Page 29 - antologiya
P. 29
hməd Rauf 29
evә aparsınlar: “Qoy gedib öz gözlәriylә görsün ki,
uşağına necә baxırlar”.
***
Ömründә belә gözәl, tәmtәraqlı ev görmәmişdi:
çaşqınlıq içindә baxa-baxa qalmışdı. Onları zәrif vә gәnc
bir qadın qarşıladı. Hәcәr, haradan başlayacağını bilmirmiş
kimi, bir müddәt udqundu, sonra özünü әlә alıb danışmağa
başladı:
– Xanım, heç bilmirәm necә deyim, çaşıb qalmışam...
Sәhәr açılandan bütün Çәngәlköy camaatı yığılıb bu ar-
vada tәskinlik vermәyә çalışırıq. Mәn elә bilirdim, ölüb,
sәn demә, xәstәxanadaymış. Әlinin anasıdı, uşağını
istәyir...
Qadın diksindi:
– Nә anası? Әlini istәyir?
– Hә vallah, söz eşitmir, elә yapışıb ki, Әlimi verin.
Gördüm, sakitlәşmir, bura gәtirdim. Bәlkә, siz onu başa
sala bildiz, ya da verin uşağı, götürüb getsin. Mәn elә
bilirdim, yaxşılıq elәmişәm, sәn demә...
Saniyyә yenidәn hönkürdü:
– Mәn oğlumu istәyirәm.
Qadın bir müddәt Әlinin anasına çaşqın halda baxan-
dan sonra:
– Gözlәyin, bәylә danışım, görüm nә deyir, – deyib
yuxarı çıxdı.
Bu arada Hәcәr bu ailәnin nәcibliyindәn Saniyyәyә
xeyli danışıb, axırda da qulağına pıçıldadı ki, nә vaxtsa bu
mal-mülkә Әli dә ortaq olacaq.
Onları yuxarı – bәyin yanına apardılar: dolubәdәnli,
mәdәni bir adam idi:
– Biz Әlini çox istәyirik, – o, tәmkinli bir tövrlә dedi.
– Oğlum ölәndә bu yaşdaydı, elә bilirdik ki, başımıza hava
gәlәcәk. İndi Әliyә görә toxtamışıq, xanım da yaman
evә aparsınlar: “Qoy gedib öz gözlәriylә görsün ki,
uşağına necә baxırlar”.
***
Ömründә belә gözәl, tәmtәraqlı ev görmәmişdi:
çaşqınlıq içindә baxa-baxa qalmışdı. Onları zәrif vә gәnc
bir qadın qarşıladı. Hәcәr, haradan başlayacağını bilmirmiş
kimi, bir müddәt udqundu, sonra özünü әlә alıb danışmağa
başladı:
– Xanım, heç bilmirәm necә deyim, çaşıb qalmışam...
Sәhәr açılandan bütün Çәngәlköy camaatı yığılıb bu ar-
vada tәskinlik vermәyә çalışırıq. Mәn elә bilirdim, ölüb,
sәn demә, xәstәxanadaymış. Әlinin anasıdı, uşağını
istәyir...
Qadın diksindi:
– Nә anası? Әlini istәyir?
– Hә vallah, söz eşitmir, elә yapışıb ki, Әlimi verin.
Gördüm, sakitlәşmir, bura gәtirdim. Bәlkә, siz onu başa
sala bildiz, ya da verin uşağı, götürüb getsin. Mәn elә
bilirdim, yaxşılıq elәmişәm, sәn demә...
Saniyyә yenidәn hönkürdü:
– Mәn oğlumu istәyirәm.
Qadın bir müddәt Әlinin anasına çaşqın halda baxan-
dan sonra:
– Gözlәyin, bәylә danışım, görüm nә deyir, – deyib
yuxarı çıxdı.
Bu arada Hәcәr bu ailәnin nәcibliyindәn Saniyyәyә
xeyli danışıb, axırda da qulağına pıçıldadı ki, nә vaxtsa bu
mal-mülkә Әli dә ortaq olacaq.
Onları yuxarı – bәyin yanına apardılar: dolubәdәnli,
mәdәni bir adam idi:
– Biz Әlini çox istәyirik, – o, tәmkinli bir tövrlә dedi.
– Oğlum ölәndә bu yaşdaydı, elә bilirdik ki, başımıza hava
gәlәcәk. İndi Әliyә görә toxtamışıq, xanım da yaman
