Page 255 - antologiya

tafa Nəcati Səbətçioğlu 255

Bәnövşәlәri qorxu içindә, yavaşca götürdü ki, qәfildәn
solar, tәravәti uçub-gedәr.

Yoluna düzәldi.
Gülsatan:
– Bәy, – dedi, – Bәs pulunuzun xırdası...
Kişi çoxdan yolun o biri tәrәfinә keçmişdi. Çevrilib
baxmadı da. Ürәyindә bütün damarlarına yayılan xoş bir
istilik var idi. Ürәyi yerinә gәlmiş, hәmin xoş istilik bütün
canına yayılmışdı. Bәnövşәlәr әlindә idi. Onları ürәyinin
başına qaldırdı. İndi yer üzündә ondan ötrü tәkcә bu
bәnövşәlәr vardı. Bәnövşәlәr uzaqda qalan hәmin o qadın
kimi ona baxır, gülümsәyirdilәr. Bir dә özü vardı. Başqa
heç kәs. Zaman qeyb olmuşdu.
Amma bu da çox çәkmәdi. İşığın altına çatanda
bәnövşәlәri gözlәri ilә dә oxşamaq istәdi. Qorxdu, ürәyi
әsdi. Bәnövşәlәr solurdu. Boyunları bükülmüşdü. Tәr-
lәmiş, büzüşmüşdülәr.
Cәld geri qayıtdı. Bәrәlmiş, hәdәqәsindәn çıxmış
gözlәri gülsatanı axtardı.
Gülsatan yerindә yox idi.
Bәnövşәlәr yavaş-yavaş ölürdülәr. Zaman bu zülmәt
gecәdә vә tәnhalıqla daha da qorxunc olmuşdu.
Gülsatanın yolun o biri tәrәfi ilә cırıq paltosuna bü-
rünmüş vә büzüşmüş halda getdiyini gördü. Maşınların
ölümcül sürәtini vecinә almadan arxasınca qaçdı. Ona
çatanda gülsatan günahkar-günahkar yalvardı:
– Arxanızca qışqırdım axı, bәy. Pulun qalığı üçün...
– İstәmirәm, pulun qalığı özündә qalsın. Mәn pul
üçün qayıtmadım. Amma nә olar, bu bәnövşәlәri al, yoxsa
ölәcәklәr...
Gülsatan, kişinin danışığından vә baxışından qorx-
duğuna görә bәnövşәlәri aldı. Kişi bәnövşәlәrin onun
әllәrindә birdәn-birә canlandığını görәndә heyrәtlәndi:
– Axı necә ola bilәr? Bunlar indicә ölürdülәr...