Page 259 - antologiya
P. 259
kir Yıldız 259
– Sәnә qurban, gözlәyәrlәr, burada adәt belәdir. Qanlı
qanlısını yaddan çıxarmaz.
– Axı mәn dә balacayam, mәni bәdbәxt elәmә, başqa
yol yoxdur ki? – On üç yaşına çatmış Genzua ağlaya-
ağlaya soruşdu.
– Ölü yiyәsi ölüsünün әvәzindә qan tökülmәsә, din-
cәlmәz, ay bala. Atan tutulmasaydı, onun canını istәyәr-
dilәr.
Genzua yuxarıdan-aşağı baxdı. Sanki bir boşluğa
yuvarlanmışdı. Elәcә nәfәsi gedib-gәlirdi.
– Canım iynә ucunda olandan sonra alın, ya satın,
mәnası yoxdur.
Qızının uşaq yaşında başına gәlәn müsibәtdәn
Şaranın ürәyi tikә-tikә oldu:
– Anan nәslimizә qalxan olan canına qurban olsun.
Dur, әynini dәyiş.
Genzua kәdәrli-kәdәrli güldü:
– Qanın bağışlanması bu gün olacaq?
– Hә, ölü sahiblәri qan tökülmәmәsinә razıdır, ancaq
sәbirsizlik edirlәr, – Şara cavab verdi.
On üç yaşlı Genzua çәtinliklә ayağa qalxdı. Bәlkә dә,
hәlә illәrlә boy atacaq, әtә-qana dolacaq, ata evindә se-
vincli-kәdәrli günlәr yaşayacaqdı. Әslindә bir az әvvәlә
qәdәr belә düşünürdü. Amma atasının tökdüyü qanın
әvәzindә ölü sahiblәrinin onu istәmәsini bilәndә elә bu
boyda qalacağını, heç vaxt böyümәyәcәyini fikirlәşdi.
Anasını qucaqlayıb ağlamaq istәsә dә, alınmadı. Әslindә
haqqı çatan tәkcә ağlamaq idi, ancaq onu da bacarmadı.
Şara qızının әlindәn tutanda sanki uşağın balaca
bәdәni qurğuşuna dönüb ağırlaşmışdı. Yazıq uşaq bıçaq
görәndә mәlәyәn, çırpınan qurbanlıq quzu kimi müqa-
vimәt göstәrirdi:
– Mәni bu gün aparma, ana. Qoy, bu gecә sizinlә
yatım. Bir tәrәfimdә sәn yat, bir tәrәfimdә qardaşım.
– Sәnә qurban, gözlәyәrlәr, burada adәt belәdir. Qanlı
qanlısını yaddan çıxarmaz.
– Axı mәn dә balacayam, mәni bәdbәxt elәmә, başqa
yol yoxdur ki? – On üç yaşına çatmış Genzua ağlaya-
ağlaya soruşdu.
– Ölü yiyәsi ölüsünün әvәzindә qan tökülmәsә, din-
cәlmәz, ay bala. Atan tutulmasaydı, onun canını istәyәr-
dilәr.
Genzua yuxarıdan-aşağı baxdı. Sanki bir boşluğa
yuvarlanmışdı. Elәcә nәfәsi gedib-gәlirdi.
– Canım iynә ucunda olandan sonra alın, ya satın,
mәnası yoxdur.
Qızının uşaq yaşında başına gәlәn müsibәtdәn
Şaranın ürәyi tikә-tikә oldu:
– Anan nәslimizә qalxan olan canına qurban olsun.
Dur, әynini dәyiş.
Genzua kәdәrli-kәdәrli güldü:
– Qanın bağışlanması bu gün olacaq?
– Hә, ölü sahiblәri qan tökülmәmәsinә razıdır, ancaq
sәbirsizlik edirlәr, – Şara cavab verdi.
On üç yaşlı Genzua çәtinliklә ayağa qalxdı. Bәlkә dә,
hәlә illәrlә boy atacaq, әtә-qana dolacaq, ata evindә se-
vincli-kәdәrli günlәr yaşayacaqdı. Әslindә bir az әvvәlә
qәdәr belә düşünürdü. Amma atasının tökdüyü qanın
әvәzindә ölü sahiblәrinin onu istәmәsini bilәndә elә bu
boyda qalacağını, heç vaxt böyümәyәcәyini fikirlәşdi.
Anasını qucaqlayıb ağlamaq istәsә dә, alınmadı. Әslindә
haqqı çatan tәkcә ağlamaq idi, ancaq onu da bacarmadı.
Şara qızının әlindәn tutanda sanki uşağın balaca
bәdәni qurğuşuna dönüb ağırlaşmışdı. Yazıq uşaq bıçaq
görәndә mәlәyәn, çırpınan qurbanlıq quzu kimi müqa-
vimәt göstәrirdi:
– Mәni bu gün aparma, ana. Qoy, bu gecә sizinlә
yatım. Bir tәrәfimdә sәn yat, bir tәrәfimdә qardaşım.
