısı ilә
gördüm. Qısaboy, arıq bir gәncdi. İkisi bir yerdә mәktәb-
dәn çıxanda uzun-uzadı onların ardınca baxırdım.
Yay tәtilindә dә onu görә bilmәdim: zatәn, rastlaş-
mamaq üçün әlimdәn gәlәni elәmişdim… Ah, kaş görәy-
dim, sehrli gözlәrinә saatlarca baxaydım. Bütün yayboyu
bilmirdim. Bir tәrәfdә cazibәdar sehrli gözlәrin qanad-
landırdığı xoş xәyallar, bir tәrәfdә isә utanıb gizlәtdiyim
arvad-uşaq...
Semestr tәtilinin sonuna yaxın dözә bilmәyib,
mәktәbә sәhәr erkәn getdim. İçimdә qәribә fırtınalar әsir,
qәribә bir sıxıntı nәfәsimi kәsirdi. Nәhayәt, tәnәffüs zәngi
çalındı vә Selin qapıda göründü. Ürәyimin ona tәrәf
uçduğunu hiss elәdim. Әynindә çәhrayı pencәk, әlindә bir
neçә dәftәr vardı. Mәni görüb qızardı.
– Günaydın! – Dedi.
– Günaydın! – Pıçıltıyla cavab verdim.
Gözlәyirdim ki, “Haralardasız, çoxdandı görün-
mürsüz”, – desin, amma demәdi. Yavaşca kresloda oturdu.
Bir müddәt danışmadı, sonra birdәn:
– Sizә xәbәrim var, – dedi. Baxışlarını mәndәn qa-
çırmağa çalışırdı. – Әrә gedirәm.
Birdәn ürәyimdәn nәyinsә qopub, harasa uzağa düş-
düyünü hiss etdim.
– Nә yaxşı! – dedim, amma sәsim titrәk, ürkәk, bo-
ğuq çıxdı. – Kiminlә?
– İstanbulda tikintidә mühәndis işlәyir. Toydan sonra
İstanbula köçәcәyik. Anasını da aparmaq istәyir.
“Axır ki, hәyat üzünә güldü, daha bәxtәvәrdi”, –
düşündüm. Evliliklә bağlı ağlıma gәlәn bәzi şeylәr dedim,
güldü. Gülәndә dişlәri arasından günәş parlayırdı elә bil.
Zәng çalındı vә tәlәsik otaqdan çıxdı.
O gündәn sonra onu çox az görürdüm. Bәlkә dә,
vәziyyәtin bu yerә gәlib çatması mәnim xeyrimәydi.
Düzü, bilmirәm... Aylar keçdi. İki dәfә nişanlısı ilә
gördüm. Qısaboy, arıq bir gәncdi. İkisi bir yerdә mәktәb-
dәn çıxanda uzun-uzadı onların ardınca baxırdım.
Yay tәtilindә dә onu görә bilmәdim: zatәn, rastlaş-
mamaq üçün әlimdәn gәlәni elәmişdim… Ah, kaş görәy-
dim, sehrli gözlәrinә saatlarca baxaydım. Bütün yayboyu
